Publikujemy wypowiedź Stanisławy Celińskiej po odebraniu Nagrody AICT im. Ireny Solskiej 17 listopada 2023 roku w Instytucie Teatralnym (tytuł pochodzi od redakcji AICT):

fot. Seweryn Kowalski/ mat. AICT

Dziękuję z całego serca i głęboko doceniam tę nagrodę.

Mając 7 lat zagrałam w jasełkach Anioła i Heroda. W tej amplitudzie postaci poruszam się od lat. Ostatnio bliższa mi jest postawa Anioła, choć do niego jeszcze mi daleko. Cóż, eksperymentowałam, zmieniałam teatry w poszukiwaniu… no właśnie, czego? Być może wielu aktorów wybiera ten zawód, bo nie lubi siebie i chce być kimś innym. Ja też siebie nie lubiłam, miałam kompleksy, a jednocześnie pragnęłam być choć przez chwilę w pięknym, wyimaginowanym świecie, gdzie wszystko jest zaplanowane, każdy kolejny krok, a ja nad wszystkim czuwam.

Życie jest trudniejsze niż scena, jest jedną wielką niewiadomą. Przechodząc przez wszystkie role, zmagając się z nimi, z ich prawdą, poznałam siebie i… w końcu polubiłam. Cel został osiągnięty.

Pochodzę z rodziny muzyków, teraz moje życie wypełnia muzyka: śpiewam, pisze teksty, jestem sobą. Często mówię do ludzi bez czwartej ściany, a czasem ją wirtualnie stawiam, kiedy chcę uzyskać efekt intymności. Gram Grace w sztuce Grace i Gloria – bardzo chorą kobietę, ale sztuka nie jest smutna, bo Gloria traktuje śmierć (sam tak mówi) jak część życia. Jest mądra, wierząca w Opatrzność i niosąca Światło. I taki jest teraz mój teatr. Pełen światła i miłości. Myślę, że ludzie teraz tego potrzebują.

Irena Solska – aktorka poszukująca, niespokojna i skandalizująca. To też nie było mi obce. Kiedy odchodziłam z Teatru Współczesnego wielki, cudowny Erwin Axer popatrzył na mnie tymi swoimi mądrymi oczami i powiedział: Ty to jesteś taki niespokojny duch.

– A to źle? – zapytałam.

– Nie, to dobrze,

I uśmiechnął się.