Polska emigracja bogata we wspaniałych artystów stworzyła w 2014 roku w Dunstable grupę łączącą w sobie pasję i zamiłowanie do teatru. Właśnie tam, tuż pod Londynem, działa Teatr Katharsis, kierowany przez Dorotę Górczyńską-Bacik, który przygotowuje obecnie premierę musicalu „Przysiadki na Centralnym” do tekstu emigracyjnego poety Wiesława Fałkowskiego, z oryginalną muzyką londyńskiego barda Remiego Juśkiewicza.
fot. mat. teatru
Autor poematu (opublikowanego właśnie w postaci e-booka – link: (https://www.smashwords.com/books/view/1057087) i kompozytor pracują wspólnie od 2017 roku, tworząc piosenki znane już nie tylko w kręgu angielskiej Polonii. W 2020 roku ukazała się ich płyta zatytuowana „Może pojutrze”.
Wiesław Fałkowski określa swój najnowszy utwór jako zbiór aktów, scen, epizodów, monologów i piosenek przeznaczonych dla sześciu aktorów. Grają bezdomnych, koczujących na najsłynniejszym warszawskim dworcu i dzielących się swoimi opowieściami z przygodnymi słuchaczami. Postacie poematu wizualizują swoje doświadczania życiowe, nie zawsze związane z bliskimi czy dalszymi osobami z grona rodziny. Wykluczeni ze swojej społeczności nie potrafią zrozumieć istoty osobistej traumy, a przeżywane przez nich dramaty wydają się im karą za coś, czego nie potrafią pojąć. Towarzysząca im bezsilność i przekonanie o odbywaniu kary za niepopełnione grzechy zamroziły ich siłę życiową na wiele sposobów. Jak mantra powracające emocje, najczęściej złość i strach, zaprogramowały ich życie, niszcząc nierzadko poczucie własnej wartości, godności osobistej czy poczucie bezpieczeństwa.
Zwierzenia bezdomnych, opowiedziane językiem ludzi od lat znajdujących się poza społeczeństwem, są niekiedy szokujące i tragiczne, tym bardziej że nawiązują do życia i wrażliwości ludzi wiodących ustabilizowaną egzystencję. Tęsknota kryjąca się w słowach tułaczy pokazuje, że ból dziedziczymy jako doświadczenie, które jednak może się stać źródłem odporności i siły. To dlatego w opowieściach bezdomnych odnajdujemy podskórną afirmację życia.
Wprowadzony na scenę Chorus niczym w antycznym dramacie uniwersalizuje opowieści bohaterów w intrygujących wierszach. Ich ponowoczesność uświadamia nam, że cywilizacja, w której żyjemy, weszła w nową fazę dziejową. Na naszych oczach subiektywne przeżywanie doprowadza do jednostkowej wolności od wszystkiego i wszystkich. Zaskakujące normy proponowane przez Chór wykazują związek między tragiczną lub farsową sytuacją bohaterów sztuki a ewentualną sytuacją czytelnika lub publiczności.
Dodajmy, że właśnie wstawki chóralne zainspirowały Remiego Juśkiewicza – absolwenta kierunku songwriting na British and Irish Modern Music Institute działającego pod skrzydłami West London University – do skomponowania oryginalnej muzyki stanowiącej ciekawą oprawę przedstawienia reżyserowanego przez Dorotę Górczyńską-Bacik w Teatrze Katarsis w Dunstable.
Sztuka Wiesława Falkowskiego o wykluczeniu zyskuje w dzisiejszym świecie wymiar uniwersalny, czego potwierdzeniem jest zainteresowanie tym tekstem teatralnej grupy w Anglii. Można przypuszczać, że po premierze doczekamy się wielu inscenizacji utworu polskiego poety, i to nie tylko na amatorskich scenach.
WIESŁAW FAŁKOWSKI
Urodził się w 1957 roku w Bydgoszczy, obecnie mieszka w Anglii. Polski poeta, autor tekstów piosenek, dziennikarz, fotograf, bloger. Czasami posługuje się pseudonimem literackim falko.
Popularność zyskały jego cykle wierszy pełnych absurdu i humoru, ale także smutku i tęsknoty za tym co minęło. W jego twórczości często można dostrzec inspiracje muzyką i malarstwem.
Drukiem ukazały się autorskie tomiki, które również zilustrował:
* Siedem stopni miłości, Inowrocław 2017
* Koniec nowego świata, czyli prolegomena do wieczności, Inowrocław 2017
* Drogi do wolności – Słowa o Inowrocławiu, Londyn 2018
* O czym szepczą podziemne owady, Londyn 2020
* Destynacja, czyli którędy do Nikąd, Londyn 2020.