Powoli zbliżamy się do końca sezonu 2023/2024 zatytułowanego „POWROTY”. Po trwającym przeszło dwa lata remoncie sceny wróciliśmy do siedziby przy ulicy Fredry, gdzie od października 2023 zaprezentowaliśmy tytuły cenione przez operową i baletową publiczność, nie zabrakło premier, polskiej prapremiery, nowych inicjatyw, projektów dla najmłodszych odbiorców, warsztatów, koncertów familijnych. W ostatnim miesiącu sezonu zapraszamy Państwa na dwie premiery: „Manon Lescaut” Giacomo Pucciniego oraz „4: Pastor, León & Lightfoot, Bondara”. W czerwcu na afiszu także kameralna opera dla dzieci do tekstu Maliny Prześlugi.

fot. mat. teatru

BLEEE… | WOJCIECHOWSKI / PRZEŚLUGA
sobota, 1.06.2024, Sala Drabowicza, godz. 11:00 i godz. 18:00
niedziela, 2.06.2024, Sala Drabowicza, godz. 11:00 i godz. 18:00
opera kameralna dla dzieci

Kameralna opera dla dzieci do tekstu Maliny Prześlugi, czołowej polskiej dramatopisarki, skomponowana przez Jerzego Fryderyka Wojciechowskiego, daje prztyczka w nos tym, którzy twierdzą, że w operze musi być przede wszystkim pięknie. Zgrana grupa realizatorów i barwna banda owadzich śpiewaków udowadniają, że może być też mądrze i wzruszająco.  Oraz zabawnie!
Wśród bohaterów znajdziemy osę pozbawioną żądła, pająka bez nóg, dwa niezbyt czyste karaluchy oraz poczwarkę w rozmiarze plus size – wszystkich obdarzonych niewielką wiarą w siebie i odsuniętych przez społeczność. Do grupy dołącza Paź Królowej – rewolucjonista, skazany za niewiarę w Królową. Jest też Ble ale o nim lepiej w ogóle nie mówić. Paź Królowej i tu wznieca rewolucję, doprowadzając do tego, że każdy z niepewnych siebie bohaterów odkrywa swój talent i zyskuje wiarę we własne możliwości, a przy okazji uczy się, że niedoskonałości, które w sobie dostrzega, nie muszą go definiować. A co zyskuje Paź? Królową, która pojawia się właśnie wtedy, kiedy jest najbardziej potrzebna! … choć w dość zaskakującej postaci.
Muzycznie utwór jest dialogiem pomiędzy współczesną muzyką operową, a dobrze znanymi i mimo twórczego przekształcenia rozpoznawalnymi dla słuchacza nawiązaniami do muzyki rozrywkowej. Kameralną orkiestrą (skrzypce, wiolonczela, kontrabas, flet, klarnet, fagot, instrumenty perkusyjne) dowodzi dowcipny i pełen werwy dyrygent, który do spektaklu wtrąca więcej niż 3 grosze. Tak zaplanowane dzieło jest doskonałym wstępem do świata opery, który często jest postrzegany jako hermetyczny i niezrozumiały dla odbiorcy dziecięcego. „Bleee…” udowadnia, że opera jest bliska wyobraźni dziecka, które często interesuje się tym, co dla dorosłych pozostaje niezauważalne. A że przy okazji dorosły też się całkiem dobrze bawi, to nam zupełnie nie przeszkadza.
PS. Teatr nie odpowiada za niekontrolowane nucenie oraz wydawanie odgłosów zapożyczonych od karaluchów tuż po wyjściu ze spektaklu i jeszcze wiele dni później.

MANON LESCAUT | PUCCINI
sobota, 8.06.2024, godz. 19:00 PREMIERA
niedziela, 9.06.2024, godz. 18:00
środa, 12.06.2024, godz. 19:00
czwartek, 13.06.2024, godz. 19:00
opera w czterech aktach
libretto: Giuseppe Giacosa, Luigi Illica, Ruggero Leoncavallo, Domenico Oliva, Marco Praga, Giulio Ricordi, Giacomo Puccini na podstawie powieści Antoine’a Prévosta „Historia kawalera des Grieux i Manon Lescaut”
„Manon Lescaut” to opowieść rozpięta pomiędzy nadmiarem a brakiem. Nad librettem opery pracowało aż siedem osób: Ruggero Leoncavallo, Marco Praga, Giuseppe Giacosa, Domenico Oliva, Luigi Illica, a także sam kompozytor – Giacomo Puccini oraz jego wydawca, Giulio Ricordi. Przypadek był na tyle skomplikowany,
że zdecydowano się nie umieszczać żadnego nazwiska na stronie tytułowej partytury. Siódemka może i jest szczęśliwą liczbą, ale szczęścia tytułowej bohaterce nie przyniosła, a jedynie podkreśliła jeszcze bardziej jej złożony i niełatwy charakter.
Piękna Manon waha się pomiędzy posiadaniem a brakiem. Między miłością a umiłowaniem luksusu.
Co posiada, to zaraz traci. Opływając w dobra, dusi się dostatkiem i tęskni za ubogim kochankiem. Gdy ma z nim odejść, nie potrafi rozstać się z klejnotami. To pożądanie prowadzi ją z luksusu do miejsca, w którym nie ma nic – na pustynię, gdzie umiera z pragnienia. Nie ma wody, ale jest miłość – jedni powiedzieliby – nic, inni – wszystko.
Realizatorzy
kierownictwo muzyczne: Marco Guidarini
reżyseria: Gerard Jones
scenografia: Blanca Añón
reżyseria świateł: Marc Gonzalo Herrainz
kostiumy: Donna Raphael       
kierownictwo Chóru: Mariusz Otto
asystent dyrygenta: Wiktor Kozłowski
asystent reżysera: Bartłomiej Szczeszek
Obsada
Manon: Iwona Sobotka, Lana Kos
Des Grieux: Dominik Sutowicz, Max Iota
Lescaut: Mateusz Ługowski, Jaromir Trafankowski
Geronte De Ravoir: Damian Konieczek, Rafał Korpik
Edmond: Piotr Friebe, Piotr Kalina
Oberżysta: Michał Korzeniowski
Baletmistrz: Bartłomiej Szczeszek
Śpiewak: Laura Wąsek
Sierżant: Tomasz Mazur
Latarnik: Marek Szymański
Kapitan: Michał Korzeniowski
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

fot. mat. teatru

4: LEÓN & LIGHTFOOT / PASTOR / BONDARA
sobota, 22.06.2024, godz. 19:00 PREMIERA
niedziela, 23.06.2024, godz. 11:00 i godz. 18:00

Taniec, pasja, emocje. Gest, który potrafi przyciągnąć uwagę i zapada w pamięć. Historia wykreowana ruchem.

4 ściany – metafora izolacji i ograniczeń, 4 strony świata będące niemal mistyczną obietnicą odkrywania tego, co nieznane, 4 pory roku, które czasem irytują powtarzalnością, a niekiedy, właśnie poprzez swą cykliczność, pomagają odnaleźć piękno mijającej nieznośnie szybko egzystencji.

Mimo wielu skojarzeń wynikających z cyfry/liczby ujętej w tytule premierowego wieczoru baletowego osią spektaklu będzie przestrzeń: zarówno ta, którą mamy w sobie, jak również rozumiana szerzej – w kontekście relacji z drugim człowiekiem, poszukiwania odpowiedzi, czy sobie i innym potrafimy stawiać granice oraz z jakich powodów je nieustannie przesuwamy.  

Podczas spektaklu zaprezentowane zostaną prace światowej sławy artystów, których – mimo że czas i miejsce, kiedy wypracowywali indywidualny język choreograficzny są różne, jak różne są ich osobowości – łączy autentyczność w rozumieniu tańca jako formy wypowiedzi i niezwykła intuicja w nasycaniu choreografii współczesnymi kontekstami.   
              
Sol León i Paul Lighfoot – artyści, którzy w Nederlands Dans Theatre, jednym z najbardziej znanych zespołów tańca współczesnego, spędzili 35 lat: najpierw jako tancerze, później jako choreografowie oraz sprawując kierownictwo artystyczne (do 2020). Krzysztof Pastor – tancerz, choreograf, od 2009 dyrektor Polskiego Baletu Narodowego. Na arenie międzynarodowej zyskał sławę przygotowując ponad 50 baletów w różnych zakątkach świata. Robert Bondara – tancerz, choreograf, reżyser i pedagog. Inscenizował spektakle w Polsce oraz za granicą. Laureat wielu nagród i wyróżnień. Od 2018 kierownik Baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu.

Wirtuozeria, emocje, różnorodność ekspresji choreograficznej, połączona z poezją i muzyką XIX i XX wieku – feeria tańca, który zachwyca odmiennością stylistyk i środków wyrazu. Spektakl, jakiego na Scenie pod Pegazem jeszcze nie było.

„Moving Rooms” (2012)
muzyka: Alfred Schnittke – Concerto grosso I (Cadenza – Rondo – Postludio)
Henryk Mikołaj Górecki – Koncert na klawesyn i orkiestrę smyczkową op. 40
choreografia: Krzysztof Pastor
kostiumy: Olivier Haller
światła: Bert Dalhuysen
asystent choreografa: Anita Kuskowska
Opowieść o emocjach zamkniętych w przestrzeni, której towarzyszy muzyka Schnittkego i Góreckiego. Na tle wyrysowanych światłem figur geometrycznych toczy się walka człowieka o swoje miejsce na świecie. Kim jest nasz przeciwnik i kto ustala reguły na szachownicy życia?
Choreografia „Moving Rooms”, powstała w 2008 roku dla Holenderskiego Baletu Narodowego, natychmiast zachwyciła Amsterdam, a następnie publiczność w Stanach Zjednoczonych, Czechach, Finlandii, Chinach i na Litwie. Była to jedna z pierwszych zagranicznych prac Pastora, którą artysta przeniósł na scenę Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Sugestywność choreografii podkreśla wirtuozeria techniczna i indywidualna ekspresja tancerzy, a dynamika „Moving Rooms” zdaje się sugerować, że tylko w ruchu, w działaniu, jednostka może w pełni pokazać charakter i mieć wpływ na świat. W finale tancerze wychodzą z mroku – jak odczytają to widzowie?

„Shutters Shut” (2003)
choreografia do fragmentu wiersza Gertrudy Stein „If I told him: A completed portrait of Picasso” (1923) przeczytanego przez autorkę
choreografia, scenografia i kostiumy: Sol León i Paul Lightfoot
światła: Tom Bevoort
asystenci choreografa: Chloe Albaret, Olivier Coelfard, Sarah Reynolds
Choreografia „Shutters Shut” jest oparta na wierszu Gertrude Stein z 1923 roku „If I told him: A completed portrait of Picasso”, będącym częścią trwającego przez dekady intertekstualnego dialogu między artystką a Pablem Picassem. Koncepcja choreograficzna León i Lightfoota nie tylko dopasowuje się do metrum wiersza podczas jego czytania, ale też wyraża, odzwierciedla i uzupełnia słowa, tworząc w ten sposób specyficzny ruch i język pantomimy. Dwoje tancerzy zachwyca synchronizacją ruchu: nie ma tu marginesu błędu, nie można ukryć braku precyzji, nie ma możliwości skorygowania niedoskonałego kroku. „Shutters Shut” to nie tylko pokaz precyzji wykonania, to również porywająca forma choreograficznej walki, podczas której – sekunda po sekundzie – widz nie może oderwać wzroku od sceny, ponieważ pragnie się przekonać, czy tancerze wyjdą z tej batalii bez szwanku.

„Subject to Change” (2003)  
muzyka: Franz Schubert – XIV Kwartet smyczkowy d-moll D 810 „Śmierć i dziewczyna”
część II: Andante con moto (opr. Gustav Mahler)   
choreografia, scenografia i kostiumy: Sol León i Paul Lightfoot
światła: Tom Bevoort
asystenci choreografa: Chloe Albaret, Olivier Coelfard
Tytuł baletu to słowa widniejące w rogu strony każdego harmonogramu, arkusza obsady i dokumentu planu pracy, który jest drukowany w Nederlands Dans Theatre. Trzy słowa, które przypominają, że rzeczywistość często mija się z oczekiwaniami, koryguje plany, więc trzeba być gotowym na zmiany. Za „Subject to Change” stoi osobista historia Sol León i Paul Lightfoota – podczas tworzenia choreografii artystów dotknęła tragedia: śmierć ich przyjaciółki, Ruth. Dramatyczna rzeczywistość siłą rzeczy zdeterminowała proces twórczy i kreatywność artystów. Tworzenie choreografii było niemal procesem terapeutycznym, to w przestrzeni sali prób znaleźli schronienie. Gdy do artystów dotarła informacja o jej odejściu – nikt na widowni nie wiedział, co dzieje się z przyjaciółką choreografów, ale wszyscy w jakiś sposób zobaczyli to poprzez sztukę, zrozumieli dzięki mocy tańca. Choreografia, która nie pozostawia widza obojętnym, prowokuje do szukania odpowiedzi na najtrudniejsze pytania i wynosi wrażliwość odbiorców na zupełnie nowy poziom.

„Bolero” (2024)  
muzyka: Maurice Ravel
choreografia: Robert Bondara
światła: Wiktor Kuźma
asystentka ds. kostiumów: Chiara Ruaro
Jeden z najbardziej znanych utworów XX wieku, który – mimo klęski towarzyszącej koncertowemu prawykonaniu – z impetem wdarł się w przestrzeń nie tylko sal filharmonii i stał się niemal akademickim studium instrumentacji, ale też i skutecznie uwiódł popkulturę. Ostinato werbla od początku utworu, oszczędna orkiestracja, dynamika konsekwentnie rozwijana w kolejnych prezentacjach 18-taktowego tematu. W zasadzie prosty zamysł kompozytorski, z nawiązaniem do folkloru hiszpańskiego i inspiracjami jazzem, jest jednym wielkim crescendem. W nietypowej konstrukcji dzieła, uporczywie powtarzanym temacie i w charakterystycznym rytmie Robert Bondara – jeden z najbardziej cenionych polskich choreografów – znalazł źródło choreograficznej ekspresji. W jego ujęciu ani rytm, narastająca dynamika czy repetytywność tematu, nie są gorsetem krępującym kreatywność, przeciwnie – otwierają, zarówno przed choreografem, jak i tancerzami, przestrzeń, w której wypadkowa ich wrażliwości tworzy spektakl niezwykły pod względem artystycznym.

kierownictwo muzyczne: Marta Kluczyńska
asystentka dyrygentki: Agata Zając

Wykonawcy:
Balet i Orkiestra Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

Szczegóły repertuaru:
https://opera.poznan.pl/pl/

DYREKCJA TEATRU ZASTRZEGA MOŻLIWOŚĆ ZMIAN W REPERTUARZE, OBSADACH, TERMINACH
I FORMIE WYDARZENIA.