W listopadzie Teatr Wielki w Poznaniu zaprasza na koncerty i spektakle kameralne dla dzieci i młodzieży (BUM!TRACH!BACH! oraz h.), podróż przez historię poznańskiego zespołu baletowego (spektakl Ślady: Drzewiecki, Wesołowski, Przybyłowicz, Bondara), koncert z muzyką George’a Gershwina (nieBłękitna Rapsodia) oraz premierę opery Otello Giuseppe Verdiego w reżyserii Davida Pountney’a i pod muzycznym kierownictwem Maestro Jacka Kaspszyka.
BUM!TRACH!BACH!
sobota, 4 listopada, Sala Drabowicza, godz. 11.00 i godz. 13.00
niedziela, 5 listopada, Sala Drabowicza, godz. 11.00 i godz. 13.00
wtorek, 7 listopada, Sala Drabowicza, godz. 11.00 i godz. 13.00
BUM! Jak brzmią czary? TRACH! Czy można zagrać na szczęce osła? BACH! Wielki hałas z perkusistami Teatru Wielkiego? Nieee? Jeszcze raz: BUM! Instrumenty TRACH! Perkusyjne! BACH! Są najlepsze!
BUM! TRACH! BACH! to koncert prezentujący utwory skomponowane specjalnie dla różnorodnej, niezwykle licznej i zaskakującej rodziny instrumentów perkusyjnych. Trzeba nie lada sprawności i znakomitego opanowania rytmu, aby na nich grać. A gdy to się uda – satysfakcja gwarantowana! Zarówno dla wykonujących, jak i słuchaczy. Bo w czasie tego koncertu słuchacze staną się muzykami, a ich ciała instrumentem. Zatem – na trzy cztery, rytmicznie: BUM! TRACH! BACH!
Zapraszamy!
Wykonawcy:
Zespół Perkusyjny Teatru Wielkiego w Poznaniu i goście
Jaromir Trafankowski – prowadzenie koncertu
fot. Maciej Zakrzewski
ŚLADY: DRZEWIECKI, WESOŁOWSKI, PRZYBYŁOWICZ, BONDARA
sobota, 4 listopada, godz. 19.00
niedziela, 5 listopada, godz. 18.00
Cztery wybitne osobowości związane z poznańskim zespołem baletowym, cztery różnorodne prace choreograficzne powstałe w odmiennych czasach, jedna postać: Conrad Drzewiecki, bez którego współczesny taniec polski by nie istniał.
Wymienionych twórców łączy nić subtelnych powiązań. Drzewiecki stworzył silny poznański zespół, oryginalny i rozpoznawalny nie tylko w kraju, który dał podwaliny pod Polski Teatr Tańca. Emil Wesołowski, uczeń i następca Drzewieckiego, był nie tylko szefem poznańskiego baletu, ale i na początku XXI wieku dyrektorem artystycznym poznańskiej Opery, schedę po nim przejął Jacek Przybyłowicz, z każdym rokiem ugruntowujący swoją pozycję we światowej choreografii i refleksji nad sztuką tańca i na koniec najmłodszy z nich – Robert Bondara, obecny kierownik poznańskiego zespołu, który swe pierwsze istotne taneczne doświadczenia zdobywał w choreografiach autorstwa Drzewieckiego i Wesołowskiego, a sam jest teraz jednym z najbardziej liczących się choreografów młodego pokolenia.
Cztery utwory, cztery nazwiska, cztery choreograficzne języki – podróż przez historię poznańskiego zespołu baletowego.
Tomaso Albinoni
Adagio na smyczki i organy
choreografia: Conrad Drzewiecki
Nagranie zostało dokonane 25 i 26 lutego 2021 roku przez orkiestrę Teatru Wielkiego w Poznaniu pod batutą Jerzego Wołosiuka.
Mieczysław Karłowicz
Powracające fale
choreografia: Emil Wesołowski
Nagranie zostało dokonane 25 i 26 lutego 2021 roku przez orkiestrę Teatru Wielkiego w Poznaniu pod batutą Jerzego Wołosiuka.
Kilka krótkich sekwencji
(A Few Short Sequences)
choreografia: Jacek Przybyłowicz
Marin Marais „Sonnerie de Sainte Geneviève du Mont-de Paris”, z albumu „Tous les matins du monde”, w wykonaniu Fabio Biondi, Jordi Savall, Pierre Hantaï i Rolf Lislevand wypożyczony przez Alia Vox records.
8m68
choreografia / kostiumy / reżyseria świateł Robert Bondara
muzyka: Amon Tobin
Utwory Goto 10, Lost&Found, Journeyman pochodzą z albumu Amona Tobina ISAM (Isound Labels, 2011).
Wykonawcy:
Balet Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu
fot. mat. teatru
h.| DEGÓRSKI
wtorek, 14 listopada, Sala Drabowicza, godz. 12.30
środa, 15 listopada, Sala Drabowicza, godz. 10.00 i 12.30
czwartek, 16 listopada, Sala Drabowicza, godz. 10.00 i 12.30
Eksperymentalny projekt teatralny łączący w sobie elementy teatru dramatycznego, baletu, muzyki klasycznej i internetowego soundscape’u oraz video. Spektakl rozgrywa się w kameralnej przestrzeni szkolnej klasy, w której opowiadana jest historia dwojga młodych ludzi dotkniętych cyberbullyingiem i hejtem w internecie. Mowa nienawiści rozpowszechniona w sieci, nieustanne ocenianie siebie nawzajem, walka o kolejne lajki i wzrastającą popularność mają bezpośredni, często destrukcyjny wpływ na życie młodych ludzi.
h. obrazuje mechanizmy kształtowania się hejtu w sieci, czerpiąc inspirację m.in. z autentycznych wpisów i komentarzy zamieszczanych na portalach społecznościowych. Muzyczną kanwą, na której utkana jest bolesna historia młodych ludzi, staje się pieśń Franza Schuberta Śmierć i dziewczyna, poddawana procesualnym przekształceniom i dekonstrukcji.
Prapremiera spektaklu h. odbyła się w Szkole Podstawowej nr 9 w Poznaniu.
Spektakl przeznaczony jest dla uczniów ostatnich klas szkoły podstawowej.
Realizatorzy
Daniel Stachuła – dramaturgia, reżyseria, działania edukacyjne
Przemysław Degórski – muzyka
Viktor Davydiuk – choreografia
Natalia Borys – scenografia i kostiumy
Joanna Żygowska – działania edukacyjne
wideo: Ośko/Bogunia
Obsada
Angelika Mierzwa – Kaśka
Julia Korbańska – Dziewczyna
Michał Kurek, Olaf Przybytniak – Franek
W nagraniu udział wzięli:
Julia Mech – mezzosopran
Olena Skrok – fortepian
Maciej Piórkowski – I skrzypce
Bartłomiej Skrobohaty – II skrzypce
Aleksandra Gorgol – altówka
Jan Lisowski – wiolonczela
Kacper Bardzki – kontraba
konsultacje pedagogiczne: Małgorzata Floraszek
konsultacja choreograficzna: Robert Bondara
fot. mat. teatru
nieBŁĘKITNA RAPSODIA
piątek, 17 listopada, Sala Drabowicza, godz. 19.00
sobota, 18 listopada, Sala Drabowicza, godz. 19.00
Sława i fortuna pukają do jego drzwi, gdy ma zaledwie 22 lata, a nagranie jednej z jego piosenek sprzedaje się w milionach egzemplarzy (Swanee). Później jest tylko lepiej. Sukcesy na Broadwayu (Lady, Be Good z ponad 300 przedstawieniami w ciągu roku), prestiżowa Nagroda Pulitzera (Of Thee I Sing), 20-tysięczna widownia wypełniona po brzegi (premiera Rumby w Lewisohn Stadium 16 sierpnia 1932 roku), podbój Hollywood (Shall we dance?).
O kim mowa? Tak, to George Gershwin! Jeśli chcecie poczuć się jak Fred Astaire czy Ginger Rogers i całkowicie zatracić w klimacie Ameryki lat 20. i 30. – to świetnie trafiliście. W podróż zabiera Was prawdziwy czarodziej, który w wirtuozowski sposób łączy muzykę klasyczną z jazzem i cudownie czuje rytm (I Got Rythym).
Wykonawcy:
Monika Mych-Nowicka – sopran
Galina Kuklina – mezzosopran
Olga Lemko – fortepian
tancerze: Lucia Andres Garbas, Manuel Sanchez Cirbian
Jaromir Trafankowski – prowadzenie koncertu
choreografia: John Svensson
fot. mat. teatru
OTELLO | VERDI
sobota, 25 listopada, godz. 19.00 PREMIERA
niedziela, 26 listopada, godz. 18.00
środa, 29 listopada, godz. 19.00
Arcydzieło opery tragicznej i tryumf 74-letniego kompozytora, który po sukcesie Aidy na kilkanaście lat zaniechał pisanie dzieł operowych wychodząc z założenia, że w tym gatunku powiedział już wszystko. Do świata opery Verdi powrócił w głównej mierze dzięki Arrigowi Boito, znakomitemu libreciście, choć jego propozycję stworzenia opery według Otella Szekspira kompozytor… odrzucił. Potem nadzorował niemal każdą scenę libretta, a Boito – mimo że zagęścił akcję i mocno nakreślił motywy działań postaci – nie stracił sensu szekspirowskiego dzieła. Mamy więc dramat wielkich namiętności: miłość unicestwioną przez chorobliwą zazdrość, którą napędza intryga i kłamstwo, obsesja zemsty i żądza władzy. Verdi napisał znakomitą muzykę, którą po raz kolejny udowodnił światu, że jest geniuszem dysponującym niebywałą wyobraźnią i kunsztem kompozytorskim. Jego Otello to dzieło oryginalne i bardzo nowatorskie. Już na początku, zamiast uwertury, słyszymy szalejącą burzę, która zwiastuje dynamikę zdarzeń i siłę uczuć. Ponadto Verdi w bardzo odkrywczy sposób wykorzystał instrumenty, zwłaszcza dęte, a także wprowadził monologi o charakterze deklamacyjnym. Otello okazał się kolejnym spektakularnym sukcesem Verdiego, po premierze w mediolańskiej La Scali zgotowano mu wielką owację, która powtórzyła się w Wenecji, potem w wielu innych krajach, jak również w ojczyźnie Szekspira.
Obsada:
Otello: Gwyn Hughes Jones / Dominik Sutowicz
Jago: Dario Solari / Stanisław Kuflyuk
Desdemona: Iwona Sobotka / Ruslana Koval
Emilia: Gosha Kowalinska / Magdalena Wilczyńska - Goś
Cassio: Piotr Kalina / Piotr Friebe
Lodovico: Rafał Korpik / Damian Konieczek
Roderigo: Piotr Friebe / Piotr Kalina
Montano: Damian Konieczek / Rafał Korpik
Herold: Michał Korzeniowski
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu
Realiztorzy:
kierownictwo muzyczne : Jacek Kaspszyk
reżyseria: David Pountney
dekoracje: Raimund Bauer
kostiumy: Marie-Jeanne Lecca
reżyseria świateł: Fabrice Kebour
choreografia sztuk walki: Ran Arthur Braun
asystenci dyrygenta: Zofia Kiniorska, Andrey Yakushau
David Pountney
Angielski reżyser operowy. Studiował w rodzinnym Oxfordzie i na Uniwersytecie Cambridge. Światową karierę rozpoczął w 1972 roku inscenizacją Katii Kabanowej Janáčka na Wexford Festival. W latach 1975-80 był dyrektorem artystycznym Scottish Opera, gdzie we współpracy z Welsh National Opera odniósł ogromny sukces cyklem dzieł Janáčka. Jako dyrektor artystyczny English National Opera w latach 1983-1993, zrealizował tam m.in.: Doktora Fausta Busoniego, Rusałkę Dvořáka, Jasia i Małgosię Humperdincka, Królową wróżek Purcella i Lady Makbet mceńskiego powiatu Szostakowicza. Reżyserował także dzieła Glassa: Satyagraha (Rotterdam) i The Voyage (Metropolitan Opera) oraz utwory Maxwella Daviesa, Hollowaya, Harveya, Blakea i Osborne’a. Reżyser stale współpracuje m.in. z: Wiener Staatsoper (Rienzi Wagnera, Wilhelm Tell Rossiniego, Jenůfa Janáčka, Moc przeznaczenia Verdiego), Operą w Zurychu (Benvenuto Cellini Berlioza, Peter Grimes Brittena, Żydówka Halévy’ego, Kobieta bez cienia Richarda Straussa) i Bregenzer Festspiele: Der Kuhhandel Weilla (2004), Maskarada Nielsena (2005), Playing Away Masona (2008), Król Roger Szymanowskiego (2009), Pasażerka Wajnberga (2010). Również w Bregenz, w sezonie 1989/1990 artysta zapoczątkował inscenizacją Holendra tułacza Wagnera estetykę wystawiania spektakli na wodzie. W takiej konwencji zaprezentował tam również Nabucco Verdiego i Fidelia Beethovena. Od 2003 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego Bregenzer Festspiele. Podczas Orkney Festival w Szkocji wyreżyserował Mr. Emmet Takes a Walk, nowe dzieło Petera Maxwella Daviesa, do którego sam napisał libretto. Za inscenizacje dzieł Bohuslava Martinů: Julietty (Opera North) i Pasji greckiej (Bregenzer Festspiele / Covent Garden) przyznano mu w Pradze medal imienia kompozytora. Pountney zrealizował też takie spektakle, jak: Chorus! w Houston Grand Opera, Agrippina Haendla i Kobieta bez cienia Richarda Straussa w Operze w Zurychu oraz Tristan i Izolda Wagnera w Kolonii.
W latach 2011-2019 David był dyrektorem artystycznym Welsh National Opera, gdzie reżyserował m.in. Lulu Berga, Mojżesza w Egipcie i Wilhelma Tella Rossiniego, Peleasa i Melizandę Debussy’ego, a także operę Eleny Langer Rozwód Figara (światowa premiera).
Regularnie pracował w Zurychu, w Operze Wiedeńskiej, Bayerische Staatsoper oraz w teatrach operowych w Ameryce i Japonii. Otrzymał Medal Janáčka za przygotowanie dzieł tego kompozytora w Walii i Szkocji oraz Medal Martinů za inscenizacje Julietty oraz Pasji greckiej (Opera North i Bregenz Festival). Jego produkcje dwukrotnie zdobyły Nagrodę Oliviera.
Za zasługi w dziedzinie sztuki otrzymał tytuły Komandora Orderu Imperium Brytyjskiego oraz Kawalera Orderu Sztuki i Literatury. Wyróżniono artystę również Krzyżem Zasługi RP, honorowym stypendium Royal Welsh College of Music and Drama oraz Cardiff University w uznaniu jego wkładu jako artysty i lidera kultury oraz honorowe stypendium Royal Philharmonic Society.
Patron medialny premiery: Dwójka Polskie Radio
Szczegóły repertuaru:
https://opera.poznan.pl/pl/
DYREKCJA TEATRU ZASTRZEGA MOŻLIWOŚĆ ZMIAN W REPERTUARZE, OBSADACH, TERMINACH I FORMIE WYDARZENIA.
Patroni medialni sezonu 2023/2024: TVP Kultura, polmic.pl, TVP3 Poznań, Radio Poznań, IKS, kulturapoznan.pl, Wyborcza.pl
Partner medialny: Ruch Muzyczny
Organizatorzy Teatru: Samorząd Województwa Wielkopolskiego, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Mecenas Teatru: Enea