„Fabula Rasa” powraca na deski Polskiego Teatru Tańca tym samym otwierając wiosenny sezon spektakli Macieja Kuźmińskiego.  Zapraszamy już w ten piątek i sobotę, 1 i 2 kwietnia o godzinie 20:00, na ulicę Taczaka 8 w Poznaniu do nowej siedziby PTT.

fot. Andrzej Grabowski/mat. teatru

Ten spektakl nie jest do oglądania. Ten spektakl jest do odkrycia. Co jest w nim do odkrycia?
Między innymi to, że każdy spektakl jest zawsze tylko spektaklem. Spektaklem-opisem – czegoś co jest.
Spektaklem, w którym wszystkie gesty są tylko gestami.
I nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują pokazać.

Ten spektakl jest opisem świata-który-powstał,
czyli świata-który-nie-powstał,
bo powstanie świata jest wiecznym powstawaniem świata.

Ja staję się w zetknięciu z Ty; stając się Ja, mówię Ty. Każde prawdziwe życie jest spotkaniem.
Ten spektakl jest spotkaniem.

Od pierwszej sekundy spektaklu wyruszamy w niepokojącą, hipnotyczną podróż w głąb osobowości człowieka, która ulega zagładzie, aby odrodzić się w perspektywie metafizycznej. Punktem zwrotnym jest moment przejścia granicy dwóch światów – doczesności i wieczności. Maciej Kuźmiński – twórca wielokrotnie nagradzany w Polsce i za granicą – odkrywa fascynujące cechy indywidualności scenicznych i artyzmu formalnego tancerzy Polskiego Teatru Tańca. Portretując kondycję jednostki i współczesnego społeczeństwa, sięga po pozornie odległe inspiracje – szkic literacki jednego z polskich „twórców przeklętych” Edwarda Stachury oraz nacechowaną narodowo twórczość muzyczną Stanisława Moniuszki.

Dawno nie spotkałam się z tak doskonałą choreografią: od wypracowanych spójnych rysunków choreograficznych, aż po wyważoną dynamikę ruchu tancerzy. (…) Ten spektakl to przede wszystkim doskonały wybór solistów i baletu, a także współgranie muzyki z tańcem, tak, że nie potrzeba żadnych słów i dodatkowych komentarzy.

Katarzyna Nowicka, kulturapoznan.pl

Poprzez zmiany dynamiki i innych aspektów ruchu Maciej Kuźmiński uzyskał czytelną analogię do zmieniających się stanów psychicznych człowieka. W choreograficznej koncepcji Macieja Kuźmińskiego odkryta zostaje podstawowa różnica widoczna w „ciele społecznym” i w „ciele prywatnym”. Wirtuozowsko oddane zostało to w „Mazurze”. Na tle patriotycznie kojarzącej się muzyki mamy zestaw klisz ruchowych, które mogą stanowić satyryczny obraz współczesnego społeczeństwa (nie tylko polskiego), powtarzającego gesty aktywności nastawionych na zarobek, usztywnionych, stereotypowych i zmechanizowanych.

Barbara Kowalewska, kulturaupodstaw.pl

Cztery spektakle zrealizowane w mijającym roku przypomniały zapominalskim i udowodniły niedowiarkom, jak imponujące są umiejętności tancerzy PTT, tworzących znakomity, zgrany i ufający sobie zespół. Potrzebują tylko choreografów zdolnych w pełni wykorzystać ich potencjał. Udało się to Maciejowi Kuźmińskiemu, który z połączenia prozy Edwarda Stachury, muzyki i tańca stworzył udany – inspirujący i emocjonujący – spektakl.

Piotr Dobrowolski, portal taniecPOLSKA.pl