Zarząd Płockiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru nie spotkał się w ostatnim roku ani razu. Wszystkie sprawy omawiane są poprzez łącza internetowej poczty, ewentualnie podczas przelotnych, zachowujących odpowiedni dystans indywidualnych spotkań w teatralnym foyer, albo na ulicy. W taki też sposób, niezwykły w 38-letniej tradycji stowarzyszenia, dzięki kilkunastu połączeniom telefonicznym, wskazano tegoroczne nominacje do Srebrnej Maski.
fot. mat. Teatru Narodowego
Wybierając kandydatów do nagrody, każdy z członków kapituły wyrażał nadzieję, że kolejne obostrzenia pandemiczne nie staną na drodze ogłoszenia werdyktu 27 marca, podczas płockiej premiery z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.
Corocznie przypominam historię Srebrnych Masek, które przyznawane są z inicjatywy czwartego Prezesa PTPT Tomasza Pawłowskiego od 1983 roku. Laureatem może zostać aktor lub inny twórca (reżyser, scenograf, kompozytor, choreograf, aranżer), który wyróżnił się w okresie między marcowymi premierami.
Projekt srebrnego trofeum opracowała artystka plastyczka Zofia Samusik-Zaremba, a jego bezpłatnym wykonaniem zajmują się pracownie Jerzego Stachurskiego. Do tej pory wręczono 69 drewnianych szkatułek ozdobionych metaloplastyką Wzgórza Tumskiego, kryjących nagrodę. Sześciokrotnie towarzystwo zamieniało srebro na złoto, a tylko raz połączyło obydwa kruszce, honorując dyrektora Marka Mokrowieckiego.
W tym roku Złotą Maskę otrzyma Janusz Gajos, przede wszystkim w uhonorowaniu wielkich ról teatralnych i filmowych oraz jako wspomnienie dawnych występów „na trzeciej płockiej scenie” w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki przy Placu Narutowicza.
W 38. edycji nominowani do Srebrnej Maski zostali w alfabetycznej kolejności:
Piotr Bała za rolę Alferiego w spektaklu „Widok z mostu” w reżyserii Janusza Kijowskiego, za komizm Jego Wysokości Szejka Marami w farsie „Zamknij oczy i myśl o Anglii”, przygotowanej przez Stefana Friedmanna oraz za postać Drwala z „W zielonej krainie Oz” w realizacji Zbigniewa Marka Hassa.
Bogumił Karbowski za drugoplanową rolę Marco w dramacie „Widok z mostu” oraz za różnorodność kreacji w spektaklu „Wszystko o mężczyznach” Miro Gavrana, w reżyserii Krzysztofa Prusa.
Za poczwórną rolę w tym samym przedstawieniu został nominowany także Adam Gradowski.
Po raz kolejny do nagrody kandyduje Sylwia Krawcówna, przede wszystkim za inicjatywę artystyczną i kreację Heleny Bodek we wspomnieniach „Gdyby można było…”, opracowanych razem z Szymonem Cempurą. Także za postać Catherine w „Widoku z mostu” oraz za główną rolę Dorotki w „W zielonej krainie Oz”.
Ponadto kapituła wyróżnia nominacją cały zespół Teatru Dramatycznego w Płocku za cykl czterech filmów: „Nie wszystko kończy się z zapadnięciem kurtyny” w reżyserii Marka Mokrowieckiego poświęcony twórczości patrona sceny Jerzego Szaniawskiego, w ramach programu „Kultura w sieci”.
Nie mogę na koniec nie wspomnieć o ciosie, który dotknął miłośników Melpomeny. Przed kilkoma dniami poinformowano o śmierci, w wyniku powikłań po zakażeniu koronawirusem, inicjatora i dyrektora Festiwalu Szekspirowskiego Jerzego Limona.
Członkowie PTPT byli przez ostanie ćwierćwiecze wiernymi widzami przedstawień wystawianych w ramach tego wydarzenia. Kilka lat temu miałem przyjemność poznać osobiście profesora i chwilę porozmawiać o dziele jego życia, czyli Gdańskim Teatrze Szekspirowskim. Jeszcze w listopadzie 2020 roku Jerzy Limon ze swadą zapraszał na spektakle online.
Tymczasem przez scenę życia przetacza się światowa pandemia, której ofiarami, w dosłownym i metaforycznym znaczeniu, są ludzie teatru. Pamiętajmy o tym i w miarę możliwości korzystajmy z dostępnych form udziału w dziele scenicznym.
*Jarosław Wanecki jest lekarzem, prezesem Płockiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru