"Pani Dalloway" Virginii Woolf w reż. Magdaleny Miklasz z Teatru Dramatycznego w Warszawie na 40. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych online. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Krzysztof Bieliński

Jeden z najbardziej wyczekiwanych spektakli Spotkań bo - trudno uwierzyć - nikt przedtem w polskim teatrze nie sięgnął po ten tekst. Magda Miklasz, także autorka adaptacji, podeszła do dzieła Virginii Woolf z szacunkiem, może nawet ze zbyt dużym, pobaraszkowałbym coś więcej, trochę może połobuził, gdzieś ta inscenizacja była zbyt może grzeczna. Mimo tych rebelianckich tęsknotek oglądało się Panią Dalloway dobrze, było zwiewnie, trochę onirycznie, momentami całkiem zabawnie, jednak przede wszystkim – refleksyjnie. Bo to rzecz o sensie tworzenia, o tym, czego w sztuce przekazać się nie da, co jest uchwytne tylko w prawdziwym życiu, a więc i bezpowrotnie ulotne. Nad tym także, jak poradzić sobie z przeszłością (Septimus sobie nie poradzi, nigdy), jak traktować teraźniejszość - to z kolei główny problem Klarysy, wreszcie – czy wyznacznikiem przyszłości jest jedynie śmierć, która łączy wszystko i wszystkich, zamykając dość ostatecznie to, co do zamknięcia. No cóż, w pewnym uproszczeniu pisząc.

Jak wynika z moich postspektaklowych rozważań - jest to troszkę snuj i żeby wszystkie smaki tegoż spektaklu wyłapać, trzeba się w pokazanym nam podlondynie mocniej umościć, odciąć od doznań dostarczanych przez naszą strony laptopa, kto się odpowiednio mocno nie wloguje – może się trochę rozczarować, cała radość oglądania Pani Dalloway jest w szczegółach, to jeden z tych spektakli, który zdecydowanie nie zyskuje na onlajnie, to medium dlań niezbyt odpowiednie.

Ale nawet jeśli ktoś oglądał tylko „pobieżnie” zobaczył, że aktorzy lubią swoich bohaterów, że bawią się nimi, i - że był czas na pracę nad tymi rolami, tak, żeby z każdej postaci – i pierwszoplanowej i epizodycznej - wydobyć pełnię kolorów.