Czy naprawdę musimy komedie pokroju nieśmiertelnej "Moralności pani Dulskiej" uważać za szczyt możliwości polskiego teatru?

Krótkie pytanie – czy w 2013 r. zlikwidowano po ponad pół wieku istnienia redakcję Teatru Telewizji jako samodzielną instytucję z własnym budżetem i funkcjonującą jako pełnoprawny teatr?

„Rzeczpospolita” pisała wówczas: „Jak informuje zarząd TVP, w wyniku jego decyzji Teatr Telewizji ma »zyskać usytuowanie gwarantujące zaplecze do kształtowania i koordynowania polityki programowej w dziedzinie teatru dla wszystkich anten«. W praktyce od ich szefów i budżetów – zależeć będzie częstotliwość emisji”.

W 2014 r. zaś, po siedmiu latach rządów PO, „Wyborcza” pisała: „Program Teatru Telewizji od lat niewiele ma wspólnego z tym, co dzieje się na scenach. Pod kierownictwem Wojciecha Majcherka (szefa Redakcji Teatru Telewizji) dokonano ok. 50 rejestracji i transmisji najlepszych przedstawień teatralnych z całego kraju, ale to mogli zobaczyć tylko widzowie niszowej TVP Kultura.

Program teatru emitowanego w paśmie TVP 1 to głównie brytyjskie farsy (rzadko przetykane bogoojczyźnianą Sceną Faktu i klasykami sprzed dekad). Z jakiegoś powodu kolejni dyrektorzy decydowali, że tego właśnie pragną widzowie. Ambitne produkcje spychali do TVP Kultura”.

Potwierdzają to zresztą dane przytoczone przez Juliusza Brauna: „W 2014 r. największą widownię w Teatrze TVP w Jedynce – 1305 tys. – zgromadził »Brancz” Juliusza Machulskiego, w 2013 wśród rekordzistów była »Moralność pani Dulskiej« Gabrieli Zapolskiej w reż. Marcina Wrony (1540 tys. widzów). W 2019 r. największą widownię miał »Chory z urojenia« Moliera – 617 tys. osób”.

Owszem, powinienem był napisać – „wygaszano”, nie „wygaszono” – ale zdaje się, że nie dokonało się to ostatecznie tylko głównie dzięki protestom ZASP-u i alarmowi mediów.

Tygodnik „Polityka” dał „Branczowi” Machulskiego ocenę 3/6 – czyli raptem dostateczny. Jeśli zaś komedie obyczajowe pokroju nieśmiertelnej „Moralności pani Dulskiej” – zawsze przydatne w przygotowaniu się do matury – uważamy za szczyt możliwości polskiego teatru, wypada pogratulować dobrego samopoczucia.