„Między nami dobrze jest” Doroty Masłowskiej w reż. Patryka Warchoła w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
fot. Barbara Ojrzeńska
Obejrzałem udany co prawda debiut na wymagających przecież deskach TW, ale nie umiem pozbyć się wrażenia, że reżyser więcej obiecywał niż dał. Trudno się jednak zgodzić z tym, że MNDJ „wciąż pozostaje celnym, ironicznym i gorzkim komentarzem do polskiej rzeczywistości” (cyt. za www). Projekcja, na której widzimy bohaterki na tle Warszawy 2025 roku czy faktycznie współczesny fragment TV show każący pytać o zdrowie psychiczne jego uczestników, to wciąż za mało, żebyśmy uwierzyli, że rzecz się dzieje tu i teraz. Nie wierzymy. Inna była biedy wtedy, inna jest dziś, bieda dosłowna i umysłowa. Po prostu inna. Więc choćby dlatego, że i tu Bożena znajduje w śmietniku kolorowe czasopismo, którego wtedy nie miała wtedy za co kupić, ten spektakl jest bardzo wierny oryginałowi z TR sprzed 16 lat. Co nie jest bynajmniej zarzutem, ale „zderzenie tekstu Masłowskiej z pokoleniem 26-letniego reżysera” wyszło jakoś ździebko anachronicznie, letnio, wyszliśmy z tego „zderzenia” bez większych obrażeń. Może można było coś bardziej połobuzować? Podłożyć pinezkę na krzesło, podzielić przez zero czy – zamienić pion na poziom? Z pewnością przechodzące właśnie metamorfozę mury na Mokotowskiej zniosłyby by to bez żadnych skutków ubocznych.
Największym atutem tego przedstawienia jest aktorstwo, fraza Masłowskiej aktorom Współczesnego wprost je z ręki. Elżbieta Kępińska w roli Osowiałej Staruszki jest po prostu fantastyczna, od Haliny i Bożeny (obłędne role Agnieszki Suchory i Joanny Jeżewskiej – tu będę się upierał – charakteryzacja Bożeny była niepotrzebna, jesteśmy w teatrze) literalnie nie można oderwać wzroku, nawet jeśli nic nie mówią, to obie są okropnie śmieszne. W roli Małej Metalowej Dziewczynki swoją klasę potwierdza Natalia Stachyra, na nieco dalszych planach – ale także z tarczą – Monika Kwiatkowska i Sebastian Świerszcz.
