„Matka” Stanisława Ignacego Witkiewicza w reż. Anny Augustynowicz w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Konrad Pruszyński na swoim blogu.
fot. Krzysztof Bieliński
„Matka” to jedno z najpopularniejszych, często realizowanych w ostatnim czasie w polskich teatrach, dzieł Witkacego, którego 140. rocznicę urodziny obchodziliśmy w lutym bieżącego roku.
W ujęciu reżyserki Anny Augustynowicz w warszawskim Teatrze Ateneum jest to przede wszystkim opowieść o szaleństwie, alienacji, psychicznym otępieniu i dojmującym pustosłowiu. Całości towarzyszy klimat rodem z kina noir.
Matka w wydaniu GENIALNEJ Agaty Kuleszy przybiera postać rozchwianej emocjonalnie wiedźmy. Z kolei synowi Adama Cywki, określanemu przez rodzicielkę mianem „wampira”, blisko do tytułowego „Ptaśka” z powieści Whartona. Czy w świecie tak silnych podziałów i postępującej samotności jedynym działaniem, jakie jesteśmy w stanie podjąć, w celu zmiany tego stanu rzeczy, jest rzucanie słów na wiatr? „Ja bym tak bardzo chciała, żebyśmy się kochali”. Słowa matki brzmią doniośle, ale czy mogą coś zmienić?
