„Notatnik Teatralny” nr 94 poświęcony jest ludziom teatru. W szóstym materiale, który udostępniamy dzięki uprzejmości wrocławskiej redakcji w ramach akcji Wolne teksty „NT”, dramaturżka Daria Sobik rozmawia m.in. z kierownikiem działu promocji.
mat. „Notatnika Teatralnego”
– I zapomniałbym znowu. Ma pani tę pracę – słyszę. Czerwona lampka sygnalizująca rezerwę paliwa gaśnie i zapala się na przemian. – Czy może pani tu być za tydzień?
Pytania o rodzaj i warunki umowy przyjdą później, teraz należało zaplanować nagłe przeniesienie swojego życia na drugi koniec kraju. Tydzień później, po siedmiu godzinach trasy, parkuję tam, gdzie wskazuje mi napis „WYŁĄCZNIE DLA PRACOWNIKÓW TEATRU”. Jestem podekscytowana. W przeciwieństwie do portierki, którą muszę obudzić, a z którą później będę zarówno dzieliła nałóg nikotynowy, jak i wspólnie planowała ostatniego papierosa.
Pokój numer osiem w teatralnym hotelu miał wszystko, czego potrzeba. Łóżko z czystą i ciepłą pościelą, biurko z lampką, duże okna. Spędzę tu trzy tygodnie, zanim zorientuję się, że mogę poprosić o zwolnione przez poprzedniego dramaturga mieszkanie pracownicze. Następnego dnia poprowadzę konferencję prasową na temat zaplanowanego w dwa tygodnie repertuaru na przyszłe sezony artystyczne.
Każda z historii rozpoczęcia pracy w teatrze na stanowisku biurowym jest unikatowa. Wśród zasłyszanych opowieści o początkach pamiętam te o pomyłkowo wysłanym CV, poleceniu przez siostrę kolegi brata ciotecznego, konieczności dorobienia sobie na studiach (w biurze obsługi widzów), chęci spróbowania „czegoś egzotycznego”, ale też o potrzebie obcowania ze sztuką, poznania podobnych sobie ludzi, chęci podglądania prób do spektakli czy pracowania jak najbliżej sceny. Starsze pracowniczki często mówiły, że przyszły tylko na chwilę i tak już zostały, młodsi – że to tylko przejściowe. Tylko garstka osób w tych opowieściach traktowała pracę w teatrze jako plan na swoją karierę, rozwój, drogę zawodową. Czy praca w instytucji kultury jest mało perspektywiczna?