Z końcem ubiegłego roku zasoby internetu powiększyły się o nową witrynę - oficjalną stronę Krzysztofa Miklaszewskiego - człowieka teatru i telewizji, reżysera i scenarzysty, wieloletniego aktora i współpracownika Tadeusza Kantora, krytyka sztuki oraz autora książek - nie tylko o teatrze.
Jak sam o sobie mówi „jego życie w pełni artystyczne zmusiło go do... »uprawiania wieloboju*". Ów wielobój odzwierciedlony jest na stronie, która podzielona jest na cztery główne działy: Teatr, Film, Telewizja i Książki. Całości dopełnia obszerna biografia wraz z licznymi zdjęciami, artykułami i wywiadami.
W jednym z nich Krzysztof Miklaszewski wspomina: „Najpierw zrobiłem film o Kantorze, w którym spróbowałem prowadzić narrację trzema równoległymi strumieniami. Pierwszy stanowiły wypowiedzi programowe Kantora, drugi zachowania Kantora na próbach, trzeci zaś już gotowa sytuacja teatralna. Nie byłem wierny przebiegowi prób i obawiałem się reakcji impulsywnego Mistrza. Ale ku mojemu zadowoleniu Kantor tę col)age'ową strukturę zaakceptował i po kilku miesiącach zaproponował mi rolę w spektaklu Nadobnisie i koczkodany. Zagrałem w nim przeszło 100 razy w rozmaitych częściach świata. (...) Za zaszczyt poczytuję sobie mój udział w Umarłej klasie, uważam bowiem - jako krytyk - że to najwybitniejszy spektakl, jaki powstał w teatrze polskim ostatnimi laty. Jeden z tych milowych kroków, które pozostaną w teatrze światowym. Dlaczego jeszcze zgodziłem się grać u Kantora? By poznać jego twórczość naprawdę. Po drugie, bo interesowały mnie procesy gry aktorskiej, a teatr Kantora poszukuje nowego modelu odtwórcy. Po trzecie zaś dlatego, że nigdy nie marzyłem o tym, by zostać aktorem. (...) W Edynburgu np. Kirk Douglas i Sean Connery oświadczyli mi wprost, że to ode mnie mogą się uczyć aktorstwa. W czasie rozmowy okazało się na szczęście, że było dla nich rzeczą najważniejszą to, iż człowiek wkomponowany w spektakl wykonywał swoje zadanie precyzyjnie. Nawet przez myśl im nie przyszło, by pytać mnie i członków teatru - nie--aktorów o dyplom. Nie chodzi o mnie, ale naprawdę taka miara w sztuce nie istnieje".
Wielką gratką jest niewątpliwie dział z filmami dokumentalnymi autorstwa Krzysztofa Miklaszewskiego. Zawarto tu ponad 30 filmów (wybranych spośród wszystkich 12S jego realizacji), które można obejrzeć w całości na stronie - wiele z nich obecnie jest bardzo trudno dostępnych. Na dokładkę w dziale telewizyjnym znajdziemy garść programów emitowanych wiatach 70., 80. i 90. Uświadamia to, jak bardzo zmieniła się telewizja, i tu dygresja: wprawdzie dzisiaj telewizyjna rozrywka ewoluowała, w niemal każdym aspekcie, na nieosiągalny wtedy poziom, nie sposób oprzeć się jednak wrażeniu, że coś straciliśmy. Chyba pewną kulturę i klasę widoczną w wypowiedziach i sposobie prowadzenia telewizyjnych „show"...
Wracając do strony, warto zaznaczyć, że choć skupia się ona głównie na osobie Miklaszewskiego, stanowi również podróż sentymentalną w lata świetności polskiej kultury. Możemy bowiem „spotkać" tu takie wielkie postacie polskiej sceny jak Tadeusz Kantor, Andrzej Wajda, Józef Szajna, Konrad Swinarski, Jerzy Grotowski, Daniel Olbrychski, Jerzy Stuhr, Jerzy Trela, a także znanych pisarzy, jak Stanisław Lem czy Aleksander Krawczuk, czy muzyków, jak Stanisław Hadyna i Zespół MW2.
Na stronie Miklaszewskiego pojawiają się jako gwiazdy pierwszej jakości tak wybitni naukowcy, jak profesorowie humaniści Kazimierz Wyka czy Karol Estreicher junior. Na wymienienie wszystkich zabrakłoby jednak miejsca w tej krótkiej nocie. Całość okrasza blisko 800 (!) - często unikatowych - archiwalnych zdjęć i wycinków prasowych.
Szczerze polecam odwiedzenie strony nie tylko fanom twórczości Krzysztofa Miklaszewskiego, ale wszystkim zainteresowanym polskim teatrem i telewizją, a także literaturą i sztuką końca ubiegłego wieku.
Krzysztof Miklaszewski - oficjalna strona