Ekspozycja „Kostium Ciało” prezentuje ponad czterdzieści kostiumów z wyjątkowej kolekcji zbiorów muzeum Starego Teatru MICET. Wybór materiałów dotyczy związków pomiędzy kostiumem projektowanym przez
scenografa a aktorem tworzącym postać na scenie. Aktor, scenograf,
reżyser muszą się spotkać w procesie twórczym, by inscenizowane
dzieło miało spójny artystyczny charakter.
![](/files/multimedias/163417/thumb_kostium_cialo_promo_male.jpg)
Fragment kostiumu Gertrudy (rola Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej) ze spektaklu „Tragiczna historia Hamleta księcia Danii” (reż. Andrzej Wajda, 1982)
Dla aktora kostium jest częścią tworzonej postaci, pomaga mu personalizować
charakter, jego psychologię, używać ciała jako narzędzia dramatu. Aktor
w kostiumie czuje się pewniej, jest bliżej granej przez siebie postaci,
lepiej ją rozumie. Może się kostiumem schować, może budować przestrzeń
do gry między sobą, a postacią; też przestrzeń do dialogu
z partnerem.
Na wystawie zaaranżowano kostiumy według trzech głównych tematów:
kostium historyczny zamykający ciało w konwencji gorsetów
i skodyfikowanych ruchem gestów; kostium określający postać w opresji
władzy politycznej czy społecznej; kostium z rysem psychologicznym dla
postaci poszukującej własnej tożsamości.
Wystawa jest próbą pokazania możliwości tropienia wewnętrznych procesów
na styku kostium–ciało-emocje. Dla kostiumów historycznych nawiązujących
do epoki w jakiej rozgrywa się akcja sztuki, taką możliwość stwarza
śledzenie krojów ubrań, formy stelaży podtrzymujących suknie, długości
i objętości rękawa, wygląd kołnierza lub dekoltu, wielość aplikacji,
koronek, pereł, a także samo płótno. Miary, proporcje, materie tworzą
kostium historyczny. Dla ciała jest on więzieniem, bo ukrywa prawdę
o ciele przez ograniczenie emocji i ruchu.
Kostiumy postaci poddanych opresjom społecznym ulegają różnym zniszczeniom
przez nacięcia, darcia, nadpalenia, przebarwienia, ich forma historyczna czy
współczesna jest zdekonstruowana. W ubraniach zapisane są historie zdarzeń
przeżytych: gwałty, mordy, rewolucje, chaos.
Dla postaci poszukujących własnych tożsamości istotnym jest gra pomiędzy tym
co odkryte, i tym co zakryte w ciele. W krojach kostiumu
spotykamy estetyczne przekroczenia wykorzystujące wzorce kultury masowej,
subkultur, nieokreśloność płci. Emocjonalny dialog prowadzony jest poprzez
kolory i desenie ubrań, stosowanie fetyszy i malowanie ciał.
W sztuce teatru nagie ciało aktora też jest kostiumem. Krystian Lupa
określa ciało jako palimpsest, w którym zapisane jest „uwikłanie
w wielopostaciowy proces figuracji i transgresji”.
Na wystawie prezentowane są dwa fragmenty nagranych przedstawień:
„Factory 2” Krystiana Lupy (2008 ) i „Mewa” Antona Czechowa
w reżyserii Pawła Miśkiewicza (2011).
Na zdjęciu / plakacie fragment kostiumu Gertrudy (rola Teresy Budzisz – Krzyżanowskiej) ze spektaklu „Tragiczna historia Hamleta księcia Danii” (W. Szekspir. / projekt kostiumu – Jerzy Skarżyński, Lidia Minticz, reżyseria – Andrzej Wajda, 1982). Projekt grafiki: Kaja Gliwa.
Wystawa: 15 czerwca – 29 września 2024
Narodowy Stary Teatr
MICET, ul. Jagiellońska 1 / STREFA BE
Wystawa dostępna dla zwiedzających w godzinach otwarcia muzeum MICET
wtorek – niedziela / godz. 11.30 – 19.30
poniedziałki – nieczynne
W sierpniu muzeum MICET jest nieczynne.
Bilet na wystawę czasową i stałą: 10/15 zł
(z biletem na spektakl wejście na wystawę i do muzeum –
1zł)
Do kupienia w kasie Teatru.
Grupy, które chciałyby zwiedzić wystawę i muzeum
prosimy o wcześniejsze rezerwacje terminów
[email protected] / tel. 788 093 867 (lub sms)
[email protected] / tel. 735 597 182 (lub sms)
Kurator wystawy – Anna Litak
Projekt scenograficzny – Andrzej Witkowski
Opracowanie wideo – Borys Dubiański, Paweł Papiernik
Opracowanie dźwięku – Wojciech Kiwer
Identyfikacja graficzna – Kaja Gliwa