„Lekcja anatomii – rekonfiguracja” to teatralna
produkcja Cricoteki, która jest wspólnym projektem Agaty Skwarczyńskiej i grupy
osób z różnymi potrzebami. Projekt
powstał w zeszłym roku. Praca nad nim jest ciągłym procesem, dla którego
inspirację i punkt odniesienia stanowi obraz Rembrandta „Lekcja anatomii
doktora Tulpa” oraz happening Tadeusza Kantora „Lekcja anatomii wedle
Rembrandta”. Celem jest rekonfiguracja – przesunięcie gestów i sensów
pierwowzorów.
Spektakl będzie prezentowany trzykrotnie:
15 czerwca, godz. 18:00 – pokaz
spektaklu w Cricotece w ramach Nocy Teatrów
18 czerwca, godz. 18:00 – pokaz
spektaklu w BWA w Tarnowie
10 września, godz. 18:00 – pokaz
spektaklu w GOKiW w Wielopolu Skrzyńskim
Każdemu z pokazów będzie
towarzyszyła rozmowa z artystami. Udział jest bezpłatny. Czas trwania wynosi
około 45 minut. Więcej informacji można znaleźć na stronie Cricoteki:
www.cricoteka.pl.
Zimny pusty pokój i stół na środku, grupa ośmiu mężczyzn
zastygnięta nad zwłokami leżącymi na stole. Żadna z osób nawet nie patrzy na
zwłoki, wpatrzeni są w mistrza ceremonii sekcji zwłok, w księgę (De Humani
Corporis, A. Vesalius 1543) oraz w nas widzów. Tak w skrócie wyglądałaby
charakterystyka słynnego obrazu Rembrandta.
Już w samym zabiegu wyprowadzenia wzroku mężczyzn poza kadr obrazu i
sytuacji, w stronę przyszłych pokoleń widzów, jest w pewnym sensie aktem
performatywnym nadanym przez malarza (reżysera sytuacji). Być może właśnie ten
aspekt zafascynował Tadeusza Kantora, który nieraz powtarzał, że aktorzy nie
mają przedstawiać żadnej rzeczywistości poza sobą, lecz siebie samych. Ponadto
interesowało go bardziej tworzenie sytuacji i napięć wokół niej, niż
powstanie zastygłego dzieła. Aż czterokrotnie powracał do inscenizacji obrazu
„Lekcja anatomii doktora Tulpa”, za każdym razem w innej interpretacji, tak
jakby bardziej interesowały go zmieniające się okoliczności i konteksty, niż wierne przeprowadzenie
zdarzenia według wcześniejszego scenariusza. Każdy z happeningów generuje więc
inne znaczenia i doczekał się wielu krytycznych analiz.
„Lekcja Anatomii - rekonfiguracja” jest dodaniem nowej
wartości w katalogu prób rekonstrukcji słynnego obrazu. Co więcej interesująca
jest rosnąca piętrowość reprezentacji formy performatywnej: sam obraz
Rembrandta zawiera potencjał performatywny wykraczający poza własne ramy:
reprezentuje pewną realną sytuację przeprowadzenia sekcji zwłok (obraz powstaje
na zamówienie Towarzystwa Chirurgów). Następnie Kantor poprzez swoje rekonstrukcje
dodaje kolejne piętra reprezentowania reprezentowanej sytuacji. Nowa współczesna
próba rekonstrukcji staje się więc kolejnym stopniem reprezentacji wyjściowej
sytuacji. I całkowicie nową sytuacją, jakże odmienną od poprzednich
rekonstrukcji. W końcu w obu przypadkach mamy do czynienia
z męskocentrycznym punktem widzenia. W przypadku nowej rekonstrukcji
Lekcji Anatomii reżyserką sytuacji jest kobieta, a wykonawcami– osoby
z niepełnosprawnością intelektualną,
często wykluczone poza perspektywę „centrum” (zarówno w sensie poznawczym jak i społecznym).
Kantor dokonał istotnego przesunięcia w kontekście sytuacji z obrazu Rembrandta – zastępując ciało człowieka ubraniem („Uważam, że w tym tkwi różnica, mianowicie robiłem happening psychologiczny, a happening nigdy wcześniej nie miał takiego charakteru. Poprzez demonstracje anatomii ubrań i pokazałam wszystkie problemy psychologiczne człowieka”). W obu przypadkach sekcja jest atakiem na ludzką indywidualność. Obraz Rembrandta jest świadectwem zbrodni przeprowadzanej przez badacza, jest to proces destrukcji, w którym ciało zostaje rozdrobnione na kawałki; to co wcześniej było precyzyjnie skonstruowanym mechanizmem zmienia się w stos nie połączonych ze sobą i nie funkcjonujących części, których nie da się już złożyć w całość. U Kantora mamy do czynienia z rozrywaniem na strzępy ubrania: rozcinając ludzkie ubrania, analizując znajdujące się w jego kieszeniach zapomniane „resztki wstydliwie, odpadki zmięte i pogniecione”, Kantor obnaża nasze usilne starania mające na celu zbudowanie naszej formy i stylu, czyli indywidualnej tożsamości.
Jest jednak inny kontekst sekcji, na który wskazuje badacz Joanatan Sawdey (The Body Emblazoned: The Section In The Human Body in the Renaissance Culture): badacz jest podróżnikiem, który odkrywa nowe lądy, kolonizuje je, nadając im nazwę opisuje je, rysuje mapę złożonej geografii ludzkiego ciała . Ciało zostaje wprzęgnięte w proces porządkowania świata i myśli. I właśnie ten pozytywny i odkrywczy aspekt wydaje się najbardziej pociągającym aspektem powstania nowej wersji performensu Lekcja Anatomii. Zdarzenia inscenizowanego przez aktorów, których perspektywa spojrzenia może być uwalniające dla nas widzów. Agatę Skwarczyńską interesuje sytuacja rozcinania i niszczenia powłoki (czy to ciała czy ubrania) nie w celu rozczłonkowania tożsamości indywidualnej, ale raczej jako przyczyna do ponownego zszycia, połączenia elementów w nowy sposób w całość. Obecność i udział aktorów z będzie miała fundamentalny wpływ na przebieg i konteksty zdarzenia. Ich indywidualne „bycie w sytuacji” będzie na nowo tworzyć zdarzenie, rezonując z wcześniejszymi reanacmentami Kantora.
Koncept i inscenizacja: Agata Skwarczyńska
Wykonawcy: Amelia Blus, Julia Karaś, Władysław Kita, Anna Komorek,
Magdalena Mrzygłocka, Maciej Rams, Agnieszka Sito, Klaudia Surman, Maciej
Trybus, Dorota Wach
Konsultacja dramaturgiczna: Monika Świerkosz
Koordynacja: Anna Bargiel, Justyna Droń, Małgorzata Raczkowska,
Anna Rejowska
Kostiumy i elementy scenografii dzięki uprzejmości Narodowego
Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.
Premiera: 24 września 2023 roku
podczas Festiwalu Kultury Wrażliwej w Cricotece.
Produkcja: Cricoteka
Zespół realizujący projekt: Mariusz Gąsior Małgorzata Kmita –
Fugiel, Magdalena Link-Lenczowska, Zofia Mikołajska, Aldona Mikulska, Andrea
Nikolov, Agnieszka Oprządek, Anna Rejowska, Aleksandra Treder, Michał Warmusz
Partnerzy: Biuro Wystaw Artystycznych Tarnów, Gminny Ośrodek Kultury i Wypoczynku w Wielopolu Skrzyńskim
Patroni medialni: Gazeta Wyborcza,
e-teatr, Radio Kraków, Radio
Kraków Kultura
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.