"Idę ulicą, nie chcę myśleć o śmierci/ Kiedy słońce świeci, nie chcę myśleć o śmierci" - śpiewają Nagrobki. Niestety, podczas lektury tego newslettera to nieuniknione.

Morza szum, ptaków śpiew, złota plaża pośród drzew, a ja czytam o tym, czy po śmierci będę robić kupę. Interesuje mnie również, czy koty mnie zjedzą, kiedy już zrobię to, czego nie robi się kotu, a jeśli się skuszą, to co najbardziej będzie im smakować. Na tapecie mam również kwestie nader pragmatyczne: czy można honorowo oddać krew po śmierci i czemu nie jemy martwych ludzi, skoro jemy martwe kurczaki.

Dedykuję przyszłym zwłokom

Jeśli wydaje się komuś, że żarty sobie stroję z pogrzebu w kulturalnym newsletterze, racząc czytelnika bezsensowną makabrą, od razu uspokajam – może i makabra, ale sensu tu niemało. Caitlin Doughty – miła pani z Ameryki, która z powodzeniem prowadzi zakład pogrzebowy i z jeszcze większym kanał na YouTube na tematy funeralne – pisze również książki. Ta, którą mam w ręku, nosi tytuł „Kiedy umrę, zjesz mnie, kocie?” i zawiera jej odpowiedzi na pytania o śmierć zadane przez dzieci, a więc osobniki nieskrępowane tabu, taktem oraz traumami związanymi z rzeczonym tematem. Doughty pisze lekko, zabawnie, ale rzeczowo, opierając swoje wywody na ustaleniach naukowych, mniej lub bardziej taktownie omijając mielizny zwyczajów, wierzeń i zabobonów naniesionych przez kulturę.