Dziękuję, Droga Madeleine, za list, który ostatnio mi przesłałaś. Cieszę się, że epidemia ominęła Twoją rodzinę i że wszystko u Ciebie toczy się w miarę pomyślnie. Ja też nie mam powodów do narzekań.

Alceścik ukończył właśnie pierwszy rok życia, jest to więc już kocur dorosły. W Łodzi żyje się nam całkiem dobrze. Mieszkanie mamy niewielkie, ale za to bardzo słoneczne. Do większości tutejszych teatrów da się chodzić pieszo, pozostaje więc tylko czekać, aż z powrotem zostaną otwarte. W Teatrze Pinokio dano pokazy spektaklu Świnki 3, który według dzieła Grimmów wyreżyserował Łukasz Bzura. Jako że to urocze przedstawienie widziałem już kilka lat temu, powrót na teatralną widownię postanowiłem zainaugurować poprzez odbycie jakiejś dalszej wyprawy. 19 czerwca mieliśmy w Polsce kilka ciekawych premier, toteż wybór kierunku podróży nie należał do łatwych. W końcu zdecydowałem się wyruszyć do Tarnowa, gdzie Marta Streker przygotowała Braci Karamazow rozpisanych przez Piotra Fronia na trzech aktorów. Fabian Kocięcki zagrał Dymitra, Kamil Urban – Iwana, a Stefan Krzysztofiak wcielił się w Aloszę. Spektakl obejrzałem z przyjemnością i z pewnym poczuciem nostalgii. To ostatnia premiera za artystycznej dyrekcji Marcina Hycnara, stanowiącej, jak mi się zdaje, interesujący rozdział w dziejach tarnowskiego teatru. Hycnarowi udało się zatrudnić młodych uzdolnionych aktorów i zaprosić do współpracy ciekawych reżyserów. Efektem tego były naprawdę udane przedstawienia.

Moja teatralna peregrynacja stanowiła okazję, aby wytchnąć trochę od pracy, której oddaję się całymi dniami. Oprócz działalności badawczej, prowadzonej w Pracowni Teatru Dawnego (stworzono ją na początku tego roku w Instytucie Sztuki PAN), podjąłem się jeszcze innych zobowiązań. Kilka dni temu Polska Kompania Teatralna, którą mam honor współtworzyć, przygotowała wraz z Instytutem Teatralnym sceniczne czytanie Pieśni świętojańskiej o Sobótce. Artystycznej opieki podjął się profesor Jarosław Gajewski, a wystąpić zechciały Joanna Halinowska i studentki warszawskiej Akademii Teatralnej: Olga Lisiecka oraz Natalia Stachyra. Po czytaniu poprowadziłem rozmowę z profesorami Jarosławem Gajewskim i Jackiem Kopcińskim oraz doktorem Jarosławem Cymermanem. Punktem wyjścia tejże rozmowy była refleksja nad dziełem Jana Kochanowskiego, ale szybko przeszliśmy do sprawy inscenizowania tekstów staropolskich. Wszyscy mamy poczucie, że sięga się po nie nazbyt rzadko. Jest jedną z ambicji naszej Kompanii, aby stan ten uległ odmianie.

Ze współpracy z Instytutem Teatralnym mogę tylko się cieszyć. Kierująca nim pani dyrektor Elżbieta Wrotnowska-Gmyz zechciała zaprosić mnie do poprowadzenia cyklu wykładów o teatrze staropolskim, które w przyszłości wydane zostaną w postaci książki. W ten sposób przyszło mi wrócić do opowiadania o dziejach teatru, czyli praktyki dającej mi dużą przyjemność. Spotkań ma być dziewięć. Pięć z nich udało się już zrealizować. Gdybyś, Droga Madeleine, była ich ciekawa, to nagrania znajdziesz na Youtube’ie.

Może zresztą będę miał okazję, by wrócić do dydaktyki? W Instytucie Sztuki PAN chcemy reaktywować studia podyplomowe z zakresu teatrologii. Ogromnie na to liczę, że znajdzie się grono chętnych do skorzystania z naszej oferty, chyba całkiem ciekawej. Słuchacze będą mieli okazję zapoznać się zarówno z historią teatru, jak i zyskać wiedzę o współczesnym życiu teatralnym. Spotkają się nie tylko z ludźmi nauki, ale również z artystami oraz krytykami teatru. Jestem przekonany, że zdobyty w ten sposób warsztat będą mogli wykorzystać w działalności kulturalnej, dziennikarskiej czy też edukacyjnej. W zależności od tego, jak dalej przebiegnie walka z pandemią, będziemy prowadzić zajęcia na żywo, albo za pośrednictwem Internetu.

Jak się zapewne, Droga Madeleine, domyślasz, ta mnogość interesujących wyzwań i możliwość realizowania zawodowych pasji daje mi poczucie zadowolenia. Może zresztą to właśnie przynosząca satysfakcję praca pozwala we względnym spokoju przetrwać niełatwy czas zarazy…