16 lutego, w dniu urodzin Kazimierza Kutza, o godz. 18.00 w Teatrze Śląskim odbędzie się Gala wręczenia Nagrody im. Kazimierza Kutza.
fot. mat. organizatora
Kapituła Nagrody im. Kazimierza Kutza na spotkaniu 13 grudnia 2021 r. zgodnie z regulaminem wyłoniła pięcioro nominowanych, spośród których wybrany zostanie laureat II edycji Nagrody.
W tym roku nominowani zostali (w kolejności alfabetycznej):
Joanna Helander, fotografka, reżyserka filmów dokumentalnych, pisarka i tłumaczka
Tomasz Konior, architekt
Zbigniew Rokita, pisarz
Wojciech Smarzowski, reżyser filmowy
Szczepan Twardoch, pisarz
Nagroda im. Kazimierza Kutza przyznawana przez Teatr Śląski, Miasto Katowice
i Uniwersytet Śląski ma na celu uhonorowanie twórcy za wybitne dokonania artystyczne, które odgrywają istotną rolę w aktualnej debacie publicznej, przyczyniając się do budowania społeczeństwa demokratycznego i tolerancyjnego. Nagroda promuje artystów łączących działalność artystyczną ze społecznym zaangażowaniem, prezentując postawę bliską patronowi nagrody Kazimierzowi Kutzowi.
Fundatorem nagrody (50 tys. zł i statuetka) jest Miasto Katowice.
Robert Talarczyk o Nagrodzie im. Kazimierza Kutza:
„Po śmierci Kazimierza Kutza postanowiliśmy upamiętnić jego postać, dlatego z Prezydentem Miasta Katowice, Marcinem Krupą i Rektorem Uniwersytetu Śląskiego, prof. Ryszardem Koziołkiem wymyśliliśmy nagrodę jego imienia. Nagroda przyznawana jest osobom, które artystyczną aktywność łączą ze społecznym zaangażowaniem. Chcemy doceniać osoby, które działają na rzecz lokalnych społeczności, nie tylko na Górnym Śląsku. W tym roku po raz pierwszy zostanie przyznana też nagroda honorowa – Ambasador Śląska. Pragniemy nią wyróżnić osoby, które w szczególny sposób zapisały się w działania na rzecz naszego regionu”.
Laureatką pierwszej edycji Nagrody, przyznanej 16 lutego 2021 roku, została Anna Dymna.
Członkami kapituły Nagrody im. Kazimierza Kutza są: prof. dr hab. Ryszard Koziołek, Iwona Świętochowska-Kutz, Ewa Niewiadomska, Olgierd Łukaszewicz, Halina Bieda, prof. dr hab. Antoni Cygan, dr hab. Krystyna Doktorowicz prof. UŚ, prof. dr hab. Andrzej Gwóźdź, dr Jerzy Illg, Aleksandra Klich, Dariusz Kortko, dr Marcin Krupa, dr Jacek Siebel, Edyta Sytniewska, Robert Talarczyk oraz Piotr Zaczkowski.
W stronę niemożliwego. Zespół Filmowy „Silesia” 1972-1983 to obszerna, bogata w unikatowe materiały archiwalne historia jednego z najbardziej wyjątkowych zjawisk na mapie polskiej kinematografii i regionalnego rynku filmowego. Istniejąca od stycznia 1972 roku w Katowicach „Silesia” była jedynym działającym lokalnie zespołem filmowym. Powstała z inicjatywy, odwagi i szaleństwa Kazimierza Kutza, a rozwinęła swój produkcyjny potencjał dzięki zabiegom Ernesta Brylla. Napędzana marzeniami śląskiego reżysera, jego przyjaciół i współpracowników o stworzeniu na bytkowskich polach „śląskiego Hollywood” i miejsca, gdzie swoje artystyczne plany mogliby realizować młodzi, debiutujący twórcy. Przeżywała spektakularne wzloty, kasowe sukcesy i dramatyczne zawirowania w tyglu politycznych zmian. Dała polskiemu kinu „Sanatorium pod Klepsydrą” Wojciecha Jerzego Hasa, „Trędowatą” Jerzego Hoffmana czy jeden z nielicznych polskich horrorów – „Wilczycę” Marka Piestraka. Pozwoliła zadebiutować takim reżyserom jak Andrzej Barański, Grzegorz Królikiewicz czy Wojciech Wiszniewski. Przez 11 lat swojej działalności, nieustannie walcząc ze zmieniającymi się okolicznościami, „Silesia” gromadziła filmowych zapaleńców i ich marzenia o dążeniu do niemożliwego: swobody artystycznej i wielkiego kina tworzonego na Górnym Śląsku.
„Zaproponowana przez Autorkę opowieść o „Silesii” jest zarazem kronikarska i bardzo osobista, bo choć niepozbawiona porządkującej narracji (…), przesiąknięta została na wskroś nutką nostalgicznego zdziwienia, że coś takiego jak zespół filmowy na Śląsku było możliwe. W wypadku książki Tecl-Szubert przekłada się to na tryb narracji osobistej, niewymuszonej przez procesy historycznofilmowe (…), bliskiej gawędzie, zobowiązanej raczej ludziom, którzy w codziennym mozole tworzyli górnośląski rozdział polskiej kinematografii – reżyserom, kierownikom literackim, szefom produkcji – niż bezosobowym mechanizmom życia społecznego, politycznego czy artystycznego. (…)” – Andrzej Gwóźdź o książce W stronę niemożliwego. Zespół Filmowy „Silesia” 1972 – 1983.