„La grande phrase” w chor. Didiera Therona z Compagnie Didier Theron w Montpellier na Pasaż Wiecha w Warszawie w ramach XVIII Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania. Pisze Julka Jacobson na Stronie Tańca (program Brygada Tańca 2022).

fot. WILK

25 czerwca 2022 r. to był cudowny, ciepły dzień, podczas którego spotkało się wielu ludzi złączonych wspólną myślą na Paradzie Równości wspierającą osoby LGBT+ i ukraińską Kyiv Pride. W tym samym terminie, choć o innej godzinie, odbył się także plenerowy występ „La grande phrase” z francuskiego teatru Didier Theron Dance Company. W ramach XVIII Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania trójka aktorów wyruszyła, prowadząc za sobą publiczność w głąb Pasażu Wiecha i prędkiego miejskiego życia. 

Było to niespodziewane doświadczenie, zupełnie odmienne od wcześniejszych spektakli które miałam okazję obejrzeć. Scena w teatrze została zamieniona na miejski deptak, światła reflektorów na popołudniowe słońce, a akompaniująca muzyka na gwar miasta w godzinach szczytu. Tancerze pojawili się w różowych, napompowanych strojach, optycznie zmieniających ich całą sylwetkę w jeden szeroki tułów z wystającymi głowami i rękami. Ich twarze były  poważne i niewzruszone, ale to właśnie dzięki tym kontrastom udało im się porwać całą publiczność ze sobą, niejednokrotnie doprowadzając ją do śmiechu.

Fascynującym dla mnie okazało się ich podejście do ruchu, powierzchownie niezdarne gesty wielkich, nieproporcjonalnych sylwetek okazywały się wystudiowanymi ruchami świadomych ciał. Tancerze nie tańczyli w kostiumach, raczej wyglądało to, jakby z premedytacją korzystali z sylwetek, w których się znaleźli. 

„La grande phrase” był otwarty na publiczność i przestrzeń. Nie były to tylko zwykłe interakcje z widzami (np. pozowanie do zdjęć, klepanie i głaskanie po ramieniu), performerzy dosłownie wbijali się w publikę, wskakiwali w nią, ocierali się o ludzi, a siedzącym w ogródkach dosłownie zaglądali do talerzy. Otoczenie również nie było im obojętne, widać było jak swobodnie wykorzystywali miejską zabudowę w swoim występie, czyniąc go jeszcze bardziej nietypowym. W jednej chwili wspinali się na daszek pergoli, by po chwili przetaczać się po stolikach albo pojawić się za szybą pobliskiego sklepu.

Między postaciami dostrzegalne było napięcie, pojawiało się w ich gestach i spojrzeniach. W pewnych momentach wyglądało nawet na zazdrość i poszukiwanie kontaktu, kiedy jeden z trzech bohaterów doskakiwał do pozostałej, zajętej sobą dwójki. 

Moim pierwszym skojarzeniem z tym występem były zaloty rajskich ptaków – cudowronków, których barwne sylwetki dają taneczny pokaz dla upatrzonej partnerki. Uważam „La grande phrase” za doskonały manifest wynoszący ponad poziomo bliskie relacje między ludźmi. Tancerzom udało się wyrazić stosunki partnerskie od strony emocjonalnej, jak i fizycznej. Było w tym wiele wolności i dowolności, której nadal nam potrzeba, a jeszcze o niej nie wiemy. Nietypowy występ przyciągał wzrok, zatrzymując po drodze wielu przechodniów wracających z Parady czy podążających w swoich codziennych sprawach. I wymusił na wszystkich obserwatorach powolne podążanie za tancerzami, co pozwoliło im dostrzec wiele detali miasta, na które wcześniej nikt nie zwracał uwagi. 

Didier Theron Dance Company zaoferował nam występ otwarty pod wieloma względami. Na otwartym powietrzu, otwarty dla publiczności, otwarty na różnorodność, otwierający nowe spojrzenie na świat. Nieśpiesznie podążając za tancerzami, zdałam sobie sprawę, że podobnie jak oni, muszę się nauczyć zatrzymywać i rozglądać się wokoło, zamiast bez przerwy biec.

***

„La grande phrase” Didier Theron Dance Company (Dider Theron Compagnie), choreografia: Dider Theron, wykonanie: Constant-Julien Dourville, Thomas Esnoult-Martinelli, David Bernardo, muzyka: Eric Satie, kostiumy: Donald Becker & AMP (koncepcja), Laurence Alquier (realizacja), pokaz w ramach: 18. Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania, Pasaż Wiecha, Warszawa, 25.06.2022