28 stycznia, po długiej chorobie zmarła Ewa Nawrocka, emerytowana profesorka Uniwersytetu Gdańskiego, teatrolożka, literaturoznawczyni.
Moja Pani Profesor
Odejście Pani Profesor zamyka pewną epokę w gdańskiej humanistyce i teatrologii. Po śmierci Andrzeja Żurowskiego, Jana Ciechowicza, Joanny Puzyny-Chojki, Jerzego Limona i Zbigniewa Majchrowskiego powstała ogromna, wielopoziomowa wyrwa. Wśród wielu wartości, które odeszły z wymienionymi, są na pewno poziom intelektualny, wiedza, dorobek oraz pozycja w świecie nauki i kultury, ale dla mnie najważniejsze były dwie cechy, które ich charakteryzowały i bezpowrotnie z Nimi odeszły.
Po pierwsze to były indywidualności, osoby niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju. Z niektórymi się spierałem, ale jakże tęsknię za tymi sporami, które produkowały tlen, niezbędny do ratowania resztek szacunku intelektualnego i etycznego. Jako student I roku filologii polskiej spierałem się oczywiście z Panią Profesor i jakże jestem szczęśliwy z tego powodu! Jej wysoka kultura osobista i po prostu ludzka serdeczność była dla mnie otuliną dla mojego gniewu i niezgody, pozwoliły okiełznać demony i ukierunkowały na drodze poszukiwań wartości najważniejszych. Przez wiele lat podróżowaliśmy tym słabo chronionym gościńcem, wspierając się i ciesząc swoją obecnością.
Profesor Ewa należała do pokolenia ludzi prawych i jasnych. Stawała po stronie wartości a nie korzyści, co dzisiaj wydaje się po prostu staroświeckie. Czuję się po raz kolejny osierocony, odchodzi pokolenie moich profesorów, nie ma punktów odniesienia, nie ma odwagi i niezbędnych postaw. Nie ma mistrzów, zniknęły kolory, zapanowała szarość i wszechdobijająca poprawność.
Nie wypada, bym napisał długie i wzruszające pożegnanie, bo nie zdążyłem zrealizować zaplanowanego wywiadu z Panią Profesor. Mogę tylko przypomnieć kilka jej wypowiedzi zarejestrowanych przez Gazetę Świętojańską. Jest wśród nich słynne wystąpienie „Wszyscy jesteśmy przestępcami”, które najlepiej oddaje charakter i przesłanie, z jakimi zawsze kojarzyła mi się Pani Profesor:
Ewa Nawrocka (26.06.1942-28.01.2024). Urodzona w Stanisławowie, od sierpnia 1945 roku mieszkanka Gdańska. Emerytowana profesorka Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 2005–2008 kierownik Zakładu Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej UG. Doktorat zatytułowany Idee i obrazy mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego napisała pod kierunkiem Marii Janion. Autorka książki Osoba w podróży. Podróże Marii Dąbrowskiej (2002). Współredaktorka tomu Czytanie Szekspira (2004).