Nie pamiętam, kiedy oglądałem spektakl równie oryginalny i piękny - o spektaklu "Wskazówki dla poddanych" Keitoku Takata (Japonia) na scenie Piekarni Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu pisze Jarosław Klebaniuk.

Artystyczne bogactwo "Wskazówek dla poddanych" posłużyło rozważaniom nad jednym z najważniejszych zagadnień społecznych: relacji między rządzącymi i poddanymi. I choć formalne rozbuchanie widowiska zapierało dech w piersiach, to centralność podjętego problemu sprawiła, że nie można uznać go za artystowską fanaberię bez poruszającej treści. Zastanawiałem się przed pójściem do wrocławskiej Piekarni, jak to możliwe, że premiera miała miejsce trzydzieści lat tamu i tytuł nie zszedł jeszcze z afisza, ale już po pierwszym kwadransie dostałem satysfakcjonującą odpowiedź. Wysokie na kilka metrów rusztowania zasnute delikatnym dymem zrobiły wrażenie jeszcze przed zgaśnięciem świateł na widowni. Wykonujący powolne, monotonne, powtarzalne czynności aktorzy stanowili raczej element scenografii niż niezależne byty. Gdy rozpoczął się właściwy pokaz, uwagę przyciągała całkowita, skrajnie wyeksponowana i długotrwała nagość pierwszego m