W „Alfabecie dla zaawansowanych" spróbuję uchronić od zapomnienia postacie, z którymi związało mnie życie osobiste albo zetknąłem się z nimi w czasie działalności publicznej. Albo wreszcie byli to po prostu moi przyjaciele lub wrogowie. Tych ostatnich obiecuję potraktować łagodnie, licząc na wzajemność w odwecie.
Beata Artemska
Gwiazda powojennej polskiej operetki klasycznej. Przed wojną mieliśmy tylko trzy takie: Wiktorię Kawecką, Kazimierę Niewiarowską i Lucynę Messal, która po wojnie przekazała Artemskiej koronę królowej polskiej operetki. Odbyło się to wprawdzie tylko we wspólnej garderobie w sali Romy, ale koronacja koronacją i nie ma co kwestionować...
Operetki, w których publiczność szalała za Artemską, to Noc w Wenecji, Życie paryskie, Cnotliwa Zuzanna, Piękna Helena, Księżniczka czardasza, Zemsta nietoperza, Orfeusz w piekle, Nitouche, Fajerwerk i My chcemy tańczyć. Była także brawurową reżyserką telewizyjnych programów operetkowych, które w pierwszych latach telewizji szły na żywo. W teatrach operetkowych Warszawy, Wrocławia, Poznania i Lublina pozostawiła reżyserię takich spektakli jak Dobranoc, Bettino, Panna Wodna, Carewicz, Sztygar, Ruletka serc, Dziękuje ci, Ewo, Kraina uśmiechu, Hrabina Marica, Wiedeńska krew, Baron cygański.