W „Alfabecie dla zaawansowanych" spróbuję uchronić od zapomnienia postacie, z którymi związało mnie życie osobiste albo zetknąłem się z nimi w czasie działalności publicznej. Albo wreszcie byli to po prostu moi przyjaciele lub wrogowie. Tych ostatnich obiecuję potraktować łagodnie, licząc na wzajemność w odwecie. Pisze Sławomir Pietras w „Tygodniku Angora”.
Eugeniusz Jakubiak
Wybitna postać polskiego baletu XX wieku - kompletnie zapomniana. Urodził się w Warszawie, ale nigdy nie kształcił się w szkole baletowej. Naukę zawodu odbył w zespołach Mazowsze, Malwy, w warszawskiej Estradzie i Wojska Polskiego. Mając 23 lata (dla tancerza to już wiek średni), został zaangażowany przez Zbigniewa Koryckiego do Opery Śląskiej, gdzie wkrótce stał się gwiazdą. Były tego trzy przyczyny. Wspaniałe warunki zewnętrzne określane w balecie mianem danseur noble, wrodzony talent sceniczny, wrażliwość baletowego amanta typu romantycznego oraz repertuar.
W swej wczesnej młodości oglądałem go w tytułowej roli baletu $urale tatarskiego kompozytora Jarullina jako Febusa w Esmeraldzie oraz Romea w balecie Prokofiewa. Wszystko to tańczył w choreografiach Koryckiego, partnerując pięknej i natchnionej Irenie Cieślikównie. Byli parą scenicznie tak urodziwą, że uważałem ich w swej młodzieńczej imaginacji za coś najpiękniejszego w balecie. Potem Cieślikówna przeniosła się do Poznania, a Jakubiak w Bytomiu tańczył jeszcze w Czarodziejskiej miłości, Nauczycielu tańca, Prometeuszu, Fontannie Bachczysaraju, Śpiącej królewnie i Jeziorze łabędzim ze swą nową partnerką Iwoną Wakowską, z którą następnie w roku 1967 przeniósł się do nowo otwartego Teatru Wielkiego w Łodzi, gdzie przez kilka sezonów byli pierwszą parą baletową. Poza choreografiami Witolda Borkowskiego (Pan Twardowski, Jezioro łabędzie, Królewna Śnieżka, Romeo i Julia, Harnasie, Dafnis i Chloe) wykonywał czołowe role w Sylfidach, Weselu w Ojcowie (Jarzynówna-Sobczak) i Zielonym stole (Kurt Jooss).