Autorskie podsumowanie 2021 roku w teatrze.

1. Dziady, reż. Maja Kleczewska, Teatr im. Słowackiego w Krakowie.

Antynacjonalistyczne, antyklerykalne i kobiece, bo to kobiety są głównymi ofiarami dziś rządzących i one mają prawo do „zemsty na wroga”. Ale też osnute wokół frazy „Ciemności kryją ziemię i lud we śnie leży”.

2. Klub, reż. Weronika Szczawińska, Akademia Teatralna w Warszawie i TR Warszawa.

Inspirowany sprawą molestowania w szwedzkim Komitecie Noblowskim spektakl zasysa polskie afery #MeToo i kończy się krzykiem przypominającym wycie syreny alarmowej. Godzina W wybiła.

3. Halka, reż. Anna Smolar, Stary Teatr w Krakowie. Najsłynniejsza polska opera staje się opowieścią o wyzwalaniu z narzuconych ról i konwencji, a dzięki świetnemu aktorstwu, choreografii i muzyce – także porywającym teatrem.

4. Śnieg, reż. Bartosz Szydłowski, koprodukcja czterech teatrów.

Radiowa propaganda produkuje religijnych ekstremistów, gazety sprofilowały się pod „urzędy i stacje benzynowe”, wrogiem jest „lewacka” Unia Europejska, „mężczyźni wybierają religię, a kobiety samobójstwa”. Orhan Pamuk o Turcji, a jakby o współczesnej Polsce.