Jednym z takich skrywanych i marginalizowanych zjawisk, rzadko dostępnym w głównych nurtach życia społecznego i kultury, jest niepełnosprawność, zaś możliwym sposobem wydobycia jej na powierzchnię i umiejscowienia w polu widzenia staje się obecność niepełnosprawnych aktorów, twórców, performerów na scenie - pisze
Jolanta Rzeźnicka-Krupa w książce "Odzyskiwanie nieobecności. Niepełnosprawność w teatrze i performansie".

Performatywna cielesność. Zwrot performatywny, kształtujący obszar humanistyki od kilkudziesięciu lat, jest jedną z orientacji, która dystansując się od podejścia strukturalnego w analizach kultury, zwraca się ku procesom zmiany, podkreślając kwestie związane z działaniem, inscenizacją, przedstawieniem, wydarzeniem, aspektami wizualnymi, materialnością i ucieleśnieniem, teatralizacją praktyk społecznych i kulturowych, postrzeganiem języka jako działania i kultury jako performansu. Charakterystyczne dla performatywnego ujmowania rzeczywistości skupienie się na sposobach działania wytwarzających kulturowe znaczenia sprawia, iż możliwa staje się interwencja w proces symbolizacji, która uruchamia potencjał zmiany społecznej, a także prowadzi do aktów kulturowego oporu1. Orientacja ta zmieniła zasadniczo postrzeganie sztuki, działań, aktywności i artefaktów wytwarzanych w procesie artystycznej kreacji. Kwestionując funkcjonujące dotychczas reguły