„Korzenie tańca” będą hasłem tegorocznego XIX Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania, jednego z najważniejszych wydarzeń tanecznych w Warszawie, który rozpocznie się już 19 czerwca.
fot. mat. organizatora
Na festiwalu wystąpią zespoły m.in. z Niemiec, Włoch, Izraela, Gruzji, Polski oraz Korei Południowej. Zobaczymy odnoszące się do „Święta Wiosny” przedstawienie „Sacre” Borderline Danza; zawieszone na granicy światła i cienia, rytuału i zwykłego życia „White Noise” Compagnie DNA czy odnoszące się do katastrofy klimatycznej „Song of Extinction” Dancehaus Piu. Atacama Compagnie zaprezentuje „The Dance of Reality” - spektakl ze szczyptą humoru, będący kontynuacją poszukiwań zainspirowanych uniwersum, które stworzył Alejandro Jodorowsky, zespół Circu pokaże odnoszący się do sztuk plastycznych „White Poplar”, a Dancehaus Piu w choreografii „Roots” poszukiwać będzie korzeni tańca, odwołując się do archetypów Matki Ziemi, ojczyzny czy miłości. W części letniej wydarzenia Polskę reprezentować będzie Teatr Nowszy ze spektaklem „Blisko”, w którym czas mierzony będzie przez wahadło i powiązaną z jego ruchem muzykę oraz Teatr Tańca Zawirowania z pokazem work in progress „The source”, zrealizowanym wraz z koreańskim zespołem Pydance.
Warto zwrócić szczególną uwagę na drugą już obecność koreańskich wykonawców na festiwalu Zawirowania, co jest wydarzeniem naprawdę wyjątkowym, bo ten azjatycki kraj, mimo że od lat dynamicznie rozwija się w obszarze tańca współczesnego, wciąż nie leży w centrum zainteresowań większości polskich kuratorów. W 2023 roku w swoich autorskich spektaklach wystąpią Darae Jeong i Heejn Kim; Seahyun Lee i Eunkyo; Geon Jeong, co jest efektem międzykontynentalnej współpracy zainicjowanej ze strony polskiej przez Włodzimierza Kaczkowskiego, dyrektora festiwalu Zawirowania.
Tegoroczna edycja festiwalu podzielona została na dwie części. Część letnią zaplanowano w dniach 19-25 czerwca 2023 r. a część jesienną w dniach 24-28 września 2023 r. Spektakle części letniej odbywać się będą w Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski (ul. Jazdów 2) oraz w Centrum Teatru i Tańca Zawirowania (ul. Bruna 9).
Jak co roku tanecznemu wydarzeniu stolicy towarzyszy blok warsztatów edukacyjnych, które poprowadzą choreografowie i tancerze występujący na festiwalu. Dla uczestników zajęć to często jedyna możliwość pracy z takimi nauczycielami, a dla profesjonalnych tancerzy możliwość uzyskania wyjątkowych konsultacji.
Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania to jeden z najstarszych festiwali tanecznych w Warszawie i jedyny, który przez całą historię swojego istnienia odbywał się bez przerw.
Od początku istnienia festiwalu jego dyrektorzy i kuratorzy (Włodzimierz Kaczkowski i Elwira Piorun) zapraszają do stolicy spektakle z obszaru szeroko rozumianego tańca współczesnego, często nawet eksperymentalnego czy nowatorskiego, zawsze poruszającego się jednak w stylistyce bliższej teatrowi tańca niż performance. Na festiwalu Zawirowania wystąpiły m.in. legendarne zespoły takie, jak Cullberg, Kibbutz Contemporary Dance Company, Granhoj Dans, Cie. Daniel Abreu czy Norrdans, LeeSaar, Zapalla Dance Company, Tchekpo Dance Company, China New Wave, Didier Theron Company i wiele innych.
Wydarzenie organizowane jest od 2005 roku, przetrwało w tym czasie rozmaite kryzysy gospodarcze, nie zostało też zawieszone – jak wiele podobnych imprez – podczas teatralnego lockdownu w szczycie pandemii koronawirusa. Wręcz przeciwnie, edycja hybrydowa festiwalu Zawirowania obfitowała w niezwykle ciekawe spektakle, a organizator – Fundacja Scena Współczesna – jako pierwszy wprowadził na rynek teatralny i taneczny montowane na żywo transmisje do Internetu, dzięki którym widzowie mogli zdalnie uczestniczyć w czasie rzeczywistym w wydarzeniach scenicznych. Okres postpandemiczny też był wyjątkowo zajmujący, bo Zawirowania zawarły nowe współprace z zagranicznymi partnerami i rozpoczęły proces budowania międzykontynentalnej sieci festiwali tańca na linii Busan (Korea Południowa) – Seattle (USA) - Warszawa (Polska). Pierwszymi efektami tych działań były pokazy koreańskich spektakli w Polsce (na festiwalu Zawirowania 2022): „There was no room for food” Pydance, „Flint” Pydance oraz „Traveling” Designare Movement, później Teatr Tańca Zawirowania pokazał w Korei jeden ze swoich największych scenicznych przebojów „Empty Bodies” (jubileuszowy – setny – wyjazd zespołu odbył się w maju b.r., do Gruzji). Wzajemna wymiana artystyczna będzie miała miejsce także i w 2023 roku, a dzięki niej warszawska publiczność obejrzy trzy prace koreańskich tancerzy („Groo” Darae Jeong i Heejn Kim; „Seed” Seahyun Lee i Eunkyo; „Ego Navigator” Geon Jeong) oraz pokaz work in progress spektaklu „The source” („Źródło”) tworzonego wspólnie przez warszawski Teatr Tańca Zawirowania i Pydance z Daegu w Korei Południowej.
Źródła to motyw przewodni całej XIX edycji Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania, a tegorocznym hasłem są „Korzenie tańca”.
- Gdzie są korzenie tańca współczesnego? Chciałoby się odpowiedzieć, że wszędzie: w tańcach ludów pierwotnych, w rytmie narzucanym przez przyrodę, w naszych ciałach, w tradycji, w kulturze poszczególnych krajów i narodów – mówi Włodzimierz Kaczkowski, dyrektor festiwalu. - I taki też będzie nasz XIX Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania 2023. Sięga do korzeni w sensie dosłownym, jak w spektaklu „The Roots” zespołu Dancehaus Piu z Mediolanu odkrywającym emigranckie pochodzenie tradycji zawartych w tańcu, czy metaforycznym, jak w przedstawieniach grup z Korei Południowej, które szukają źródeł tańca w odwoływaniu się do rytuału, w kontakcie z przedmiotami o symbolicznym charakterze.
Festiwal jest współfinansowany przez miasto stołeczne Warszawę.
fot. mat. organizatora
Program XIX Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania (część letnia):
19 czerwca/ 19.00 - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski - Prezentacje artystów z Korei Płd pod egidą BIDAM
Groo - Darae Jeong i Heejn Kim
„Groo” to w Korei jednostka służąca do liczenia drzew. Oznacza to, że rozpatruje się życie ludzkie przez pryzmat życia drzewa o najdłuższej żywotności na Ziemi. Młodość i starość, narodziny i śmierć. Zarówno wgłębienia w drzewie, jak i zmarszczki u starszej osoby są wyrazem upływającego czasu i wielkiej szlachetności. W słojach drzewa widzimy zmieniające i powtarzające się pory roku, a zmarszczki u starszej osoby ukazują upływający czas i bogate doświadczenie. Czas pędzi nieubłaganie, ale pewne rzeczy na tej niepewnej drodze mu się nie poddają. „Groo” to obraz życiowej podróży człowieka w odniesieniu do pojedynczego drzewa.
Chorografia: Heejin Kim, Darae Jeong
Wykonanie: Heejin Kim, Darae Jeong
Seed - Seahyun Lee i Eunkyo
Gdy przychodzi kryzys w postaci katastrofy czy epidemii wirusa, współdzielimy odczucia wynikające z próby utrzymania dystansu. Nie jest to bowiem kryzys jednej osoby. Mierzymy się z tym razem. Powstaje wtedy niewidzialna sieć pomocnych dłoni. Nie jesteśmy sami: ja istnieję dla ciebie, a ty dla nas.
W „Seed” ciało o nieograniczonym potencjale porównane jest do nasienia. Choć katastrofy wzbudzają niepewność, pojawiają się dłonie, które dają miłość i nadzieję. Dłonie te zamieniają kryzysy w okazje, które wyrażane są poprzez ruch i emocje dwóch tancerek. Wszystko po to, by ten kluczowy przekaz trafił do każdego.
Choreografia: Seahyun Lee
Dramaturgia: Seahyun Lee
Wykonanie: Seahyun Lee, Eungyo Son
Ego Navigator - Geon Jeong
„Ego Navigator” to obraz podróży bez nawigacji, w której artysta obiera sobie za cel wymyśloną wyspę swego prawdziwego „ja”, część swojej tożsamości, której nigdy nie odkrył. Liczy on, że dotarcie tam wypełni pustkę w jego sercu.
W obecnych czasach króluje uzewnętrznianie się poprzez selfie i social media. Zewsząd otaczają nas zdjęcia nas samych oraz innych i z góry wiemy, co na ich temat powiedzą ludzie. Ani na chwilę nie udaje nam się zdefiniować naszego prawdziwego „ja”. „Chcę wiedzieć o sobie więcej!”
Pragniemy poznać siebie bardziej niż ktokolwiek inny. Ale czy jesteśmy w stanie zrozumieć, że mamy tylko jedno prawdziwe „ja” i wyjątkową osobowość, której nikt nie zastąpi?
Choreografia: Jeong Geon
Tancerze: Kang Jiyeon, Kim Suin, Han Daekyo, Choi JeongHong, Jeong Hui Yeop
WYDARZENIE FB: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
20 czerwca/ 19.00 - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski - Prezentacja artystów z Włoch
Sacre - Borderline Danza
Jak dziś brzmi „Święto Wiosny”? Kogo lub co trzeba poświęcić, aby odnowić znaczenie rytuału, który od lat potępiany jest w tym świętym tekście? Jak przeżyć, kiedy decyzje ogółu szkodzą jednostce? Czy ta ofiara była konieczna? Czy rytuał się powtórzy? Oto kilka naglących pytań, od których zespół Borderline Danza zaczął swe poszukiwania choreograficzne, kiedy zdecydował się on zmierzyć ze „Świętem Wiosny”. Słynna kompozycja Igora Strawińskiego wykonywana jest tutaj na żywo, na fortepianie na cztery ręce, by podkreślić rytuał tańczącej grupy, w której każda jednostka wyróżnia się tożsamością cielesną, jakością ruchu, a także relacjami, które buduje z innymi. Rytuał poświęcenia konieczny do odrodzenia ogółu już się odbył. Widać ślady stworzenia – płci męskiej lub żeńskiej, człowieka albo i nie – które niegdyś było w ruchu, a dziś zostały po nim tylko ubrania – nieruchome i obramowane, jakby miały być świadkiem wydarzenia, którego naturalnym przeznaczeniem jest powtarzalność i z którym instynktownie musimy walczyć. Taniec w „Sacre” jest wyrazem nie tylko zbiorowości, ale też sprzeciwu i oporu. To mechanizm społeczny, którego celem są koegzystencja i wspólne uniesienie. To obraz mikroświata, w którym tu i teraz cyklicznie odbywa się rytuał koegzystencji.
Koncepcja i choreografia: Claudio Malangone
Wykonanie: Adriana Cristiano, Giada Ruoppo, Alessia Muscariello, Maite Rogers Gastaka, Luigi Aruta, Antonio Formisano, Pietro Autiero, Alessandro Esposito
Dramaturgia: Annalisa Piccirillo
Scenografia: Livia Ficara
Kostiumy: Maria Vittoria Coda
Muzyka: Simonetta Tancredi i Lucio Grimaldi. (Igor F. Strawiński)
WYDARZENIE FB: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
21 czerwca/ 19.00 - Centrum Teatru i Tańca Zawirowania - Prezentacja artystów z Włoch
White Noise - Compagnie DNA
Spektakl zaczyna się świętym i pradawnym obrzędem opartym na dualizmie światła i cienia. To odrealniony, dziki i prymitywny rytuał ku czci kobiecej natury, którego celem jest przekraczanie granic, zacieranie sylwetek ciał, wychwalanie osobistej siły, a także ucieleśnianie próby odbicia archetypu męskiego i dzielnego wojownika, który gotowy jest do walki o własne miejsce na świecie.
Cienka granica między świętym rytuałem a zmaganiami tancerek budowana jest poprzez intymność, miłość, siostrzeństwo, kobiecość, spotkanie, troskę i zobowiązanie.
Choreografia: Elisa Pagani
Dramaturgia: Elisa Pagani
Wykonanie: Francesca Caselli, Ilaria Ignesti
Produkcja: DNA
WYDARZENIE FB: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
22 czerwca/ 19.00 - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski - Prezentacja artystów z Polski
Blisko - Teatr Nowszy
Bliskość drugiego człowieka ma ogromny wpływ na nasze życie. Zbyt duże zbliżenie się może być przejawem agresji, a zbyt małe oznaką chłodu i braku troski. Nigdy jednak nie pozostajemy obojętni wobec bliskości drugiego człowieka, bez względu na to, jaka ona jest. Spektakl BLISKO to poszukiwanie różnych jakości bliskości, które kształtują się formowane przez indywidualne potrzeby, ale też konkretny moment, w którym zbliżamy się do kogoś. Właśnie czas – mierzony w spektaklu przez wahadło i powiązaną z jego ruchem muzykę – jest kluczowym narzędziem, które kształtuje choreografię i osadzone w niej relacje pomiędzy performerami. Każdy z nich kreuje na scenie inne doświadczenie bliskości lub jej poszukiwania. Przyglądają się sobie, a ich działania krzyżują się wytwarzając nowe konteksty, szanse i wyzwania w zbliżeniu się do drugiej osoby. Pomiędzy nimi cały czas obecne jest wahadło ze swoją zwierciadlaną powierzchnią, w której przeglądają się tak wykonawcy jak i widownia. Stalowa kula – wahadło Foucaulta – jest także symbolem nieubłaganego upływu czasu, który wykrzywia się naginany przez przestrzeń. W podobny sposób kula pozwala na scenie pracować z czasowością działania, byciem we wspólnym rytmie, który warunkuje tempo i dynamikę zbliżeń między ludźmi lub bycia we własnej mantrze. Interakcja z kulą i poprzez kulę z partnerami na scenie jest kontekstem pozwalającym eksplorować, jak bliskość koreluje się z czasem.
Wykorzystanie kuli jest rozwinięciem poszukiwań rozpoczętych w monodramie Martyny Jagodyńskiej pt. „e – obecność” w choreografii Ciesielskiego.
Choreografia w ścisłej współpracy z tancerzami: Tomasz Ciesielski
Taniec: Natalia Kladziwa, Paweł Urbanowicz, Katarzyna Leszek, Radosław Lis
Muzyka: Piotr Matula
Reżyseria światła: Radosław Lis
Kostiumy: Nikola Fedak
Produkcja i koordynacja: Joanna Stasina
Produkcja: Fundacja Nowszego Teatru / Teatr Nowszy
Koprodukcja: KieleckiZa Teatr Tańca
Współorganizator: Lubelski Teatr Tańca
Premiera: 12 listopada 2021, Kielce
WYDARZENIE FB: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
23 czerwca/18.00 - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski - Prezentacje artystów z Włoch
Roots - Dancehaus Piu
„A gdyby tak zatrzymać się i posłuchać korzeni? Kto byłby wtedy w stanie zasnąć?”
We wszystkich możliwych odniesieniach słowo „korzenie” wiąże się z działaniem, które łączy co najmniej dwa elementy i przywołuje wielorakie znaczenia: od zakorzenienia w danym miejscu, przez relację między sferą wewnętrzną a zewnętrzną człowieka, aż po świadomość własnych korzeni i tworzenie więzi z Matką Ziemią.
Spektakl bada zawartą w tym słowie dynamikę. Powstał on z potrzeby zgłębienia, poznania, przemyślenia, odniesienia się i zaniechania ucieczki przed własnymi korzeniami. Ukazuje on relację między dwojgiem bohaterów i archetypów tej opowieści, w której dwa ciała wchodzą w bliski kontakt i słuchają się uważnie, by wzajemnie się wspierać i dojrzewać. Opierają się wzajemnie na swoich ramionach, wykonując najbardziej przerażający „taniec” na świecie: akt miłości.
Choreografia: Michela Priuli
Dramaturgia: Michela Priuli
Wykonanie: DANCEHAUS Company: Barbara Allegrezza, Niccolò Castagni
Muzyka: Debussy – L’après midi d’un faune (12:00)
Song of Extinction - Dancehaus Piu
Spektakl „Songs of Extinction” powstał z chęci zmierzenia się poprzez taniec z kryzysem, który dotyczy nas wszystkich: nieodwracalnymi zmianami ekosystemów i ryzykiem wyginięcia życia na Ziemi.
Połączenie tańca, dźwięku i projekcji wideo jest wyrazem napięcia, którego doświadcza planeta, a to wszystko poprzez choreograficzny list do Ziemi, swoistą pieśń inwokacyjną.
Badanie dźwięków, które powoli zaczynają zanikać na Ziemi, rozpoczęło dialog z Rainforest Connection, mieszczącą się w San Francisco organizacją non-profit, która została pierwszym partnerem projektu. Jest to organizacja zajmująca się technologiami ochrony, która stworzyła sieć akustyczną i system monitoringu, aby identyfikować zagrożenia dla środowiska, takie jak choćby nielegalna wycinka drzew – druga z głównych przyczyn obecnych zmian klimatu – a także by chronić bioróżnorodność. Organizacja wykorzystuje czujniki (RFCx Guardian i Audiomoth), które zbierają dane akustyczne i monitorują pejzaż dźwiękowy w ponad 22 krajach przez 365 dni w roku. Organizacja ta rozwija największy na świecie wspólny projekt zarządzania ekosystemem.
Zagrożone dźwięki stanowić będą tło dźwiękowe dla tańca, któremu towarzyszyć będą projekcje wideo zagrożonych ekosystemów i zamieszkujących je zwierząt będące osobistymi wspomnieniami artystki. Nagrania, które wykonał Nicolò Asahi Cameroni, zmontował następnie Matteo Bittante, aby pozostawały one w bliskiej relacji z tańcem na scenie. Tło dźwiękowe, które przygotował Fabio Malizia, wykorzystuje nagrania z archiwum RFCx, live stream z monitorowanej lokacji, a także oryginalną kompozycję stworzoną na potrzeby tego projektu.
Choreografia i wykonanie: Annalì Rainoldi
Muzyka: Fabio Malizia
Wideo: Nicolò Asahi Cameroni
Montaż: Matteo Bittante
Kostiumy: Barbara Sambri
WYDARZENIE: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
23 czerwca/ 20.00 - Centrum Teatru i Tańca Zawirowania - współpraca międzynarodowa Pydance (Korea Płd) i Zawirowania (Polska) work in progress
Koprodukcja PYDance i Teatru Tańca Zawirowania to wspólny projekt, w który zaangażowani są tancerze i choreografowie z Polski i Korei. Polskę reprezentują Elwira Piorun, Magdalena Wójcik i Stefano Otoyo, natomiast Koreę Seo Jeong-bin, Sojeong Kim i Ho Sik Yu. Projekt zakłada dwie rezydencje w obu krajach w czerwcu i wrześniu 2023 roku, a także dwa pokazy pracy. Realizowany jest on dzięki współpracy między Międzynarodowym Festiwalem Tańca Zawirowania a Międzynarodowym Festiwalem Tańca Współczesnego w Daegu. Jego celem jest pogłębienie wymiany poglądów na temat tradycji i kultury tańca. Zamierzeniem tej współpracy jest stworzenie swoistego mostu między tymi dwoma krajami, który wspomagać będzie rozwój artystyczny, wzajemne zrozumienie, a także żywe odkrywanie tradycji tanecznych.
Pokazy pracy w Warszawie i w Daegu będą dla tancerzy okazją, by podzielić się ich wspólną pracą i artystyczną podróżą z polską oraz koreańską widownią. Występy te będą dowodem mocy, jaka tkwi w wymianie kulturowej, a także pokazem wyjątkowego połączenia środowisk tanecznych oraz innowacyjnych pomysłów, jakie wynikają z takiej współpracy.
WYDARZENIE: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
24 czerwca/ 19.00 - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski - Prezentacje artystów z Włoch
The Dance of Reality - Atacama Compagnie
„The Dance of Reality” jest kontynuacją poszukiwań zainspirowanych uniwersum, które stworzył Alejandro Jodorowsky, począwszy od książki „Cabaret místico" i zebranych w niej opowieści czerpiących z dziedzictwa różnych prądów, takich jak sufizm, buddyzm, alchemia, koan, haiku, zen czy kultura Tybetu.
To podróż poprzez ludzkie sprzeczności przedstawiane każdorazowo w sposób humorystyczny.
Jodorowsky czaruje nas swym wizjonerskim spojrzeniem na rzeczywistość i egzystencję człowieka. Przedstawia on je z wielką dokładnością, a jednocześnie umieszcza je w surrealnym wymiarze, co znacznie wzmacnia ich wpływ.
Choreografia: Patrizia Cavola, Ivan Truol
Dramaturgia: Patrizia Cavola, Ivan Truol
Wykonanie: Nicholas Baffoni, Andrea Di Matteo, Valeria Loprieno, Cristina Meloro, Camilla Perugini
Scenografia: Patrizia Cavola, Ivan Truol
Kostiumy: Milena Corasaniti
Muzyka: Epsilon Indi
WYDARZENIE: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed
25 czerwca/ 19.00 - Centrum Teatru i Tańca Zawirowania - Prezentacje artystów z Gruzji
White Poplar - Maka Kiladze
„Jakub nazbierał sobie świeżych gałązek topoli, drzewa migdałowego i platanu i pozdzierał z nich korę w taki sposób, że ukazały się na nich białe prążki”. (Księga Rodzaju 30:37)
„Następnie wziął szczep z tego kraju i zasadził na roli urodzajnej, i umieścił go nad obfitymi wodami, i zasadził jak wierzbę”. (Księga Ezechiela 17:5)
Topola biała, zwana po hebrajsku „cafcafet”, po arabsku „safsafah” i po łacinie „Populus alba”, to biblijne drzewo z rodziny wierzbowatych. W starożytnych tekstach gruzińskich figuruje ona pod nazwą „bratsi” lub „graklis". Gruzińska nazwa tego drzewa podchodzi o Grakali (dawniej Garakli), gruzińskiej wioski, która zamieszkana była już od czasów starożytnych. Dolina Kurhanów Grakali to groby z połowy i końca epoki brązu, które znaleziono we wsi Grakali, w rejonie Kaspi, na lewym brzegu rzeki Kura.
Według mitologii Greckiej topola biała kojarzona jest z wieloma bóstwami, w tym z Persefoną, Zeusem, Heraklesem, Hadesem czy Leuke. Mit głosi, że Herakles w trakcie podróży do domu odkrył drzewo na brzegu rzeki Acheron, która stanowiła wejście do świata zmarłych. Zrobił on sobie koronę z gałęzi drzewa, a kiedy ją włożył, czarne liście zmieniły kolor na biały tam, gdzie zetknęły się z czołem półboga. Topola biała stała się w ten sposób symbolem zwycięstwa Heraklesa nad śmiercią i powrotu ze świata zmarłych.
W innym micie greckim topola biała związana była z romansem między Hadesem a nimfą Leuke. Mit głosi, że bóg świata zmarłych zakochał się w Leuke, najpiękniejszej córce Okeanosa, i postanowił ją porwać. Kiedy nimfa zmarła, rozżalony bóg zamienił jej ciało w topolę białą i posadził ją w Elizjum – miejscu spoczynku dusz odważnych i prawych ludzi. W ten sposób topola biała stała się symbolem spokoju w życiu po śmierci, a także ukochanych, którzy odeszli.
Drzewo to łączy dwa światy: jego korzenie osadzone są głęboko w ziemi, a jego gałęzie sięgają wysoko do nieba. To swoisty most między życiem a śmiercią. Drzewo to samo w sobie jest więc niczym czas – bo czymże jest czas, jak nie przejściem między dwoma światami? Liminalność tego drzewa jest cudem nawet dla tych, którzy w cuda nie wierzą.
A jednak ludzie nieustannie słyszą dziwnie znajomą pieśń, która łączy widzialne z niewidzialnym. Gdzie zniknęli nasi ukochani? Ich dusze przemieszczają się między światami. Być może odrodzili się, by odnaleźć wewnętrzną miłość – tym razem do nas. Zostały nam bolesne wspomnienia, które delikatnie rysują się na naszej skórze.
Szelest liści był dla nas melodią, za którą podążaliśmy. Podobnie jak za poezją, sztuką czy nawet liczbami. Zastanawialiśmy się, czy mamy szansę znaleźć coś, co naprawdę pokochamy. Znajdziemy to i zatrzymamy? Czy stracimy to w ułamku sekundy, jakim jest życie?
Jeśli topola biała łączy światy i jest esencją czasu, to jej liście zawsze będą pamiętać i śpiewać melodię wspomnień.
Wiersz Galaktiona Tabidze
Osiki:
W każdej chwili wiatru fala
Niczym żagiel mgłę rozwiewa,
A osiki liście jak ta armia biała
Niczym w bajce pędzą w drzewa.
Urocza opowieść ta upaja mnie
Niczym wino serce me zalewa,
W dłonie biorę rumianek i róże dwie
A w nich wspomnień czar rozbrzmiewa.
Przeznaczenie jednak przyszło już
I żagiel pod wiatrem się ugina,
Gdzie podziewasz się tak długo już?
Co robisz i z kim, nie zdradza twa mina…
Circe to eksperymentalna platforma współczesnej muzyki i teatru, która tym razem doprowadzi do spotkania współczesnej poezji, tańca i muzyki. Będzie to próba zbliżenia kultury i historii Gruzji i zaprzyjaźnionych jej narodów poprzez muzykę, poezję i taniec.
Głównym celem tego spektaklu jest przedstawienie mistyczno-religijnej oraz historycznej więzi między Gruzją, Izraelem i Grecją. Poprzez nawiązanie do poezji gruzińskiej chcemy omówić mitologiczno-historyczny kontekst topoli białej, życia, śmierci i wiecznej miłości.
Założycielka platformy Circe i twórczyni projektu: Maka Kiladze
Tancerze: Nino Khositashvili, Mariam Sakvarelidze
Muzyka na żywo: Natalia Basilaia
Oświetlenie: Giorgi Tavshavadze
WYDARZENIE: https://www.facebook.com/events/210512908508767/?ref=newsfeed