Szukasz jeszcze prezentu na Walentynki dla bliskiej osoby? A może chciałbyś po prostu zaprosić kogoś z bliskich do teatru? Teatr Polski zachęca do zakupu biletu na jeden ze spektakli.
fot. Marta Ankiersztejn
"Don Juan" Moliera
24 i 25 lutego
„Don Juan”, w mojej interpretacji, jest to historia młodego człowieka, który żyje w czasach niezliczonych odpowiedzi na pytania o sens życia i otrzymał wolność ich wyboru. Mógłbym go nazwać – dzieckiem naszych czasów. Słucha tylko własnych pragnień, buntuje się przeciwko społecznemu porządkowi, sam dla siebie stanowi prawo, wierzy w nieistnienie Boga. Jest w tym autentyczny, uczciwy i nieustępliwy. Trudność w ocenie jego postawy polega na tym, że niełatwo odmówić mu racji. Powstaje przy tym paradoks; to nie obecność Don Juana destabilizuje ustalony porządek, ale jego śmierć.
Intryguje mnie próba opowiedzenia tej historii widzowi, który żyje w świecie uwolnionym z dogmatów – świecie, w którym utracono tradycyjną moralność, ale nie zyskano nowej.
Piotr Kurzawa - reżyser
OBSADA:
Dorota Bzdyla, Hanna Skarga, Ewa Makomaska, Adam Biedrzycki, Tomasz Błasiak, Michał Breitenwald, Jakub Kordas, Paweł Krucz, Krzysztof Kwiatkowski, Dominik Łoś,
Krystian Modzelewski, Antoni Ostrouch, Maksymilian Rogacki.
"Lear", esej aktorski Andrzeja Seweryna
20 i 21 marca
Monodram opowiadający historię Szekspirowskiego bohatera od końca. Lear umiera, trafia być może do czyśćca i tam mierzy się z życiem raz jeszcze – zdając rachunek ze swych ziemskich spraw. Słyszy głosy córek, prowadzi rozmowy z nieobecnymi, dialoguje z duchami i z samym sobą.
Andrzej Seweryn po raz pierwszy zagrał Leara w 2014 roku w Teatrze Polskim, w monumentalnym przedstawieniu Jacquesa Lassalle’a. Dziś – w spektaklu, który powstał w Teatrze Starym w Lublinie dla uczczenia 200-lecia tamtejszej sceny – aktor ponownie mierzy się z tą wielką rolą w spektaklu kameralnym, ale nie mniej poruszającym.
Andrzej Seweryn gra człowieka, który nie przewidział z jednej strony fałszu tych, którzy kadzą mu dla przywilejów, z drugiej zaś - przegranej rozpoczętej od wzgardzenia i wyrzucenia poza nawias społeczeństwa tej, która śmiała być niezależna i mieć własne poglądy. (...) To wręcz nieprawdopodobne jak w godzinnym, minimalistycznym monodramie, w którym każde słowo i rekwizyt mają znaczenie, przegląda się najświeższa historia naszych rodzin i Polski.
Jacek Cieślak „Rzeczpospolita”
"Deprawator" Macieja Wojtyszki
11, 12, 13, 14 kwietnia
W maju 1964 roku Witold Gombrowicz poznał Ritę Labrosse – swoją przyszłą żonę. Jesienią zamieszkali razem we Francji, w Vence pod Niceą w willi Alexandrine.
Czesław Miłosz i jego żona, w czasie wakacji 1967 roku, zatrzymali się w Vence. Mieszkali półtora kilometra od Gombrowicza. Miłosz odwiedzał Gombrowicza codziennie.
Zbigniew Herbert, goszczący w tym czasie u Miłosza, odradzał mu te wizyty. Patrzył z dezaprobatą na zażyłość i regularne spotkania pisarzy. Jako reprezentant młodszego pokolenia miał pretensje do "starych mistrzów" o stosunek do Polski i Polaków…
Z faktów i domysłów, ze słów i przemilczeń Maciej Wojtyszko układa opowieść o "ojczyźnie" i "synczyźnie", o polskości, która zawsze jest wyzwaniem.
W "Deprawatorze" grają aktorzy dysponujący po prostu znakomitym warsztatem. Wiedzą, co mówią i do kogo, a także z jak trudnym zadaniem muszą się zmierzyć. Stworzenie portretu polskiej inteligencji, pokazanie w znanych pisarzach ludzi z ich słabościami, i wreszcie zagranie tego w sposób prawdziwy i lekko sarkastyczny, to duża sztuka. Ale skoro przedstawienie reżyserował tak dowcipny i mądry człowiek jak Maciej Wojtyszko, to musiało się to udać. Obejrzenie "Deprawatora" to przyjemność, obowiązek nie tylko dla inteligenta i prawdziwa intelektualna przygoda.
Magda Kuydowicz, Teatr dla Wszystkich
OBSADA:
Grażyna Barszczewska, Anna Cieślak, Katarzyna Skarżanka, Joanna Trzepiecińska, Paweł Krucz, Wojciech Malajkat, Andrzej Seweryn.