25 kwietnia rozpocznie się szósta edycja Butohpolis. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Butoh i potrwa do 18 maja. Kuratorką festiwalu jest Sylwia Hanff.
fot. mat. organizatora
BUTOH jest szczególnym zjawiskiem współczesnej sztuki tańca, ruchu, teatru tańca, teatru ciał, performansu - charakterystycznym i odmiennym od pozostałych form. Powstało w Japonii pod dużym wpływem europejskiej awangardy artystycznej i intelektualnej. To umiejscowienie butoh na styku kultury Wschodu i Zachodu, potwierdza tezy Antropologii Teatru o transkulturowości współczesnych sztuk performatywnych. Zmieniało się pod wpływem różnych kultur i wraz z pojawiającymi się kolejnymi generacjami artystów. Przez ponad 70 lat swojego istnienia butoh wpłynęło na sztuki performatywne na całym świecie. Festiwal Butohpolis prezentuje nowe butoh XXI w. w kontekście eksperymentalnych poszukiwań interdyscyplinarnych.
Jak co roku, w ramach VI edycji prezentujemy różne formy butoh i sztuki w duchu butoh. W tegorocznym programie znalazły się: spektakle tańca butoh oraz performance art polskich i zagranicznych artystów, film, video-art, wystawa grafik cyfrowych, wykład oraz spotkanie z artystami.
W 2024 r. tematami przewodnimi będą: butoh i muzyka, nowe sztuki rytualne oraz ekologia głęboka.
Czy istnieje muzyka butoh? Jeśli tak, to jest nią muzyka akusmatyczna jako wnikający w głęboką strukturę rzeczywistości dźwiękowy performans immersyjny. Muzykę akusmatyczną (powstającą w wyniku transformowania realnych dźwięków) i butoh łączy to samo pragnienie dotknięcia samej materii życia na jej najgłębszym poziomie.
Nowe sztuki rytualne to tendencja pojawiające się ponownie coraz częściej w artystycznych badaniach i praktykach w szeroko pojętych nowych sztukach performatywnych. Jest poszukiwaniem artystycznym w zakresie sztuki jako medium osobistej i społecznej transformacji.
Ekologia głęboka – jako pełna szacunku głęboka relacja ze sobą, innymi, z Innym jako takim oraz ze światem ożywionym i nieożywionym - łączy wszystkie zaplanowane w programie Butohpolis’24 dzieła.
Butohpolis jest nie tylko przestrzenią prezentacji form sztuki, ale także budowaniem społeczności – międzynarodowej społeczności performerów oraz społeczności artystów i widzów. Butohpolis to nie wyłącznie występy, ale postawa artystów, poziom pasji, autentyczności, to zaproszenie do intymnego spotkania, przyjaźni, celebracja wolności. To przestrzeń połączenia, w której szukamy alternatywy dla współczesnego świata oddzielenia.
Zapraszamy do spotkania we wspólnej przestrzeni Butohpolis – miasta butoh!
PROGRAM
25 kwietnia (czwartek), godz. 19.00
ARTENEUM, ul. Radzymińska 121
„Ponowne jednoczenie duszy i ciała” - wernisaż wystawy grafik cyfrowych, których autorem jest Yassiek Stochastic. Wystawa potrwa do 18 maja.
26 kwietnia (piątek), godz. 19.00
Fijewski Gallery/Elektrownia Powiśle (2 piętro), ul. Dobra 42
„CARLOTTA W ARGENTYNIE, czyli podróżujące dziecko. Butoh Carlotty Ikedy”
Wykład Anny Ventury Natsuki.
IMPROWIZACJA BUTOH: Anna Ventura Natsuki, Sylwia Hanff, Marta Robles (flamenco, improwizacja)
27 kwietnia (sobota), godz. 18.00
Teatr Akt, ul. Łaziebna 9
PERFORMANSE
Anna Chudzik-Pawlik „bli(s)kość” (Polska)
Marek Kowalski/Anna Sasha Jędrzejewska (Polska) „Tańcząca gwiazda” (premiera)
Anna Ventura Natsuki (Hiszpania/Francja) “Sonzai” (premiera)
28 kwietnia (niedziela), god. 18.00
Teatr Akt ul. Łaziebna 9
PERFORMANSE
Anna Juniewicz (Polska) „Przyczyną jest wyłącznie to, co nie gra”
Julia Biłat „More is nothing” (Polska/Niemcy), premiera
Joan Laage (USA) „Metal Traktor – świat w chaosie”
13 maja (poniedziałek), godz. 19.00
Służewski Dom Kultury ul. Jana Sebastiana Bacha 15
FILM „STARAT” VestAndPAge (polska premiera)
Po projekcji filmu zapraszamy na spotkanie z twórcami filmu, które poprowadzi Małgorzata Sady
14 maja, godz. 19.00
Kwadrat Praski ul. Szwedzka 2/4
PERFORMANCE „1 9 Monolog” VestAndPage
17 maja, godz. 19.00
Służewski Dom Kultury ul. Jana Sebastiana Bacha 15
PERFORMANSE
Luan Machado (Brazylia/Holandia) “Contemporary Waves”
LimenButoh/Sylwia Hanff (Polska) „Przejrzystość”
Video-Art. „Rytuał Białej Kozy” Sokół/Hołubowska/Zabielska
fot. Fabrice Pairault
“METAL TRAKTOR: ŚWIAT W CHAOSIE”
JOAN LAAGE/KOGUT BUTOH (USA)
Muzyka: Valentine Santarcangelio
Performans jest w inspirowany tytułem i dźwiękami utworu muzycznego, czasami przypominającego maszynę, czasami marionetkę oszalałe przez wir dzisiejszego społeczeństwa, a jednocześnie oferujące chwile optymizmu oraz cudów, ujawniając wrażliwość ludzkiego ducha.
JOAN LAAGE/Kogut Butoh - Po studiach u mistrzów Butoh Kazuo Ohno i Yoko Ashikawa w Tokio pod koniec lat 80. i występach z grupą Ashikawy Gnome, Joan Laage osiedliła się w Seattle i założyła Dappin' Butoh w 1990 roku, którą kierowała do 2001 roku. Jest współzałożycielką DAIPANbutoh Kolektyw, który co roku organizuje festiwal Butoh. Joan występowała na festiwalach Butoh w Santiago, Nowym Jorku, Chicago, Portland, Boulder, Seattle i Paris Butoh oraz sympozjum Butoh na Uniwersytecie Kalifornijskim (LA). Obroniła doktorat w dziedzinie tańca i sztuk pokrewnych na Texas Woman’s University oraz jest Certyfikowanym Analitykiem Ruchu. Pojawiła się w książkach Sondry Fraleigh – Dancing into Darkness: Butoh, Zen, and Japan oraz Butoh: Metamorphic Dance and Global Alchemy. Corocznie tworzy prace site-specific w ogrodach japońskich w Seattle i każdej zimy/wiosny podróżuje po Europie. Jest zapaloną praktykującą Tai Chi z doświadczeniem w tańcu/teatrze azjatyckim i profesjonalną ogrodniczką. Odkąd mieszkała w Krakowie w latach 2004-2006, jest znana jako Kogut (kogut).
fot. mat. organizatora
"SONZAI"
ANNA VENTURA NATSUKI (HISZPANIA/FRANCJA)– performans przygotowany specjalnie na Festiwal Butohpolis.
Sonzai... to ponowne odczytanie lub reinterpretacja Kesseki (nieobecności), które miało powstać w Butohpolis, zanim czas stanął w miejscu, a świat przestał tańczyć. W przerwie ciało jest wypełnione, podobnie jak spojrzenie. Patrzę na moje Kesseki i przybiera ono imię, kształt, ciało, oddech wszystkich tych, którzy są tam, u mego boku, a ty nie jesteś w stanie ich zobaczyć. Zatańczę z nimi, a ty również możesz wziąć ich za rękę. Więc pamiętam ten taniec, którego nigdy nie było, i delektuję się tym, co każdy dzień odkłada we mnie od tego dnia. Ponownie czytam mój początkowy tekst, który jest moim punktem wyjścia, aby przyjść do ciebie. O Kesseki (nieobecności) powiedziałem: To oda do zaginionych, wszystkich tych, których już nie ma, którzy na nas patrzą. Tańczę dla Carlotty Ikedy i staję się chmurą, kurzem, wodorostami i nie mam wieku. Antonia Mercé i Luqué, lepiej znana jako La Argentina (tancerka flamenco, do której tańca odnosił się pierwszy butô-kas), przypomina mi hiszpański folklor, który budzę z moich katalońskich korzeni. Podobnie jak Uzume w przeszłości, bogini tańca z prowokacyjnym podejściem, tańczę, aby przywołać światło i czas; skała ślizga się, a błyskawica budzi młodszego brata, który uśmiecha się zza horyzontu. Kô Murobushi zachęca mnie do tupania nogą. Aby stłumić kroki, zakładam espadryle, chłopskie sandały, które tak bardzo kochał surrealista Salvador Dali. Moja miednica śpiewa. Od Kamis pożyczam telluryczną energię, która podnosi mi włosy na głowie. Owłosienie narzuca się na mnie i sprawia, że wyłania się tysiącletnie zwierzę (Pelage rośnie na moim ciele i wyłania się tysiącletnie zwierzę). Moje usta pachną kamieniem, moja skóra smakuje solą i ziemią, korą i metalem. Drżę ze strachu i radości. Śmieję się, pierdzę, bekam, umieram, tańczę. Transmutacje. Tańczę nieobecność. Zbyt wiele obecności gromadzi się w moim wnętrzu i kieruje moimi krokami. Mój metalowy kutas rozłupuje kamień, a moja sperma tryska na dno ziemi. Potwór wychodzi. Tańczę dla wszystkich we mnie.
ANNA VENTURA NATSUKI – choreografka, artystka wizualna, tancerka i nauczycielka, Anna Ventura de Cortès aka Natsuki rozpoczęła swoją karierę artystyczną w latach 80. po ukończeniu Institut del Teatre w Barcelonie, a następnie The Place Dance School w Londynie. Od 1988 roku mieszka we Francji, a w 1991 roku założyła L'Universelle Illustrée Compagnie de Danse i Département de Kréation Dynamique, zajmujące się sztuką choreograficzną. Opowiada się za dekompozycją sztuki poprzez wieloaspektowe i interdyscyplinarne podejście do współczesnej twórczości, jest znana z integracji nowych technologii z występami na żywo. Współpracowała z Centre Chorégraphique National de Caen, przygotowała choreografię dla Jeux Équestres Mondiaux de Normandie w 2014 roku, była członkinią grupy badawczej Susan Buirge w Fondation Royaumont we Francji oraz rezydentką w Fondation Dévlatta w LaSpezia we Włoszech i w OMI w Nowym Jorku. Współpracuje z uniwersytetami, École Supérieure d'Art d'Avignon, Centre National des Arts du Cirque w Chalons i Conservatoire National de Danse w Paryżu. Od 2011 roku rozwija projekt INDLB (Indélébile), zachęcając do międzynarodowych spotkań i wymiany z choreografami, artystami wizualnymi, historykami i filozofami wokół tematu pamięci i jej przekazywania. Szczególnie wrażliwa na kulturę japońską, przez wiele lat współpracowała z Carlottą Ikeda i Kō Murobushi w ramach Compagnie Ariadone. Jest autorką Fleur Sauvage Danser Carlotta Ikeda w ramach prac wspieranych przez Centre National de la Danse. W 2016 roku założyła Fonds pour la Préservation de l'Oeuvre de Carlotta Ikeda we Francji, a w 2018 roku uruchomiła MIAM Museu Immaterial de les Arts en Moviment w Katalonii, poświęcone promocji współczesnego dziedzictwa choreograficznego.
fot. Fabrice Pairault
“WSPÓŁCZESNE FALE”
LUAN MACHADO (BRAZYLIA/HOLANDIA)
Spektakl został zbudowany z muzyki stworzonej już przez Dantego Tanziego. Zainspirowany Morzem Śródziemnym performans jest zaproszeniem do rozszyfrowania rzeczywistości, udoskonalenia wewnętrznego spojrzenia, dostrzeżenia wspólnego horyzontu poza chaosem. Morze Śródziemne, jedno z miejsc, w których powstały jedne z najstarszych cywilizacji świata, stało się dziś sceną dramatu uchodźców i migrantów uciekających lub emigrantów, aby przetrwać. Mogą istnieć różne sposoby spotkania między tańcem butoh, hieratycznym i duchowym, a tym utworem, chaotycznym i chwiejnym. Ale tylko od wrażliwości tych, którzy tańczą, zależy, czy i jak to spotkanie stanie się możliwe, koncentrując się na katartycznych i prowokacyjnych aspektach.
LUAN MUCHADO - artysta pochodzenia włosko-brazylijskiego, studiował teatr na University of Arts of Paraná oraz zarządzanie informacją w dziedzinie technologii informatycznych na Uniwersytecie Federalnym w Rio de Janeiro. Mieszkał w Nowym Jorku, z produkcjami prowadzonego przez siebie zespołu Paris Blues - założonego w 2012 r. brał udział w festiwalach na całym świecie. Przeniósł się do Włoch, gdzie tworzył nowe projekty i bywał na festiwalach w całej Europie. Obecnie mieszka w Amsterdamie.
fot. Francesco Prandoni
“1 9 MONOLOG” MONOLOG PERFORMATYWNY
VESTANDPAGE (WŁOCHY/NIEMCY)
Performans o kruchości życia, cierpieniu, chorobie, miłości i ofiarowaniu. Dotyka uniwersalnych tematów. Dotyka widza. Osobiste doświadczenie bycia ciałem będącym domem dla patogenów (gruźlicy) wpływa do tego autobiograficznego tekstu performatywnego, jednocześnie budując pomost między precyzyjną samoobserwacją a globalną, historyczną i literacką zewnętrznością. „1 9 Monolog oferuje nieuniknioną konkretność i radykalną subiektywizację, która została uznana za wartościową. Poprzez gęsto przekazywane osobiste doświadczenia, Stenke rysuje nasz radykalny związek z naturą, śmiercią, siłami, których nie możemy kontrolować i zagadkami naszego pochodzenia.”
Andreas Liebmann (autor i reżyser). W ciągłej "poetyce relacji" VestAndPage porusza się wewnątrz I na zewnątrz w spotkaniu z innymi. Badają progi charakteryzujące się niestabilnością i konfrontacją z czasem, pamięcią, komunikacją oraz kruchością jednostki i kolektywu w sferze społecznej I ekologicznej. W artystycznej podróży do wewnątrz na zewnątrz, od duchowego do fizycznego i od niewidzialnego do widzialnego, stosują zaufanie do zmian, wytrwałości, zjednoczenia, sublimacji bólu i podejmowania ryzyka, koncentrując się na uniwersalnych ludzkich doświadczeniach. Ich praktyka ma swoje korzenie w teatrze stosowanym/integracyjnym i orientalnym, literaturze, filozofii, naukach politycznych oraz sztuce wizualnej i konceptualnej.
VESTANDPAGE – duet artystyczny, tworzony przez niemiecką artystkę Verenę Stenke oraz pochodzącego z Wenecji artystę i pisarza Andrea Paganes, od 2006 roku działający w obszarze performance, filmu i literatury. To także niezależni kuratorzy. Ich praktyka artystyczna ma charakter kontekstualny i jest odpowiedzią na otoczenie i problemy społeczne, odnosi się do historii i architektury miejsca. W poetyce odniesień podejmują kwestie percepcji, rzeczywistości, porozumiewania się, kruchości funkcjonowania człowieka i grup ludzkich w sferze społecznej i w środowisku naturalnym. VestAndPage prezentowali swoje działania oraz filmy na całym świecie. Są inicjatorami i kuratorami wielu projektów m.in. International Performance Art Week w Wenecji. Ich artykuły ukazują się w książkach i periodykach dotyczących sztuki współczesnej.
fot. PAS Guilherme
“MORE IS NOTHING”
JULIA BIŁAT (POLSKA/NIEMCY)
Nie wychodzę na scenę, żeby zagrać recital wiolonczelowy. Rozumiem Wasze rozczarowanie. No bo co dostaniecie zamiast kilkusetletniej tradycji, zamiast brzmienia klasyki? Transcendentalna histeria, proszę bardzo! Moje ciało jest niecywilizowane i nieposłuszne. Wiolonczela wyślizguje się spomiędzy nóg, odmawia także. Milknie. Czasem stajemy się jednym: improwizując rytuały, które kształtują czas, przestrzeń i dźwięk. Chyba tracę zmysły. W końcu.
Pomysl, kompozycja i występ: Julia Biłat
JULIA BIŁAT jest klasycznie wykształconą wiolonczelistką, improwizatorką, kompozytorką i performerką, która ukończyła studia na UMFC w Warszawie. Od 2014 roku mieszka w Berlinie, gdzie regularnie występuje i bierze udział w wielu projektach muzycznych i performatywnych. Poświęca się odkrywaniu własnego języka artystycznego na pograniczu improwizacji, kompozycji i sztuki performance. Przełamuje normy typowego formatu koncertowego w poszukiwaniu bardziej bezpośredniego kontaktu z publicznością, często odsłania antropomorficzne cechy wiolonczeli, umieszczając swój instrument w nowych, prowokujących do przemyśleń kontekstach. Występowała w wielu salach koncertowych w Niemczech. Od 2018 roku Biłat jest członkinią Stegreif, Improwizującej Orkiestry Symfonicznej, dla której regularnie komponuje, rozwija koncepcje improwizacyjne i współtworzy produkcje. Julia trenuje taniec Butoh, który od lat inspiruje jej pracę w poszukiwaniu formatu pozwalającego na bardziej holistyczną i radykalną improwizację przy użyciu ciała, głosu i przestrzeni. Skupiając się przy tym na transformacyjnych możliwościach ciała i ich wpływie na wytwarzany dźwięk.
fot. Sylwia Zawadzka
"TAŃCZĄCA GWIAZDA" PREMIERA
MAREK KOWALSKI (POLSKA)
MUZYKA: ANNA JĘDRZEJEWSKA
Zaproszenie do niebezpiecznego przejścia, niebezpiecznego wstecz spoglądania, niebezpiecznego trwożnego zachwiania i zatrzymywania się. Spadłe ciało, okaleczone śmiertelnie, połamane, ale jeszcze nie martwe. Lubię to tylko, co krwią było pisane, tym się nie gardzi, gdyż z powołaniem związane było niebezpieczeństwo. Poruszała się jeszcze ręka jego w chaosie, by porodzić tańczącą gwiazdę. Teraz lekki jestem, teraz bujam, teraz widzę siebie przed sobą.
MAREK KOWALSKI - Aktor pantomimy (dyplom aktora mima Ministerstwa Kultury i Sztuki). Współtwórca Teatru Akt, animator wydarzeń artystycznych w Warszawie i na Mazowszu. Po zakończeniu edukacji w Studium Pantomimy Teatru Żydowskiego, w 1989 roku, w Klubie Stodoła zakłada, wspólnie z adeptami tego Studia, Teatr Akt, od 1991 roku istniejący w formie stowarzyszenia. Zainteresowany tańcem butoh bierze udział w licznych warsztatach tanecznych prowadzonych przez Mina Tanakę, Sylwię Hanff, Krzysztofa Jerzaka, Joan Laage, Marushkę Ronchi, Valentina Tchina, Yoshito Ohno i Atsushiego Takenuchi. Zaczyna też sam tworzyć krótkie akcje i zdarzenia inspirowane tańcem butoh. W 2020 roku współpracuje z Fundacją Sztuka Ciała reżyserując widowisko plenerowe "Pędy". W 2020 tworzy i bierze udział w spektaklu Ananke- reminiscencji z Warszawianki Stanisława Wyspiańskiego, którego premiera współfinansowana była przez m.st. Warszawa. Laureat Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Lalka Też Człowiek za spektakl Tańcząc ku korzeniom ( 2022).
fot. Fabrice Pairault
„PRZYCZYNĄ JEST WYŁĄCZNIE TO, CO NIE GRA”
ANNA JUNIEWICZ
Muzyka: Il n’y a de cause que ce de qui cloche, Jorge Sad Levi
Budzisz się w innym świecie, w obcym ciele, gdzie wszyscy, z twoim ciałem na włącznie, wydają się wiedzieć, co robią – a ty nie masz pojęcia. Kwaśny smak rozchodzi ci się po tkankach; próbujesz odnaleźć ślady domu w obcych etymologiach. Meblujesz tę przestrzeń, żeby odzyskać poczucie kontroli - ale to ona, umeblowana, przejmuje kontrolę nad tobą.
Spod dna rzeki obserwujesz rodzące się światy; wydają się bliskie, ciepłe i znajome, jednak oddziela cię od nich bardzo niebieska, zimna woda. Patrzysz w oczy zwierzęcia, które przyszło się jej napić; przez krótką chwilę rozpoznajecie się wzajemnie.
ANNA JUNIEWICZ – tancerka i performerka. W tańcu korzysta przede wszystkim z technik butoh, który jest dla niej tańcem prowokacji i zabawy, cienia i „zakazanych kolorów”. Taniecpolska.pl, największy polski portal poświęcony współczesnemu tańcowi, określił jej taniec jako hipnotyczny, zwracając uwagę na oszałamiającą ilość transformacji, którą tancerka potrafi przejść w trakcie jednego spektaklu. W 2017 roku na zaproszenie Tetsuro Fukuhary wzięła udział w projekcie New Butoh Space Dance w Tokio. Współpracuje z artystami różnych dziedzin, szukając wraz z nimi nowych jakości w połączeniu tańca i ruchu z muzyką, wideoartem, rzeźbą czy malarstwem.
fot. Fruzsina G. Berkes
“PRZEJRZYSTOŚĆ” premiera
LIMENBUTOH – SYLWIA HANFF (POLSKA)
MUZYKA: ALEXANDRE YTERCE (FRANCJA)
Video: Damian Żak
Imersyjny spektakl ciało-dźwięk.
Spektakl jest drugą częścią tryptyku z muzyką Alexandre’a Yterce. Powstał do utworu “Au cœur en feu du ciel obscur – Naissance/ W płonącym sercu ciemnego nieba – Narodziny”, skomponowanego dla Sylwii Hanff. Pierwsza część „Wojny. Święta krew Śniących” miała premierę na Festiwalu En Chair Et En Son w Paryżu w 2022 r.
PRZEJRZYSTOŚĆ.
W ciemności ciała widzę więcejKropla krwi wpadająca w pustkę. Nie wiemy, co zrobić z naszą nadzieją. Czy chcesz przeciąć mnie na pół, żeby zobaczyć nieskończoność? Czy chcesz przeciąć mnie na pół, żeby zobaczyć światło?
Immersja w swoim pierwotnym znaczeniu to efekt zanurzenia ciała w wodzie - angażujące zmysły, synestetyczne poszerzanie pola percepcji. Obecnie dominująca wizualna sztuka immersyjna to stan zanurzenia się w cyfrowej rzeczywistości tworzący wirtualne ciało. Główną ideą projektu Limen Butoh jest stworzenie przestrzeni, która tak rozumianemu immersyjnemu teatrowi przeciwstawia immersyjność muzyki elektroakustycznej/akusmatycznej, która spowoduje obudzenia ciała dzięki wibracji dźwięku.
SYLWIA HANFF - pionierka i najbardziej rozpoznawalna polska performerka butoh (butoh uczyła się u największych mistrzów; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych warsztatach tańca w Polsce, Wielkiej Brytanii, Niemczech), reżyserka, choreografka, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, nauczycielka jogi, menadżerka kultury. Od 22 lat prowadzi współpracę międzynarodową, organizuje wydarzenia artystyczne, a także zaprasza zagranicznych artystów do udziału w swoich projektach. Na scenie od 27 lat, do tej pory wystąpiła w ponad 40 spektaklach teatrów instytucjonalnych i niezależnych. Od 2002 r. prowadzi Teatr Limen Butoh, w którym stworzyła 25 autorskich spektakli solowych i zespołowych oraz wiele etiud i improwizacji. Występuje w Polsce i za granicą (USA, Japonia, Francja, Włochy, Holandia, Łotwa, Norwegia, Bułgaria). Została opisana w książce J. Majewskiej „The Body Revolving Stage. New Dance in New Poland” ( Instytut Teatralny, 2011) oraz w książce „Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy” Magdaleny Zamorskiej. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
fot. Anna Owsiany
“BLI(S)KOŚĆ”
ANNA CHUDZIK-PAWLIK (POLSKA)
ANNA CHUDZIK-PAWLIK to artystka poruszająca się głównie w sztukach wizualnych. Przez lata tworzyła analogowe kolaże często posługując się w nich wizerunkiem własnej twarzy. Od serii portretów przeszła w cykle tematyczne: „EXODUS”, #wszystkieboskie gdzie haft ręczny stanowi istotny element ilustracji. Jest autorką oficjalnego teledysku do utworu „Kwartyrnik” zespołu T.LOVE. Proces twórczy zaprowadził ją w rejony pracy z ciałem i przeniesienia dotychczasowych technik na obiekty czy tkaniny. Doświadczanie siebie, wychodzenie poza własne ograniczenia, konfrontacja z tu i teraz, z samą sobą, byciem kobietą i matką zrodziły potrzebę znalezienia innych środków wyrazu. W roku 2022 zajęła się sztuką performatywną, prezentując projekt „blis(s)kość” opowiadający o jej intymnym spotkaniu z boginią Mokoszą, matką ziemi mokrej. Artystka połączyła się z boginią, zakopując siebie nago w ziemi, oddając się jej całkowicie wraz z bezsilnością i smutkiem.
fot. mat. organizatora
FILM
VestAndPage (Włochy/Niemcy) ‘STRATA” film oparty na performansie
Film STRATA to piąty film oparty na performansie duetu artystów VestAndPage. Pełnometrażowy film o filozoficzno-poetyckiej akcji, nakręcony w 2021 roku, którego premiera odbędzie się w 2024 roku. STRATA bada jaskinie jako protoprzestrzenie odmiennych stanów oraz miejsca tworzenia wiedzy i stawania się człowiekiem. Akcja rozgrywa się w prehistorycznych jaskiniach Jury Szwabskiej, które około 33 000–43 000 lat temu służyły ludziom z epoki lodowcowej jako schronienie. W miejscach odnalezienia najstarszych znanych przykładów dzieł figuratywnych człowieka VestAndPage zorganizował interdyscyplinarne zgromadzenie współczesnych artystów i naukowców, aby rzucić wyzwanie głównym kwestiom egzystencjalnym i społecznym. Spotykając się, aby zajrzeć w rzekę ludzkiej cywilizacji i podzielić się tym, co odkryli, artyści poprzez występy przed kamerą naświetlają koncepcje czasu i inteligencji ekologicznej.
WYKŁAD
Anna Ventura Natsuki “CARLOTTA W ARGENTYNIE lub PODRÓŻUJĄCE DZIECKO. Butoh Carlotty Ikedy”
Natsuki opowiada o swoich doświadczeniach w pracy z japońską choreografką Carlottą Ikedą podczas wykładu i występu w ramach prac OPCI (*).
Wykład składa się z dwóch części:
"Buto Carlotty Ikedy lub podróżujące dziecko". Przyjrzymy się podróży choreografki z jej rodzinnej Japonii do Francji i jej międzynarodowym wpływom. Kontekstualizacja jej pracy poprzez zanurzenie się w historii tańca, od pionierów ruchu Buto, Tatsumiego Hijikaty i Kazuo Ohno, po przywołanie bailadory flamenco Antonii Mercé y Luqué znanej jako La Argentina i odniesienia do Ballets Russes Diagilewa.
"Kostium w twórczości Carlotty Ikedy. Podejście plastyczne". Prezentacja i komentarz do kolekcji kostiumów Carlotty Ikedy z Compagnie Ariadone, obecnie znajdującej się w Centre National du Costume de Moulins Musée de France.
(*) Celem FPOCI Fonds pour la Préservation de l'œuvre de Carlotta Ikeda jest promowanie współczesnego dziedzictwa choreograficznego poprzez twórczość japońskiej tancerki-choreografki, ważnej postaci sztuk performatywnych i sztuki współczesnej.
FPOCI jest wspólną inicjatywą Département de Kréation Dynamique i Compagnie Ariadone. Inicjatywa ta, zainicjowana przez Annę Venturę, powstała po długiej współpracy artystycznej z japońską choreografką: zaproszona w 1998 roku przez Carlottę Ikedę i Ko Murobushi do stworzenia Haru No Saiten - Święta wiosny, współpracowała następnie jako performerka z Compagnie Ariadone i wzięła udział w tworzeniu Sora No Ao (Pâleur du Ciel) i Uchuu Cabaret. W 2005 roku Carlotta Ikeda stworzyła dla niej solo Youlei No Kotoba (Ghost Language). Współpraca z Ariadone trwa do dziś, wykraczając poza czas i przestrzeń.
Misja FPOCI jest logistyczna (inwentaryzacja archiwów osobistych, zawodowych, audiowizualnych, administracyjnych i fotograficznych, kostiumów, scenografii i przedmiotów itp.) - i polega na mediacji między różnymi organizacjami posiadającymi różne kolekcje oraz między publicznością, taką jak instytucje, ośrodki szkoleniowe i miejsca dziedzictwa.
Jako oficjalny opiekun kolekcji kostiumów Carlotty Ikedy - Compagnie Ariadone, Département de Kréation Dynamique właśnie przekazał ją CNCS, Centre National du Costume de Scène, w celu zapewnienia jej konserwacji.
fot. mat. organizatora
VIDEO-ART
“White Goat Ritual” (“Rytuał Białej Kozy”) łączy taniec butoh, muzykę elektroniczną czerpiąca z etnomuzykologicznych archiwów z Europy Wschodniej. i wielkoformatowe projekcje, które eksperymentują z formułą rozszerzonej rzeczywistości rytuału. Główną treścią projektu jest eksploracja symbolu kozy, która reprezentuje przezwyciężanie niepewności, zaradność i wytrwałość w obliczu przeszkód. W niektórych kulturach koza jest również związana z płodnością, okultyzmem i kontaktem ze śmiercią czy mrokiem. Główną ideą projektu jest stworzenie immersyjnego krajobrazu i umieszczenie w nim momentów o znaczeniu rytualnym. Ten unikalny mariaż form powstał w wyniku spotkania dwóch artystek, Agaty Sokół oraz Zosi Hołubowskiej, zaowocowawszy performansem ruchowo-dźwiękowym queerującym słowiańską tradycję. W 2022 roku artystki połączyły siły z Joanną Zabielską, aby rozszerzyć performans o projekcje, tworząc skany 3D i filmy wideo w Symposium Lindabrunn. Zabielska wprowadziła do projektu ideę glitch jako wiodącą estetykę, kładącą akcent na queerową naturę projektu. Glitch zaprasza do wizualnego rozdźwięku, który podkreśla element świętej aktywności poza strukturą ego. AI, nie rozpoznając jednostek artystycznych jako dwóch odrębnych podmiotów, tworzy z nich kolektywny ciało-umysł. Efekt przywołuje ideę pandroginizmu.
Bio grupy: White Goat Ritual” (“Rytuał Białej Kozy”) wyłonił się ze spotkania dwóch artystek, Agaty Sokół i Zosi Hołubowskiej, wspieranych na późniejszym etapie przez Joannę Zabielską. Został rozwinięty przez Zosię i Agatę poprzez serię improwizowanych performansów, inspirowanych słowiańską tradycją, zaprezentowanych na następujących festiwalach/wydarzeniach: Fala Occult Dźwięku (Warszawa 2021), Ars Cameralis (Katowice 2021), Warszawska Noc Muzeów (2022), Kultursommer Wien (Wiedeń 2022). W 2022 roku do duetu dołączyła Zabielska, która dodała warstwę wizualną w postaci wielkoformatowych projekcji, które zostały pokazane jako work-in-progress na wystawie "木漏れ日" (2023) w BUoY, Tokio.
fot. mat. organizatora
WYSTAWA
Yassiek Stochastic (Polska). Wystawa grafik cyfrowych "Ponowne jednoczenie duszy z ciałem".
Prezentowane grafiki cyfrowe wystawie powstały z „ducha butoh” i są bardzo nowoczesną formą przedstawiania jego istoty. Butohpolis prezentuje sztukę butoh nie tylko w formie tańca, ale także jej szersze rozumienie i wpływ na dzieła artystów posługujących się innymi mediami. Zaprezentujemy grafiki z trzech serii Digital Haiku mieszczące się w tej idei: "Ponowne jednoczenie duszy z ciałem", „Pokój”, „Samotność”.
„Ponowne jednoczenie duszy z ciałem”
Jak do tego doszło, że nasze dusze straciły połączenie z naszymi ciałami? Dlaczego pozostajemy rozdzieleni i zagubieni jak istota sklecona przez Frankensteina – w zamierzeniu nadczłowiek, w praktyce nieszczęśliwa i niefunkcjonalna? Gdzie teraz gromadzi się nasze szczęście i w jaki sposób może uwalniać się nasz ból? Jak możemy to naprawić?
„Mój pokój”
Wewnętrzny niepokój i uczucie dyskomfortu, lęk w mojej głowie, w moim pokoju, w mojej dzielnicy, w moim kraju, na mojej planecie. A jak ty czujesz się u siebie?
„Samotność”
Czy czułeś się kiedyś jak stara zabawka porzucona na śmietniku, jak zużyty sprzęt rdzewiejący na odludziu? Gdy ciało przeszywane bolesnymi prętami wspomnień gnie się pod własnym ciężarem, gdy stopy płoną z tęsknoty, a wokół roztacza się pustka?
YASSIEK STOCHASTIC - od 1998 przez kilka lat uczył się tańca butoh. W 2005 zaczął fotografować teatry tańca z różnych stron świata. Od 2008 tworzy grafiki cyfrowe, głównie za pomocą algorytmów wykorzystujących szumy i zniekształcenia. Od lutego 2022 używa także algorytmów AI. Pierwsze NFTs stworzył w czerwcu 2022. Jego fotografia była prezentowana na wielu wystawach fotografii tańca oraz publikacjach branżowych: ilustrujące: "Rzeczpospolita", "Życie Warszawy", "Przekrój"; 2011 - książka: Anna Królica "Sztuka do odkrycia. Szkice o polskim tańcu”; 2012 lipiec – wywiad w miesięczniku "Foto"; 2013 - książka: Jadwiga Majewska „My, taniec. Antologia polskiej krytyki tańca po 1989 roku”; 2013 listopad - wywiad w czasopiśmie "Nietakt"; 2017 - książka: Anna Królica red. „Nienasycenie spojrzenia”.
ORGANIZATOR: Stowarzyszenie "Akademia Umiejętności Społecznych"
Współorganizator: Limen Butoh
Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca
Projekt współfinansuje Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej
PARTNERZY: Teatr Akt, Arteneum, Służewski Dom Kultury, Fijewski Gallery, EntrAxis
PATRONI MEDIALNI: Strona tańca, e-teatr
WSPARCIE MEDIALNE: Portal taniecPOLSKA.pl, Kwartalnik TANIEC, Centrum Teatru i Tańca Zawirowania, Fundacja Performa, taniecsubiektywnie.pl