Warszawa. Niebinarne bohatero po raz pierwszy w roli głównej. „To nie maskotka, nie trzeba mu współczuć”

„…pamiętam, że zapytano mnie o ukraiński teatr i o to, jak został zmieniony przez wojnę”

Przez pierwsze dwa lata wojny nic mi się nie chciało robić w teatrze. Powstawały jakieś kameralne performanse, projekty. Ale puszczanie na próbach wodzy wyobraźni wydawało się niestosowną abstrakcją. Uważałam, że jedynie pomoc dla armii ma sens

Marsz na Belweder

Żyjemy w różnych bańkach