Festiwal Butohpolis pierwszy raz ma tytuł edycji: „Śnienie nowego świata”. Pojawił się sam... VII Międzynarodowy Festiwal Sztuki Butoh odbędzie się w dniach 23-27 kwietnia.

fot. Agata Hudomięt

Miho – bohaterka filmu SF z udziałem tancerzy butoh pt. „SUMARSÓLSTÖÐUR” (reż. Amélie Ravalec) – zaczyna doświadczać snów, które wciągają ją w inny wymiar, jednocząc ją z artystami w desperackiej walce o uzdrowienie Wszechświata. Agata Sokół w swoim nowym performansie „Sen na Javie” wciela napotkane mity, wierzenia i sny, wpuszcza widza w nieświadomość zbiorową, aby móc wspólnie śnić jeden sen. Paul Michael Henry porusza się w „Labiryncie niewidzialnego świata”, w sercu którego znajduje się odbicie naszego historycznego rozdroża, aby znaleźć drogę naprzód...

Współczesne społeczeństwa być może wcale nie muszą być karmione lękami o przyszłości i jej katastroficznymi obrazami, ale potrzebują wizji tego, co możemy osiągnąć jako ludzkość – jeśli zmienimy obecny kierunek działań. Temat siódmej edycji Butohpolis to więc nie tylko odniesienie do współczesnej rzeczywistości, ale przede wszystkim poszukiwanie rozwiązań i nowych dróg myślenia oraz życia. Nowa sztuka, w tym butoh jako taniec ciemności, najczęściej zatrzymuje się na krytycznej postawie i dotykaniu okropności świata. Ale my, w 2025 r. chcemy stanąć do tego w opozycji i zaprezentować butoh jako poszukiwanie światła w ciemności, dróg wyjścia z kryzysu światowego i humanistycznego, dzięki poetyce czułości, budowaniu nowej tożsamości człowieka w poczuciu jedności ze światem, nowej wrażliwości i duchowości – budowaniu nowego systemu wartości.

Poetykę czułości zobaczycie w performansach Pauli JeaninE Bennett, Limen Butoh. Projektu ELF – duetu Ichihary Akihito i Konoki Hyakuny, a także koncercie performatywnym Milito. Będziemy również dotykać trudnych tematów w mocnych performansach Josef Ka i Studia Wachowicz/Fret.

W ramach „Śnienia nowego świata” sięgamy do źródeł butoh w ruchu DADA i surrealizmie jako ruchach wywrotowych. Zanurzymy się w Surréalité i w Śnienie, bo może jeśli zmienimy nasze sny, to uda nam się zmienić świat.

Program jest różnorodny i mam nadzieję, że każdy znajdzie coś poruszającego. Zaprezentujemy najnowsze poszukiwania w zakresie butoh i sztuk performatywnych. Niemal wszystkie wydarzenia to premiery.

Tworzymy festiwal, który jest przestrzenią spotkania, kreatywnej wymiany, inspiracji oraz wspólnoty artystów i widzów. Każdy jest mile widziany!

Spotkajmy się we wspólnej przestrzeni miasta butoh – Butohpolis. Śnijcie z nami nowy świat! 

Sylwia Hanff

***

PROGRAM

UWAGA! Różne miejsca prezentacji i godziny rozpoczęcia.

WSTĘP WOLNY

23 kwietnia 2025 r. godz. 19.00, Służewski Dom Kultury, ul. J.S. Bacha 15.

- SUMARSÓLSTÖÐUR–film SF Amelie Ravalec z udziałem tancerzy butoh (polska premiera),

Francja/Wielka Brytania

- LABIRYNT NIEWIDZIALNEGO ŚWIATA (premiera) - Amélie Ravalec (video tworzone na żywo) i Paula Michael Henry (butoh). Francja/Wielka Brytania

24 kwietnia 2025 r. godz. 19.00, Polsko-Japońska Akademia Technik Komputerowych, ul. Koszykowa 86, 02-008 Warszawa, Aula A 1, budynek A

- PIONIERZY JAPOŃSKIEJ AWANGARDY – film Amelie Ravalec.

W ramach spotkania odbędzie się także wprowadzenie oraz dyskusja z udziałem wykładowców

25 kwietnia 2025 r. godz. 19.00 Teatr Akt, ul. Łaziebna 9

- SEN NA JAWIE Agata Sokół (premiera). Polska/Warszawa

- NAJBLIŻSZA CZĘŚĆ NIESKOŃCZONOŚCI. LIMEN BUTOH Sylwia Hanff & Paula Jeanine Bennett (premiera). Polska/Warszawa, Poznań

- „ECHO” Projekt ELF. Akihito Ichihara & Hayakuna Konoka . Japonia

26 kwietnia 2025 r., godz. 18.00, Teatr Akt, ul. Łaziebna 9

- JEZIORO ŁABĘDZIE Josef Ka. Finlandia

- RADOŚĆ TOTALNEGO UCIELEŚNIENIA - KONCERT PERFORMATYWNY – MILITO. Polska/Warszawa

Milito [Kamil Niedziałek] - śpiew, taniec, gitara, flety, przeszkadzajki

Mateusz Dobkowski - bas, klawisze, ukulele

Piotr Rezler - pady perkusyjne, elektronika

27 kwietnia 2025 r., godz. 18.00, Kwadrat Praski, ul. Szwedzka 2/4

- PRAGNĄCA ISTOTA Paula Jeanine Bennett (premiera). USA

- OKRUCHY - performance taneczny. Studio Wachowicz/Fret

- SPOTKANIE z Agatą Sokół – rozmowa o relacji butoh i tańców transowych Indonezji. Prowadzi Sylwia Hanff

***

SUMARSÓLSTÖÐUR – film SF Amelie Ravalec z udziałem tancerzy butoh. W świecie, w którym sztuka i rzeczywistość zderzają się ze sobą, żywe sny Miho ujawniają kosmiczną siłę Architektury, jednocząc ją z artystami z całego świata w desperackiej walce o uzdrowienie wszechświata. Miho, japońska badaczka sztuki, zaczyna doświadczać żywych snów, które wciągają ją w inny wymiar, łącząc jej obecną rzeczywistość z traumą Hiroszimy i troską o środowisko. Odkrywa starożytną siłę zwaną Architekturą, odpowiedzialną za kierowanie ewolucją planety, która została zakłócona przez ciemne siły. Artyści z całego świata, połączeni z istotami zwanymi Synestetykami, zaczynają doświadczać tych samych snów i dołączają do kosmicznej bitwy o naprawę wszechświata. W finałowym występie próbują uleczyć kosmiczną szczelinę, kierując swoją kreatywność, aby przekształcić samą rzeczywistość. Granica między snem a rzeczywistością wciąż się zaciera, pozostawiając wszystkich z pytaniem: czy ta historia jest prawdziwa, czy tylko fantastyczną iluzją? Jedno jest pewne - po tej podróży nic już nigdy nie będzie takie samo.

AMÉLIE RAVALEC jest mieszkającą w Londynie paryską reżyserką, producentką filmową, fotografką i wydawcą. Jest reżyserką filmów Japanese Avant-Garde Pioneers (2025), Sumarsólstöður (2025), Japan Visions (w postprodukcji), BUTŌ (2022), Art & Mind (2019), Industrial Soundtrack For The Urban Decay (2015) i Paris/Berlin: 20 Years Of Underground Techno (2012). Filmy Ravaleca doczekały się ponad 1000 pokazów w kinach, na festiwalach, w muzeach i instytucjach kulturalnych w 50 krajach, a także zostały zakupione przez sieci telewizyjne, w tym ARTE, Sky Arts UK i ORF Austria.

***

„PRAGNĄCA ISTOTA”

PAULA JEANINE BENNETT (z domu Potocka), USA.

Łącząc ruch, rzeźbę podłogową, pejzaż dźwiękowy i poezję, „The Wanting Creature”/„Pragnąca istota” Pauli Jeanine Bennett buduje świat badający wiele warstw jaźni.  Tytuł i tekst są rozważaniami na temat iluzji i nieuchwytnej tęsknoty z wiersza XV-wiecznego indyjskiego mistyka Kabira.  Pejzaż dźwiękowy zawiera frazy z „The Wanting Creature”recytowane po polsku przez performera Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza, a także improwizację na suce w wykonaniu Marii Pomianowskiej.  Wszystkie pozostałe elementy „Pragnącej istocie” są dziełem Pauli, nawiązującym do jej multimedialnego podejścia do tworzenia pracy (gesamtkunstwerk).  

Słowa „rzeka, droga, lina”są punktami stycznymi dla utworu, w którym Paula próbuje zjednoczyć się z upływem czasu.

„W moją podróż do butoh wkroczyłam jako wokalistka, perkusistka, artystka wizualna i naturalna tancerka.  Jako spostrzegawcza jedynaczka, zawsze miałam w sobie element dystansu do świata, który ewoluował w miłość do powolnej formy i introspektywnej ekspresji.  Moim celem jest poruszanie ciałem tak, jak bujne tekstury głosu legato podkreślone elementarnymi perkusyjnymi krajobrazami.

„Sztuka Bennett często koncentruje się na tworzeniu immersyjnych doświadczeń, w których płynnie przeplatają się obrazy wizualne i muzyka, malując żywe obrazy w umysłach publiczności.”

— Marco Nektan

PAULA JEANINE BENNETT

Mieszkająca na Brooklynie multidyscyplinarna artystka Paula Jeanine Bennett to amerykań-ska twórczyni, głęboko i z pasją oddana swojej artystycznej ścieżce. Jest artystką performa-tywną, tancerką, twórczynią wizualną, kompozytorką i muzykiem, często realizującą projek-ty łączące wszystkie te umiejętności. Jako tancerka butoh prezentowała swoje autorskie solowe spektakle na festiwalach w Serbii (Belgrad), Polsce (Gdańsk, Sopot), Niemczech (Berlin), Kanadzie (Montreal) oraz w Nowym Jorku. Jej solowe prace, takie jak „Ghost Post”, „Deep Song” i „How To Kill A Plant”, pozostawiły niezatarte ślady w świecie sztuki. Paula jest laureatką kilku grantów, m.in. od O’Donnell-Green Foundation, New Music USA oraz Funda-cji Aarona Coplanda. Występowała w prestiżowych miejscach, takich jak Lincoln Center, Carnegie Hall, Radio City Music Hall oraz Brooklyn Academy of Music. Jest autorką opery ludowej „A Village Of One”, międzyreligijnego projektu muzycznego „Kloub Nssa” (Maroko) oraz projektu „Molecule”, łączącego teatr, muzykę i ruch, realizowanego we współpracy z artystami z Indonezji i prezentowanego na antenie Voice of America. Jej najnowszy projekt, „Gate To Gate To Gate (G2G2G)”, to cykl pieśni i ruchu inspirowany starożytnymi bramami Fezu w Maroku, zrealizowany dzięki wsparciu American Center. Paula jest związana zawo-dowo z Juilliard School, Alvin Ailey American Dance Center oraz Merce Cunningham Trust. Mieszka nad wodą na Brooklynie, a z dachu jej domu widać Statuę Wolności.

***

„KODAMA” (pol. „ECHO”)

Ichihara Akihito & Konoka Hyakuna

Reżyseria i choreografia: Akihito Ichihara

Współpraca choreograficzna: Konoka Hyakuna

Muzyka: Eitaro Haruna

W języku japońskim „kodama” oznacza „ducha drzew”. Legendy mówią, że kodamy mieszkają w drzewach rosnących w górach, przyjmują też ich postać. Duchy te mają tajemnicze moce, i są czymś, czego ludzie nie powinni krzywdzić, ale chronić. Myślę, że podobne mity istnieją w Europie, a być może na całym świecie...

***

W kulturze japońskiej kodama oznacza ducha zamieszkującego stare, ponad stuletnie, drzewa. Historie o objawianiu się tych duchów ludziom, którzy zgubili drogę w lesie, o obronie drzew czy zemście za wyrządzone im krzywdy są popularne w całej Japonii. A kulturowo, w ramach ostrzeżenia, drzewa zamieszkane przez te istoty oplata się specjalnym rodzajem oczyszczającej liny (shimenawa); wierzy się bowiem, że ścięcie drzewa zamieszkiwanego przez kodama przynosi nieszczęście. 

Akihito Ichihara to japoński tancerz butoh (ELF, Sankai Juku), który oprócz realizacji własnych solowych projektów współpracował z najważniejszymi tancerzami i zespołami butoh w historii współczesnego butoh. W 1993 roku ukończył studia teatralne na Nihon University College of Art, w 1996 roku uczył się u Semimaru, członka-założyciela Sankai Juku. W 1997 roku wystąpił jako tancerz w operze wyreżyserowanej przez Ushio Amagatsu, dyrektora artystycznego i choreografa Sankai Juku, a następnie dołączył do Sankai Juku. Od tego czasu występował w całym repertuarze Sankai Juku i w większości światowych tras koncertowych tej grupy. Równolegle współpracował z różnymi choreografami, reżyserami i grupami tanecznymi na całym świecie, jest także m.in. gościnnym wykładowcą w Okayama University Graduate School. W 2022 roku założył zespół taneczny ELF z tancerzami Kei Kamioka, Rino Fujimoto i Miu Shibata. Od tego czasu ELF prezentuje swoje prace w renomowanych instytucjach i na uniwersytetach na całym świecie (np. w Kolumbii, Meksyku, na Tajwanie czy w USA). Ichihara dąży do opracowania formy tańca, która promuje empatię i wzajemny szacunek. Ma nadzieję przekroczyć granice pomiędzy krajami i miastami, także tymi noszącymi blizny po wojnach, i przyczynić się do wysiłków na rzecz pokoju na całym świecie. 

***

LABIRYNT NIEWIDZIALNEGO ŚWIATA (premiera) stworzony przez Amélie Ravalec i Paula Michaela Henry'ego. Jest to nowe dzieło taneczno-teatralne stworzone przez twórczynię filmową Amélie Ravalec i tancerza/performera Paula Michaela Henry'ego. Łącząc taniec Butoh, oryginalną muzykę, sztukę wideo na żywo i narrację wokalną, dzieło zaprasza widzów do labiryntu fragmentarycznych wspomnień i pękniętych tożsamości. W jego sercu znajduje się odbicie naszego historycznego rozdroża: płonącej planety nawiedzanej przez zbiorową amnezję, gdzie tożsamości rozmywają się, a prawda jest pęknięta. Ale jeśli uda nam się poskładać te odłamki rozbitego lustra, być może uda nam się na nowo odkryć, dlaczego tu jesteśmy - i co należy zrobić, aby znaleźć drogę naprzód.

PAUL MICHAEL HENRY - jest irlandzko-szkockim tancerzem, muzykiem i performerem. Jego praca opiera się na tańcu Butoh, punk rocku i rytuale. Ostatnie projekty to SHRIMP DANCE - multimedialna praca taneczna badająca powiązania między antydepresantami, kryzysem ekologicznym i późnym kapitalizmem, tournée po Stanach Zjednoczonych z Laughter at Being Crushed, występy we Francji i Japonii oraz dwa nowe filmy taneczne, My Whole Face Sort of Fell Off i Excuse Me I Am Expanding. Obecnie pracuje nad doktoratem w Royal Con-servatoire of Scotland, badając techniki zmiany naszego poczucia „ja” z indywidualno-konsumenckiego na współzależno-ekologiczne. Jako artysta podejmuje tematy polityczne, społeczne i duchowe, dotyczą miłości, zaniedbania ciała, zniszczenia środowiska i atrofii duszy w społeczeństwie konsumpcyjnym. Jeste również dyrektorem artystycznym i twórcą UNFIX, rozwijającej się i eksperymentalnej platformy festiwalowej, na której odbywają się ekologicznie zaangażowane występy, taniec, muzyka, filmy i dyskusje. UNFIX ma być wkła-dem w przebudzenie gatunku ludzkiego w obliczu naszej trudnej sytuacji w dobie zmian kli-matycznych, ogromnych nierówności i szalonego konsumpcjonizmu.

***

JEZIORO ŁABĘDZIE. Performance Josefa Ka łączący butoh, teatr ciała, performance art i estetykę dark cabaret, zgłębiający koncepcję „dyktatury penisa” - jej implikacje dla dynamiki władzy i rozumienia męskości w patriarchalnej kulturze. Został po raz pierwszy zaprezentowany na Światowym Festiwalu Kobiet w Berlinie w 2024 roku.

JOSEF KA - Międzynarodowa artystka performatywna, wizualna i dźwiękowa, łączy różnorodne wpływy - od tańca Butoh po teorię kina - z dekadami nomadycznych podróży po świecie, tworząc odważną, bardzo osobistą sztukę site-specific. Tematy poruszane przez Josef Ka obejmują zarówno badanie miejsca ludzkiego ciała we współczesnej rzeczywistości, jak i badanie wewnętrznego ciała jako reprezentatywnego systemu naszego ludzkiego i postludzkiego rodzaju. Jej praktyka artystyczna często aktywnie zaprasza publiczność do pewnego rodzaju prywatnej zadumy, czyniąc ją głęboko partycypacyjną; aktywnie angażuje się zarówno z publicznością, jak i z szeroką gamą innych artystów eksperymentalnych. Oprócz własnej pracy, Josef Ka jest kuratorką regularnej serii wydarzeń i wystaw w swojej podziemnej przestrzeni w Helsinkach - Sauna Gallery - i prowadzi zajęcia z teorii i praktyki sztuki performance. Jest także pomysłodawczynią WORST THEATRE i systemu treningu jogicznego KA-YOGA.

***

SEN NA JAWIE (premiera) Performens butoh inspirowany podróżą Agaty Sokół do Azji, zwłaszcza jej pobytem na Jawie w Indonezji, gdzie studiowała taniec tradycyjny. Artystka wciela napotkane mity, wierzenia, sny innych osób i własne, zwłaszcza te z Jawy; wpuszcza widza w nieświadomość własną oraz zbiorową, aby móc wspólnie śnić jeden sen. Tytuł jest dwuznaczny - odnosi się także do stanu hipnagogii, stanu w którym umysł zawiesza się pomiędzy jawą a snem; świadomością a nieświadomością. "Co widzimy, co się zdaje Snem we śnie wciąż pozostaje." - Edgar Allan Poe.

AGATA SOKÓŁ jest magistrą sztuki na Wydziale Sztuki UP w Krakowie oraz Ecole Supérieure d'Art des Pyrénées w Pau, absolwentką Szkoły KEM w Warszawie, obecnie studiuje taniec tradycyjny w ISI Yogyakarta w Indonezji. Jest performerką, artystką butoh, aktorką teatru fizycznego i alternatywną modelką, która opisuje siebie jako "poetka ciała", "bodynautka", czy “pleasure activist” (“aktywistka na rzecz przyjemności”). W swojej pracy porusza tematy pustki, obecności, tożsamości, abiektu, Eros i Thanatos, nowego materializmu i posthumanizmu; wciela hydro/feminizm. 

***

NAJBLIŻSZA CZĘŚĆ NIESKOŃCZONOŚCI. LIMEN BUTOH/Sylwia Hanff z udziałem Pauli Jeanine Bennett. Muzyka: Akira Rabelais 

Trzymam w dłoni serce małego ptaka.

Tańczę, a jezioro patrzy na mnie.

Pismem asemicznym wezwałam Umarłych. Przybyli - tysiące tych, którzy szli drogą pielgrzymki w poszukiwaniu Boga. Tańczyłam, a oni płakali przeze mnie. Zapytałam ich bez słów. Zrozumiałam ich bez słów. Serce małego umarłego ptaka bije nadal w mojej piersi. Tańczę, a jezioro patrzy na mnie.

Performans oparty na doświadczeniu i materiale zebranym podczas rezydencji artystycznej w ramach Perofrmancefestival w Hamar/Norwegia (2023 r.). Działania zorganizowane są wokół pisma asemicznego jako „pisanego snu” (Seraphimus), praktyki ezoterycznej i gestu rytualnego. Pejzaż dźwiękowy, na który składa się muzyka Akira Rablais (z kultowego albumu Spellewauerynsherde), przetworzone dźwięki natury oraz teksty czytane symultanicznie, tworzą pętlę czasu i czas poza czasem – jezioro czasu.

„Obecnie interesuje mnie poszukiwanie nowych form łączących post-butoh, performance art, body-art, dźwiękowy performans immersyjny i nowe sztuki rytualne. Pragnę stworzyć performans, który byłby wielowymiarowym polem kontemplacji transformującym świadomość zarówno performera jak i widza/uczestnika. Od 4 lat zgłębiam nowe kierunki performance art oraz sposób istnienia performera w czasie (durational performance) i w relacji Ja-Ty z obiektem. Są to obszary wspólne z butoh, które interesuje mnie obecnie nie jako estetyka ruchu, teatru czy sztuk wizualnych, ale cielesno-duchowy sposób bycia oraz wydarzenie egzystencjalne.” Sylwia Hanff 

SYLWIA HANFF - pionierka i najbardziej rozpoznawalna polska performerka butoh (butoh uczyła się u największych mistrzów; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych warsztatach tańca w Polsce, Wielkiej Brytanii, Niemczech), reżyserka, choreografka, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, nauczycielka jogi, menadżerka kultury. Od 22 lat prowadzi współpracę międzynarodową, organizuje wydarzenia artystyczne, a także zaprasza zagranicznych artystów do udziału w swoich projektach. Na scenie od 27 lat, do tej pory wystąpiła w ponad 40 spektaklach teatrów instytucjonalnych i niezależnych. Od 2002 r. prowadzi Teatr Limen Butoh, w którym stworzyła 25 autorskich spektakli solowych i zespołowych oraz wiele etiud i improwizacji. Występuje w Polsce i za granicą (USA, Japonia, Francja, Włochy, Holandia, Łotwa, Norwegia, Bułgaria). Została opisana w książce J. Majewskiej „The Body Revolving Stage. New Dance in New Poland” ( Instytut Teatralny, 2011) oraz w książce „Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy” Magdaleny Zamorskiej. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Vincent Akira Rabelais Carté to amerykański kompozytor, poeta, programista i eksperymentalny artysta multimedialny. Znany jest również ze swojego eksperymentalnego oprogramowania do przetwarzania dźwięku Argeïphontes Lyre oraz prac inspirowanych realizmem magicznym. Rabelais rozpoczął swoją karierę w wytwórni Ritornell, aż w 2004 roku David Sylvian podpisał z nim kontrakt w swojej wytwórni Samadhi Sound. W 2004 roku Rabelais wydał swoją kultową już płytę Spellewauerynsherde, która spotkała się z uznaniem krytyków. Płyta sampluje tradycyjne islandzkie pieśni lamentacyjne a cappella.

***

O K R U C H Y

Żyję, doświadczam, staję się, jestem – wyrażam siebie poprzez działanie, ruch, taniec – więc tworzę „miejsce spotkania” – intymny teatr, performans, instalację. W takich właśnie oko-licznościach powołałam do życia „Okruchy”, które narodziły się w mojej głowie jeszcze w 2019 roku, po spotkaniu z kobietami osadzonymi w areszcie w Katowicach, gdzie prezento-wałam mój pierwszy autorski projekt solowy „V”. Przynosząc „Okruchy”, pragnę mówić języ-kiem ciała i emocji, na którego powierzchni ujrzymy: Ulotność chwil, tumany pyłu Miłości, wiecznego Samospalania, Zaskoczenia, Ewolucji, Cierpienia, Relacji, „Zgrabnej udręki” czy jednak przede wszystkim Walki, o której pragnę mówić najgłośniej. Zawsze pragnęłam zmie-rzyć się z ideą działania niezapośredniczonego, bezpośredniego, wnikającego „dożylnie” jak zastrzyk lub ukąszenie. W mojej pracy na scenie zawsze myślałam/działałam jako ONA.

Monika Wachowicz jest aktorką/performerką i pedagożką. Ukończyła filozofię na Wydziale Nauk Społecznych na Uniwersytecie Śląskim. Od 2004 roku związana z Teatrem A Part w Katowicach, którego dyrektorem i reżyserem jest Marcin Herich. Od 2021 współpracuje z Jarosławem Fretem, twórcą Teatru ZAR, w tandemie twórczym Studio Wachowicz/Fret. Wykładowczyni w Akademii Sztuk Teatralnych oraz kuratorka projektu „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych” w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu. Koordynuje Międzynarodowy Festiwal Sztuk Performatywnych A Part. Prowadzi Studio Aktorskie przy Teatrze A Part, a także autorskie Studio Ciała i Emocji w Katowicach. Od 2019 jest Prezeską Fundacji „Sztuka dla Życia” im. Marty Paradeckiej.

Studio WACHOWICZ/FRET to twórczy tandem, którego pierwszym zrealizowanym projektem był, powstały w grudniu 2021 roku, „Sheol/ שְׁאוֹל”. Praca Studia poświęcona jest wzajemne-mu przenikaniu się sztuki teatru i performansu oraz ich gatunkowego dopełnienia się w każ-dym scenicznym akcie. Hybrydowość, otwartość form, nad którymi pracuje Studio sprawia, iż powstałe w ramach kolejnych projektów prace określone zostają jako performatywna in-stalacja, seans, czy po prostu akcja. Ich wspólnym mianownikiem pozostaje sonoryczność i wyjątkowe wyczulenie na dźwięk, wibracje związane z każdym najmniejszym choćby działa-niem. Twórcy podejmują regularną współpracę z wieloma artystkami/artystami, dla których ważna jest  wrażliwość muzyczna w uznaniu jej prymarnego charakteru w określaniu tego, co międzyludzkie i arcyludzkie. Prace Studia budowane są głównie z narzędzi teatralnych wywodzących się z tradycji tragicznej a nie dramatycznej. To dożylne Słyszenie Świata!

***

Milito - JOY OF TOTAL EMBODIMENT (Pol. Radość całkowitego ucieleśnienia) - koncert per-formatywny  z udziałem tancerzy butoh.

Zdziczałe pieśni gniewu i miłości: wokal + gitarowa szczeć na neonowych bitach. Suchość traw i ekstaza odosobnienia. Szał walenia kijem w ziemię - dla życia. 

Koncert Milito to doświadczenie łączące w sobie inspiracje wieloma dziedzinami sztuki - obok muzyki, znajdziemy tu performans, taniec i sztuki wizualne. Już same kompozycje arty-sty łączą w sobie odniesienia do zjawisk performatywnych - przywodzą na myśl procesje, rytuały, czy po prostu - intymne wyznania. Tak skonstruowane wydarzenie zaczyna przypo-minać sekretny teatr odbywający się na zapleczu wielkich miast, tam, gdzie spragnione ta-jemnicy dusze szukają mistycznych jakości. W tym wypadki, choć uniwersalne, widziane są oczami mężczyzny, przez pryzmat jego wrażliwości, indywidualizmu i unikatowości. Wspiera je nie tylko głos, czy dźwięk, ale i gest, taniec, a także wszystkie elementy wizualne spekta-klu odnoszące się do świętości materialnej podstawy bytu bez względu na miejsce i czas. 

Skład:

Milito [Kamil Niedziałek] - śpiew, gitara, flety, przeszkadzajki

Mateusz Dobkowski - bas, klawisze, ukulele

Piotr Rezler - pady perkusyjne, elektronika

Taniec butoh: Anna Juniewicz, Agata Sokół, Paul Michael Henry, Marek Kowalski

***

WYDARENIA KULTUROZNAWCZE I EDUKACYJNE

PIONIERZY JAPOŃSKIEJ AWANGARDY – film Amelie Ravalec. Lata 60. w Japonii to czas głębokich zmian społecznych, niepokojów politycznych i protestów studenckich. Burzliwe czasy ery powojennej zainspirowały artystyczną eksplozję w Japonii, wraz z pojawieniem się rewolucyjnej sceny awangardowych artystów, którzy byli pionierami wielu dyscyplin: eksperymentalnej i erotycznej fotografii, teatru „Angura” i podziemnych występów ulicznych, apokaliptycznego tańca Butoh, surrealistycznych ilustracji i przełomowego projektowania graficznego. Mistrz undergroundowego teatru Terayama Shūji wyprodukował niezliczone magiczne, surrealistyczne i żywe kolorowe filmy, sztuki i książki fotograficzne, Yokoo Tadanori i Awazu Kioshi zrewolucjonizowali projektowanie graficzne swoimi żarowymi plakatami teatralnymi, Tanaami Keiichi, japońska odpowiedź na Andy'ego Warhola, opracował swoją unikalną kalejdoskopową wizję Pop-Artu, a założyciele Butoh Hijikata Tatsumi i Ohno Kazuo na zawsze wpłynęli na taniec współczesny swoim tańcem ciemności i światła.

ROZMOWA z Agaty Sokół o kultach opętania na przykładzie Indonezyjskich tańców transowych i powiązaniach z tańcem butoh Wykład na podstawie researchu zrobionego przez Agatę Sokół, performerkę butoh, która spędziła rok w Indonezji na stypendium naukowym oraz "ściganiu transów". Zebrane informacje w głównej mierze odnoszą się do jawajskiej tradycji rytuału transowego tańca Kuda Lumping. Artystkę przyciągnęła do Indonezji antropologia teatru oraz Antonin Artaud, który po uprzednim obejrzeniu tańca z Bali, stworzył rewolucyjną ideę Teatru Okrucieństwa. Idea ta przyświecała także narodzinom tańca butoh. Prowadzi; Sylwia Hanff

STRONA FESTIWALU: https://www.facebook.com/Butohpolis 

ORGANIZATOR: Stowarzyszenie "Akademia Umiejętności Społecznych"

Organizator wspierający: Limen Butoh

PROJEKT WSPÓŁFINANSOWANY przez m.st. Warszawa

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

PARTNERZY:

Teatr Akt

Służewski Dom Kultury

Polsko-Japońska Akademia Technik Komputerowych

PATRONI MEDIALNI:

Strona tańca

Kwartalnik TANIEC

e-teatr

WSPARCIE MEDIALNE:

Portal taniecPOLSKA.pl