Zaczynam od wspomnień. Wczesną wiosna 1956 r. przyjechał do sto­licy zespół kieleckiego teatru im. Stefana Żeromskiego, działające­go wówczas pod dyrekcją Tadeusza {#os#5108}Byrskiego{/#}. Pokazano "Pluskwę" - Majakowskiego. Reżyserowała Irena {#os#2044}Byrska{/#}. Dekoracje były dziełem Antonie­go {#os#7103}Tośty{/#} i Liliany {#os#56632}Jankowskiej{/#}. Mu­zykę skomponował Stefan {#os#7435}Kisielewski{/#}. Spektakl, a zwłaszcza jego część pierwsza, wywarła na widzach kolo­salne wrażenie. Wspominam wyda­rzenie artystyczne sprzed kilkunastu lat, gdyż w warszawskim Teatrze Narodowym wystawiono właśnie "Pluskwę" w reżyserii tra­gicznie zmarłego Konrada {#os#6236}Swinarskiego{/#}. Nie potrafię pisać o tej premie­rze, nie wracając myślą do insceni­zacji Byrskiej. Swinarski byt niewątpliwie wybit­nym reżyserem. W jego spektaklu "Pluskwy" brak jednak należytego tempa. Akcja rwie się. Są natomiast żywe obrazy i nieuzasadnione chwile milczeni