Opera na Zamku w Szczecinie zaprasza na sobotę 25 października na wznowienie przejmującego baletowego spektaklu-alertu „Dzieci z dworca ZOO” w inscenizacji i choreografii Roberta Glumbka. Jego choreografię doceniło jury XIII Teatralnych Nagród Muzycznych imienia Jana Kiepury, przyznając statuetkę. W tym roku przed spektaklem będzie można zobaczyć *15-minutowe wprowadzenie filmowe, w którym o tym, jak rozpoznać zagrożenia, czym są, jak powiedzieć „nie”, jak sobie z nimi radzić, gdzie szukać wsparcia, opowie Joanna Flis, psycholożka, certyfikowana psychoterapeutka uzależnień, ekspertka projektu MŁODE GŁOWY Fundacji Unaweza, popularyzującej wiedzę na temat zdrowia psychicznego na łamach czasopism, na konferencjach i w mediach.
fot. Piotr Gamdzyk / mat. teatru
Kilkunastoletnie dzieci uzależnione od narkotyków, sprzedające swoje ciało za tzw. działkę, po to, by w ich szarej rzeczywistości choć na moment zabłysła radość… „Dzieci z dworca ZOO” w inscenizacji wybitnego choreografa Roberta Glumbka to dramatyczny, ekspresyjny spektakl na kanwie kultowej już książki. Poznajemy losy Christiane F., jej heroinowych przyjaciół, szybkie staczanie się na dno. Poznamy Fatum, które zabiera młodych narkomanów jednego po drugim w stronę tajemniczego światła. Czy to śmierć czy odlot? Czy można uciec od nałogu? Ocenę pozostawiamy widzom. „Dzieci z dworca ZOO” to spektakl wstrząsający, a w sensie społecznym – potrzebny każdemu – rodzicowi i dorastającemu człowiekowi. Sugestywna narracja, ekspresyjny taniec współczesny, wspaniała muzyka – to wszystko tworzy aurę niepokoju inscenizacji wybitnego choreografa Roberta Glumbka, pokazujące losy dzieci w ponadczasowej przestrzeni. Ostrzeżenie, bo narkotykowe „tu i teraz” było, jest i będzie. I na dworcu ZOO i wszędzie indziej. W spektaklu „Dzieci z dworca ZOO” Robert Glumbek podjął się niezwykle trudnego zadania przełożenia na język tańca kultowej dla wielu pokoleń powieści Christiny F. „My, dzieci z dworca ZOO”. Historia dzieje się w Berlinie, jednak miejsce dla szczecińskich realizatorów ma nieco mniejsze znaczenie. Najważniejsze są tu emocje, dojmujące, często bolesne, uniwersalne. Inscenizacja, kostiumy – jak oczywiście i problem narkomanii nastolatków, którzy szukają w szarym życiu kolorów – pokazany będzie w ponadczasowy sposób. Izolacja, ucieczka od rzeczywistości, staczanie się na dno młodych ludzi Robert Glumbek postanowił przedstawić jako życie w symbolicznych podziemiach. W podziemiach tych zagubione dzieci zdobywają narkotyki, umierają z przedawkowania, walczą ze sobą, decydują się na odwyk, cierpią, ale i marzą, by przestać brać, marzą o dobrej, zwykłej przyszłości. Wspaniała gra tancerzy, silne emocje, wyrażane przez doskonale zaprojektowany choreograficznie ruch ich ciał – i w ekstazie po zażyciu heroiny, i w bólu, gdy jej brakuje – nie pozwalają nam przejść obok tego spektaklu obojętnie. Bo narkomania była, jest i będzie. I trzeba z nią walczyć. To spektakl dla młodych, starszych i najstarszych. Spektakl-alert. Spektakl, który nakazuje zastanowić się, czy na pewno warto spróbować choć „tylko” raz sztucznie unieść się w niebo złudnego szczęścia. Spektakl nakazujący dorosłym bliżej, dokładniej przyglądać się swoim dzieciom i ich problemom. Żeby nie uciekły w to „niebo” na zawsze… Dramaturgię spektaklu dopełni niezapomniana muzyka Davida Bowiego, którą uwielbiała bohaterka książki i spektaklu, a także alternatywne kompozycje islandzkiego twórcy Valgeira Sigurðssona oraz eksperymentalne utwory z The Chopin Project Ólafura Arnaldsa i Alice Sary Ott. Spektakl otrzymał nagrodę jury Bursztynowy Pierścień za najlepszy spektakl sezonu. Robert Glumbek – nagrodę za najlepszą choreografia w XIII Teatralnych Nagrodach Muzycznych im. Jana Kiepury.
Robert Glumbek, autor inscenizacji i choreografii: „Christiane faktycznie nie miała szczęśliwego domu. Ale matka pracowała po kilkanaście godzin dziennie. Bo musiała. A dziecko w takim okresie się kształtuje. Gdy ma 13–14 lat, wymaga szczególnej uwagi, powinno się nim kierować, a Christiane była cwaną dziewczyną, zawsze potrafiła znaleźć jakąś wymówkę, żeby wyjść. Dopiero później – gdy już było za późno – matka zauważyła, że stało się najgorsze. Zresztą, który rodzic może sobie wyobrazić, że jego 13-letnie dziecko staje się narkomanem? To wręcz niemożliwe. Ale tak się dzieje także i teraz, gdy rodzice wciąż są w pracy, a dzieci przed smartfonami. Czy oszczędzam widza? Dlaczego miałbym oszczędzać? Widz musi być postawiony przed problemem. O narkomanii powinno się mówić cały czas. Bo my, ludzie, wciąż powtarzamy swoje błędy. Trzeba mówić dzieciom, jakie są konsekwencje, bo wiedzą tylko, że gdy są na haju, jest super. Musimy im mówić, co potem może się dziać z człowiekiem, dokąd ta droga prowadzi. Chciałem pokazać dzieci zmieniające się w czasie, i to, jak z życia pełnego wigoru przechodzą w pustkę, beznadziejność, zmieniają się nawet wizualnie. Tu wszystko powiązane jest nićmi. I sytuacja rodzinna, i polityczna. A dzięki narkotykom najszybciej wszystko, co złe, się zapomina. Momentalnie. Zabieram widzów do miejsca w stylu dworca. Scenografia od początku do końca spektaklu jest taka sama. To jest pewnego rodzaju podziemie, symbolizuje dno, jakiego dotknęli nas bohaterowie. Życie poza rzeczywistością. Ciemność. Wyizolowanie. Zagubienie. Na końcu pojawiają się schody, u szczytu których jest światło. Nasi bohaterowie mogą tam pójść, choć to nie jest jednoznaczne dokąd. To może oznaczać uwolnienie od narkotyków, ale i śmierć. Ale niech widz sam osądzi. I scenografia, i kostiumy są bezczasowe, bo narkotyki były, są i będą”.
Terminy:
25 października 2025, sobota, godz.19.00
28 października 2025, wtorek, godz. 11.00 (spektakl dla szkół)
29 października 2025, środa, godz. 11.00 (spektakl dla szkół)
W celu rezerwacji miejsc na spektakle szkolne 28 i 29 października o godz. 11.00 prosimy o kontakt pod nr 91 43 48 140
Realizatorzy:
Choreografia i inscenizacja: Robert Glumbek
Scenografia: Wacław Ostrowski
Kostiumy: Tijana Jovanović
Reżyseria świateł: Dawid Karolak
Obsada:
Christiane: Emma McBeth
Detlef:: Paweł Wdówka
Fatum: Kazutora Komura (25, 29.10), Damiano Maffeis (28.10)
Matka: Aleksandra Głogowska
Ojciec: Giulio Refosco
Siostra Christiane: Chiara Belloni
Babsi: Nadine De Lumé
Stella: Aleksandra Januszak-Kacperska
Bernt: Patryk Kowalski
Axel: Piotr Nowak
Policjanci: Guillermo Calle-Perez, So Hadano
Zespół: Alice Rhiannon Anderson, Chiara Belloni, Leena Coulie, Aleksandra Głogowska, Aleksandra Januszak-Kacperska, Suimu Kanai, Nadine De Lumé, Emma McBeth, Rena Miyamoto, Boglárka Novák, Martina Vanzetto, Guillermo Calle-Perez, So Hadano, Kazutora Komura, Patryk Kowalski, Damiano Maffeis, Piotr Nowak, Giulio Refosco, Taiga Ueno, Paweł Wdówka
Inspicjentka Natalia Pomykała
Dyrekcja Opery zastrzega możliwość zmian w repertuarze, obsadach, terminach i formie wydarzenia.
* Film zostanie pokazany tuż przed spektaklami – 25 października 2025 roku w sali kameralnej oraz 28 i 29 października w sali głównej (przed spektaklami szkolnymi). To krótkie wprowadzenie, które pomoże widzom lepiej odczytać sens, symbolikę i przesłanie przedstawienia. Ma nie tylko ułatwić zrozumienie dzieła, ale też poruszyć – zwłaszcza młodzież – i uwrażliwić ich na temat uzależnień oraz zagrożeń związanych z sięganiem po substancje psychoaktywne. W materiale pojawią się wypowiedzi psycholożki pracującej z młodzieżą, które pomogą spojrzeć na temat z perspektywy codziennych doświadczeń młodych ludzi. Film będzie miał trwałą wartość edukacyjną – udostępnimy go również online, by mogli z niego korzystać nauczyciele, pedagodzy i rodzice, którzy chcą rozmawiać z młodzieżą o trudnych, ale ważnych sprawach.
Przedsięwzięcie realizowane jest w ramach KPO. GRANTY 2024. A2.5.1. Program wspierania działalności podmiotów sektora kultury i przemysłów kreatywnych na rzecz stymulowania ich rozwoju.
