„Susan Sontag” w reż. Agnieszki Jakimiak i Mateusza Atman z Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie na 45. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Rafał Turowski na stronie www.rafalturow.ski.
fot. HaWa
Srodze zawiodą się oczekujący inscenizacji biografii pisarki, a jeszcze srożej – wyglądający teatralnej wersji jej najbardziej znanych książek. Nic z tych rzeczy. Myślę, że ten spektakl jest najbardziej o tym, dlaczego fotografie są najbardziej kłamliwym odbiciem rzeczywistości i – dlaczego nie da się bez nich żyć. (Susan Sontag nie znosiła fotografii, a przecież jej ostatnią miłością była wybitna fotografka Annie Leibowitz). Wszyscy robimy sobie i innym zdjęcia, najczęściej się ładnie do nich uśmiechając, bez względu na to, czy mamy dobry nastrój – czy też nie, czy jesteśmy szczęśliwi – czy też samotni, czy tego chcemy wreszcie – czy też nie. I dlatego ten spektakl dotyka tych z nas, którzy jakby atawistycznie się do robionym nam zdjęć uśmiechają... (Przychodzi mi tutaj na myśl zdjęcie Marty Argerich z Jogi w reż. Anny Smolar z NST, w sumie to też było trochę o tym).
Przy jednej ze scen nabrałem powietrza w płuca naprawdę głęboko, będziecie wiedzieć, przy której, a inna scena – znakomity zresztą (i kluczowy – jak się wydaje) monolog – wywołała we mnie wątpliwości natury ontologicznej.
Otóż – czy jeśli aktor Maciej Cymorek zagrał w tym spektaklu Macieja Cymorka, czyli – mamy napisany i podany przezeń tekst włożony w usta postaci, którą gra wcielający się weń aktor – to jesteśmy wciąż w teatrze, czy też – z teatru już wyszliśmy? A także – czy to w ogóle jakoś w tym wypadku ważne?
Wszystko się w tym pozornie chaotycznym spektaklu składa i wszystko do siebie pasuje. To przedstawienie o dawno nieżyjącej biseksualnej pisarce jest właśnie o niej, i jednocześnie postać Sontag jest jedynie pretekstem do opowieści o tym, że – najkrócej mówiąc – bycie sobą zawsze kosztuje. I tym, że jednak możemy mieć jakiś tam wpływ na wysokość tego – najczęściej wysokiego – rachunku.
