„Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry w reż. Dana Jemmetta w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
fot. Karolina Jóźwiak
Akcję „Ślubów" reżyser przeniósł w miejsce i czas co prawda dokładniej nie określone, ale z grubsza – do angielskiej prowincji lat 70-tych poprzedniego stulecia (fantastyczne kostiumy Sylvie Martin-Tyszki). Mamy oto stojący gdzieś na suburbiach dom z dwiema sypialniami na górze; jedna należy do Pani Dobrójskiej (Ewa Makomaska), w drugiej bawią kuzynki – Klara i Aniela (Katarzyna Lis i Hanna Skarga). Dziewczęta przyrzekają sobie wiemy co, Albin (Wojciech Siwek) zasmucony brakiem reakcji na swe umizgi robi maślane oczy, a pewien fortel obmyśla i skutecznie realizuje Gustaw (obłędna rola Maksymiliana Rogackiego), nieco psując koncepta ździebko nieuczesanego Radosta (Sławomir Grzymkowski). A ponieważ oglądany przez nas spektakl jest wypełniony po brzegi seksem, tej także tematyce poświęcona jest część księgozbioru, z którego – ku i naszej uciesze – ukradkiem korzysta Jan (Antoni Ostrouch).
Cokolwiek z powyższego wynika zapewniam, że głównym bohaterem tego ślicznego spektaklu jest Fredro i fraza, która spodeń ręki wyszła. Aktorzy gadają Fredrą tak, jakby w kołyskach zamiast gryzakami i pluszakami – Dziełami Zebranemi Fredry się zajmowali, ta umiejętność nazywa się warsztatem.
A reżyser swoim aktorom pozwala nie tylko cudownie się tą zwiewniuchną poezją bawić, frywolnie z Fredry wychodzić i doń wracać (proszę się nie lękać, wycieczki to nieliczne a zupełnie pocieszne!), ale i z granych przezeń bohaterów z ogromną czułością czasem sobie dyskretnie podworować…
Oglądamy fantastycznie wymyślone, rewelacyjnie zagrane, pełne radości życia i zabawy teatrem (wspaniała scena oglądania… „Ślubów panieńskich") przedstawienie, w sumie – o tym, że jesteśmy tacy sami jak oni, przed wiekami żyjący, a różnią nas tylko kostiumy aktualną modą wymuszone, a pod nimi – są w nas te same, co i nimi targały wtedy – emocje, pasje i pragnienia.
Koniecznie.