Większe zadbanie o językową komunikatywność (wyświetlany przekład kwestii aktorów i głosu z offu) sprawiłyby, że spektakle zyskałyby pełniejszą recepcję, jednak i tak byliśmy świadkami artystycznie wartościowych zdarzeń - o projekcie "Poetas' e Luxi" Susanny Mameli w Teatrze Ad Spectatores we Wrocławiu pisze Jarosław Klebaniuk w Teatrze dla Wszystkich.

Prezentacja składała się z fragmentów trzech spektakli, które łączył fakt, że odwoływały się do twórczości pisarzy sardyńskich: Sergio Atzeniego, Antonio Gamsciego i Gazii Deleddy. We wszystkich wykorzystano także video mapping i animację graficzną. Niewątpliwą atrakcją było zapowiadanie zarówno całości, jak i poszczególnych części przez - jak jednogłośnie z Elą oceniliśmy - zjawiskowo piękną kobietę o śródziemnomorskiej aparycji. Skrajna szczupłość nie przeszkodziła jej być wyprostowaną i sprężystą, co przywiodło Elę do stwierdzenia, że wygląda jak tancerka klasyczna. Polszczyzna domniemanej artystki, w zasadzie bezbłędna, miała ledwie dostrzegalny włoski akcent, a prośba o "przygaszenie telefonów" wydała nam się skromna i adekwatna w czasach, gdy smartfony świecą w kinach, studenci przewijają ich ekrany na zajęciach, a kierowcy później ruszają na światłach nie mogąc się od nich oderwać. W każdym razie według moje