"Nie do powiedzenia" wg scenariusza i w reż. Marcina Zbyszyńskiego z Teatru Potem-o-tem w Warszawie, pokaz online. Pisze Wiesław Kowalski w Teatrze dla Wszystkich.
fot. mat. teatru
Działający od 2016 roku niezależny Teatr Potem-o-tem, to jedno z najciekawszych zjawisk, może obok Klubu Komediowego, jakie możemy aktualnie obserwować na mapie teatralnej Warszawy. Marcin Zbyszyński, spirytus movens kolejnych spektakli przygotowywanych przez młodych absolwentów Akademii Teatralnej, potrafi z niezwykłą skutecznością w stawianiu diagnoz społeczno-obyczajowych wąchać nasz czas i z mocno komediowym wsparciem opowiadać o naszym tu i teraz (“#Na_Dorosłego”), również w kontekście daleko idących zmian technologicznych (“Gluten Sex”).
W „Nie do powiedzenia” autor spektaklu sięga po opowieść z pogranicza horroru, co przynosi nam możliwość obserwacji ludzkich zachowań w sytuacji, kiedy chcemy wspólnie coś przeżyć, a potem tego nie pamiętać. Taką możliwość daje naszym bohaterom tajemnicza tabletka dostarczona przez pojawiającego się na ekranie dziwnego roznosiciela żywności i jednocześnie komentatora niektórych mocno zaskakujących wydarzeń (Jerzy Radziwiłowicz). To niecodzienne spotkanie Kuby (bardzo dobry Marcin Bubółka) z Jakubem (zawsze znakomicie czujący konwencję Filip Kosior) w towarzystwie dwóch dziewczyn (świetne role Małgorzaty Mikołajczyk – Marlena i Elizy Rycembel – Adela) pozwala nam na przyjrzenie się relacjom między protagonistami z zupełnie innej perspektywy, która przynosi w oparach nocy mocno zaskakujące wyznania związane ze skutkami działania pastylki przenoszącej naszych bohaterów w inne wymiary rzeczywistości, niekiedy mocno oniryczne. Zbyszyński z Joanną Załęską (scenografia) doskonale wykorzystują całą przestrzeń, potęgując zaangażowanie widza w to wszystko, co budzi obawy i lęki również w nas samych, i co ujawnia najbardziej mroczny i nie pozbawiony koszmarów wymiar naszych osobowości i charakterów, domagających się albo szczerego wypowiedzenia lub całkowitego niepamiętania.
W „Nie do powiedzenia” dotykamy samotności życia w jego różnych aspektach i niekiedy mocno skomplikowanych formach, takich, które domagają się spełnienia czy realizacji, choć towarzyszące emocje nie zawsze temu sprzyjają. Pomimo zabarwienia komediowego, które zawsze w przedstawieniach Potem-o-tem jest mocno obecne, nie da się ukryć, że nie mamy tu do czynienia z żadnym hurraoptymizmem, albowiem autorzy doskonale pamiętają, jak trudno jest młodemu pokoleniu budować prawdziwe i trwałe relacje międzyludzkie, dające poczucie stabilizacji i uczuciowego bezpieczeństwa, zwłaszcza kiedy nie potrafimy pozbyć się zazdrości czy… wszechogarniającego smutku.