23 kwietnia w Scenie Roboczej odbędzie się premiera spektaklu Agnieszki Dubilewicz & Kolekttacz - „Dla nas nie zabraknie krzeseł".

fot. Malwina Łubieńska/mat. teatru

Najważniejszą formą przeciwdziałania wykluczeniu w sztuce jest zasada partnerstwa i uczciwej pracy. Wychodząc z tego założenia, twórcy sprzeciwiają się ustanowionej “normie” i starają się wypracować swoją własną wersję “normy”. Wyzwalając nagromadzoną energię w ciałach, ograniczoną przez sankcje jakie dotykają nienormatywne ciało, mówią o swoich miłościach i nienawiściach. Mówią własnym głosem. Mówią własnym ciałem.

“Dziś wytańczymy naszą pozorną uległość. I bliżej będzie temu do pogo, niż do baletu.”

Twórcy to artyści, wśród których znajdują się także osoby z niepełnosprawnościami. Chcą zwrócić uwagę, że każdy wykluczony ma swój własny głos, a osoby z niepełnosprawnościami to przede wszystkim osoby. Nie będzie to oczywiste, dopóki ich obecność (także w teatrze) nie stanie się jasna i zupełnie normalna. Artyści nie udają, że nie ma między nimi różnic. Mają odwagę zauważyć, że różnimy się ciałami i to jest okej. Wózki nie są tutaj traktowane jako sztuczne nogi,
lecz podkreślana jest odmienność relacji jaka zachodzi pomiędzy performerem a wózkiem. Twórcy proponują, żeby poprzez namysł nad tym co nas różni, spotkać się w tym co nas łączy. Zmiana nastawienia do niepełnosprawności nie oznacza jedynie zmiany ustawodawczej, w przestrzeni czy w rozwiązaniach architektonicznych. To powinna być zmiana przede wszystkim w sieci kontaktów społecznych.