„Mały Syrenek” wg scenariusza i w reżyserii Michała Walczaka w Teatrze Rampa w Warszawie. Pisze Wiesław Kowalski w Teatrze dla Wszystkich.

fot. Paulina Kardas / mat. teatru

Michał Walczak w swoim najnowszym przedstawieniu kontynuuje wątki, które już w zeszłym sezonie pojawiły się w „Niepokoju nauczycielskim”, stand-upie brawurowo granym do dzisiaj w Klubie Tragediowym Rampy przez Agnieszkę Makowską. Tyle że w „Małym Syrenku” adresatem spektaklu są już nie tylko rodzice, ale przede wszystkim dzieci. Choć tym pierwszym spektakl może pomóc w rozstrzygnięciu dylematów związanych z wyborem szkoły dla swoich pociech. I tym razem Walczak akcję umiejscawia na Targówku, w miejscu, do którego odwołuje się w każdej ze swoich realizacji. Nie znaczy to oczywiście, że jego repertuarowy program ogranicza się tylko do historii warszawskiej dzielnicy, w której od lat działa Teatr Rampa, dzisiaj od centrum stolicy oddalony już zaledwie o kilka przystanków metra.

W „Małym Syrenku” opowieść skupia się ponownie wokół integracyjno-sportowo-wyczynowej szkoły podstawowej nr 5324 na Targówku i trójce nauczycieli reprezentowanych przez informatyka, fizyka i psychologa. Każdy z nich ma swój pomysł na to, jak zażegnać konflikt i rozwiązać problemy pojawiające się w momencie nagłej nieobecności w szkole Pani Dyrektor Marzeny Świrskiej-Wnerwińskiej (Agnieszka Makowska wyjawia powody swojej absencji z miejsca pobytu na ekranie), a także pojawienia się nowego ucznia, którego niekonwencjonalne zachowania i działania staną się zaczynem zaskakujących zmian zachodzących wśród wychowanków tej oświatowej placówki i będą miały znaczący wpływ na wysiłki edukacyjne  grona pedagogicznego. Przed panem Bajtkiem od informatyki (Piotr Furman), panem Kwantem od fizyki (Konrad Marszałek) i psycholożką dr Sandrą Chandrą (Kamila Boruta) stanie moc wyzwań w potrzebie opanowania chaosu, który dodatkowo skomplikuje pojawienie się Kuratora (w tej roli również Konrad Marszałek, jako brat bliźniak fizyka). W rolę Syreneusza, który okaże się przybyszem z królestwa baśni i zakłóci w nieoczekiwany sposób dotychczasowe życie szkoły, a także sprawi, że na scenie pojawią nowi bohaterowie kreowani przez lalki, wciela się z powodzeniem Patrycja Grzywińska, odpowiedzialna również za ruch sceniczny. To dzięki jej niecodziennej, pokrytej łuskami postaci, na scenie zobaczymy głównych bohaterów wielu szkolnych lektur, m.in. Balladynę, Pana Tadeusza czy Janko Muzykanta. A wszystko po to, by zachęcić dzieci do czytania, oderwać od wszechobecnych smartfonów i zmienić na lepsze oceny w dzienniku szkolnym.

Spektakl ma charakter mocno interaktywny i komediowy, aktorzy często przenoszą akcję na widownię i nie tracą kontaktu z młodymi widzami, którzy chętnie i z dużym zaangażowaniem z tej zabawy korzystają. Dydaktyka nie jest w tym przedstawieniu eksponowana jakoś szczególnie nachalnie, ma w sobie wiele z troski o to, by życie w szkole, choć poddane dyscyplinie, nie było udręką, a stało się przyjemnością i przebiegało w przyjaznej, serdecznej atmosferze. I to zarówno w kontaktach dzieci z nauczycielami, jak i w relacjach między samymi wychowankami. Całość realizacji, również na poziomie samego scenariusza,  jest formą lekką, zabawną, i jak zwykle u Walczaka językowo bardzo sprawną, niekiedy wręcz błyskotliwą, bo też szeroko otwartą na to wszystko, co w przestrzeni edukacji, również tej proponowanej przez obecną władzę, doskwiera nam najmocniej i może budzi sporą dozę niechęci. Do tego autor „Piaskownicy” potrafi pełnymi garściami czerpać ze skarbnicy, jaką jest dziecięca wyobraźnia i to na jakie manowce może prowadzić ją rozwój wirtualnej rzeczywistości oraz wynikające z tego zagrożenia. I tym razem szalony scenariusz Walczaka obfituje w wiele wątków i zaskakujących zwrotów akcji, tyle że jest komunikatem, z którym zarówno dzieciom, jak i dorosłym, łatwo jest wejść w dialog. Pomaga w tym również bardzo dobra, dynamiczna i żywiołowa gra całego zespołu aktorskiego.