Tuż przed 10 kwietnia obejrzałem wreszcie w TVP - nakręcony pomimo uniemożliwiania na różne sposoby produkcji - film Antoniego Krauzego "Smoleńsk". Jak przed dziewięciu laty zaraz rozpocząć się miały Warszawskie Spotkania Teatralne, a ja kilka dni później wybierałem się do Opola na Konfrontacje Teatralne - pisze Rafał Węgrzyniak w portalu Teatrologia.info.

Połączenie tych trzech elementów przywołało w mojej pamięci felieton o posmoleńskiej żałobie i wojnie domowej, zatytułowany "Żałoba i wojna", a komentujący ówczesne zachowania sporej części środowiska teatralnego lub kulturalnego. Niestety, nie został on dopuszczony do publikacji na łamach "Teatru" w roku 2010. Zamiast moich "Uwag na stronie" w lipcowo-sierpniowym "Teatrze" wydrukowana została natomiast pierwsza wersja "Roku katastrofy" Dariusza Kosińskiego zatytułowana "Polska w żałobie". Dość, że ów tekst zawierał niedorzeczną tezę, iż Andrzej Wajda, sprzeciwiając się pochowaniu pary prezydenckiej na Wawelu, odegrał jakoby rolę Antygony. ŻAŁOBA I WOJNA Pod koniec kwietnia uczestniczyłem w teatrze opolskim w sesji poświęconej kanonowi polskiego dramatu. Podczas końcowej debaty Olga Tokarczuk uznała za stosowne wyznać, iż przeraziły ją przejawy żałoby narodowej po katastrofie samolotu pod Smoleńskiem, a zwłaszc