Na koniec i tak zostajemy sami

To prowokacyjne pytanie: czy Greków rozpoznanie znikomości człowieka i bezwzględności losu nie jest aby prawdziwsze niż optymistyczna wizja biblijna?

Jacek Poniedziałek: Zawsze czułem się zapóźniony

Z perspektywy spektaklu tych punktów wspólnych między Jackiem Poniedziałkiem i Didierem Eribnem jest sporo. To, co jest wspólne - oprócz tego długiego procesu indywiduacji i niemożności odnalezienia siebie w miejscu, które się wybrało - to biedna, wierząca, konserwatywna rodzina w robotniczym środowisku. W mojej rodzinie było to tak samo mocne, jak u Eribona i wiązało się ze wstydem tej skrajnej biedy