„Kotka na gorącym blaszanym dachu” Tennessee Williamsa w reżyserii Radosława Stępnia w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
fot. Klaudyna Schubert / mat. teatru
Ten tekst w opolskiej inscenizacji lśni niczym brylant, niepokojąco wciąga, narkotycznie wręcz uzależnia od oparów tego dusznego powietrza znad Missisipi i od tych niewypowiedzianych słów, które są tu może ważniejsze niż te wykrzyczane, te wulgarne, te rzucone w pasji czy - te wypowiedziane z bezradności. Emocje, których nie widać, skrupulatnie przed światem chowane ważniejsze są tu od tych, którymi nasi bohaterowie ekshibicjonistycznie niemal przed światem się obnoszą. Nawet nie mam na myśli relacji Bricka i Maggie, z nieobecnym (a jednak jakby siedzącym na krześle obok zmarłym przyjacielem - Skipperem), a tę kipiącą od emocji – i jakoś wstydliwą jednocześnie - relację dwóch najbliższych sobie facetów, ojca i syna, który tak bardzo kocha jedno swoje obiektywnie mniej udane dziecko, jak - nienawidzi drugiego.
O czym jest ta Kotka? Czy to faktycznie tragifarsa rodzinna, w której pada kilka słów za dużo, jak chcieliby niektórzy widzowie, w najbardziej dojmujących momentach zanoszący się śmiechem? A może ten ich śmiech jest ucieczką przed wyjątkowo trafną i – cóż – bardzo gorzką diagnozą Williamsa, że TO WSZYSTKO nie jest takie proste jak byśmy chcieli, trochę atawistycznie dążąc do maksymalnej prostoty?
Siłą opolskiego spektaklu jest fantastyczne aktorstwo, zwrócę szczególną uwagę na dwie role - Bartosz Woźny jest po prostu nieziemski jako Tatulo, to facet, który zdaje sobie sprawę, że przegrał wszystko, któremu zostaje na koniec tylko chora miłość do takiego samego człowieka jak on loosera - własnego syna. A Magdalena Maścianica znakomicie zagrała Maggie, pełną seksu i rozmaitych pragnień Kotkę, do której w końcu dociera, że finał scenariusza tej historii napisany został przede wszystkim jej ręką.
Olśniewające.