„Jesień” według prozy Ali Smith w reż. Katarzyny Minkowskiej we wrocławskim Teatrze Polskim w Podziemiu. Pisze AK [Aneta Kyzioł] w „Polityce”.

fot. Natalia Kabanow, mat. teatru

W „Jesieni" autorstwa utytułowanej szkockiej pisarki Ali Smith opis podzielonej na tle stosunku do imigrantów pobrexitowej Wielkiej Brytanii sąsiaduje z kameralnymi historiami o dojrzewaniu, z pogranicza psychoterapii i realizmu magicznego. A jest jeszcze ważny wątek sztuki, którego bohaterka to postać rzeczywista, zmarła młodo, charyzmatyczna twórczyni pop-artu Pauline Boty. Brzmi jak idealny materiał dla Katarzyny Minkowskiej, która podobne połączenie tematów (a wspólny jest też motyw snu i skomplikowana relacja matki i córki) znalazła w „Moim roku relaksu i odpoczynku" Ottessy Moshfegh i przeniosła z sukcesem na scenę warszawskiego Teatru Dramatycznego dwa lata temu.

W obu spektaklach główną bohaterką jest młoda kobieta (tu grana przez Justynę Janowską) w czasach zmiany społecznej. Tu droga do odnalezienia się prowadzi przez wspomnienie relacji ze starszym sąsiadem (Tomasz Lulek), który niczym Pan Kleks kształtował jej wyobraźnię, gdy była dzieckiem, a teraz, jako stulatek, leży w śpiączce. Własną, równie nieszablonową ścieżką rozwoju podąża jej matka (Halina Rasiakówna). Zrealizowany we wrocławskim Teatrze Polskim w Podziemiu spektakl wpisuje się w polskie współczesne podziały i politykę, ale jego największą siłą jest delikatność oraz aktorstwo, w tym wszystkie role Michała Opalińskiego, który równie przekonujący jest, gdy wciela się w urzędniczki, pielęgniarki, jak i w człowieka-drzewo.