W dniach 3-12 czerwca 2022 roku odbędzie się w Katowicach 28. edycja Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part. Organizatorem festiwalu jest Teatr A Part. Głównymi partnerami imprezy są: Instytucja Kultury Katowice Miasto Ogrodów w Katowicach oraz Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu.

fot. mat. organizatora

Podczas tegorocznego festiwalu wystąpią: Teatr ZAR („Pieśni Ducha” i „Anhelii. Skowyt”), Aleksandra Kugacz-Semerci i Mertcan Semerci („Nikt (nie) spotka Nikogo”), Monika Wachowicz i Jarosław Fret („Szeol”), Tras („Medar”), Marta Ladjanszki i Zsolt Varga („Let_Me_C_nude”), Teatr Terminus A Quo („Radżas”), Grupa Artystyczna Teatr T.C.R. („Całkiem Piękny Kraj”), Teatr Rozbark („Czas ryby”) oraz gospodarz imprezy Teatr A Part („Four More” oraz „Lear, kurwa!”).

W ramach festiwalu odbędą się także: koncert duetu Paweł Wójcik i Tomasz Sarniak oraz projekcje spektakli Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego: „Akropolis”, „Książę Niezłomny” i „Apocalipsis cum Figuris”, poprzedzone wstępem dyrektora Instytutu Grotowskiego Jarosława Freta.

28. MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL SZTUK PERFORMATYWNYCH A PART
Katowice, 3-12 czerwca 2022

3 czerwca (piątek)
20:00 Kinoteatr Rialto
Teatr ZAR
Pieśni ducha
[koncert, otwarcie festiwalu]
Bilety w cenie 40 i 50 zł do nabycia w Kinoteatrze Rialto.

Kultywując etos pracy grupowej wrocławski Teatr ZAR realizuje projekty artystyczne przez długoletnie poszukiwania źródłowe, którym każdorazowo towarzyszy proces kształtowania nowego języka teatralnego, opartego na muzyce z rozmaitych tradycji. Międzynarodowy skład zespołu formował się w trakcie cyklicznych wypraw badawczych do Gruzji w latach 1999–2003. Podczas tych podróży grupa zebrała materiał muzyczny, którego esencją są wielowiekowe pieśni polifoniczne sięgające korzeniami początków naszej ery i stanowiące prawdopodobnie najstarszą formę wielogłosu. „Zar”, od którego grupa wzięła swą nazwę, to nazwa pieśni pogrzebowych wykonywanych przez Swanów zamieszkujących wysokie rejony Kaukazu w północno-zachodniej Gruzji. Praca zespołu wypływa z przekonania, że teatr, wbrew greckiemu thea – widzenie, nie powinien być wyłącznie oglądany, lecz przede wszystkim słuchany.
Teatr ZAR przynosi sztukę sprzed podziału na gatunki i style, podejmując tematy, wydawałoby się, zarezerwowane we współczesnym świecie dla religii, działając w przekonaniu, które płynie z polskiej myśli romantycznej, że zadania sztuki są nie tylko komplementarne wobec religijnego poruszenia, lecz także potrafią zapełnić dynamiczną lukę między codziennością a transcendencją.

„Pieśni ducha” – koncert pieśni zgromadzonych przez Teatr ZAR podczas wypraw do Gruzji (tradycje klasztoru Gelati i pieśni swańskie) oraz na Korsykę i Sardynię w latach 1999-2008, a także oryginalnych fragmentów liturgicznych chrześcijańskich kościołów wschodnich. Materiał muzyczny koncertu związany jest ze spektaklami "Anhelii" oraz "Medee".

Występują: Davit Baroyan, Ditte Berkeley, Alessandro Curti, Ekaterina Egorowa, Jarosław Fret, Kamila Klamut, Aleksandra Kotecka, Aleksandra Kugacz-Semerci, Mertcan Semerci, Orest Sharak, Tomasz Wierzbowski

4 czerwca (sobota)
20:00 Kinoteatr Rialto
Paweł Wójcik, Tomasz Sarniak
[koncert]
Bilety w cenie 40 i 50 zł do nabycia w Kinoteatrze Rialto.

Paweł Wójcik. Nauczyciel historii w jednym z płockich liceum, piszący piosenki od 2011 roku. Wrażliwy twardziel z gitarą. Ciałem z Płocka, duchem z Suwalszczyzny. Śpiewa autorskie piosenki pełne refleksji i niebanalnego humoru. Szczery do bólu - tak w życiu, jak i na scenie. Pisze o sprawach, które wszystkich nas dotyczą, ale nie zawsze potrafimy o nich mówić.
Jest zdobywcą nagrody im. Wojciecha Bellona na 48. Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie, nagrody publiczności na festiwalu im. Jacka Kaczmarskiego „ Nadzieja”, laureatem Grand Prix i nagrody publiczności na festiwalu piosenki kabaretowej OSPA w Ostrołęce oraz Grand Prix im. Jonasza Kofty w Międzynarodowym Festiwalu Bardów OPPA w Warszawie.
Najczęściej występuje w towarzystwie pianisty-akompaniatora i przyjaciela Tomasza Sarniaka, nauczyciela muzyki, który "czarno na białym" potęguje emocje i wydobywa w jego piosenek ledwie uchwytne nastroje.

Dyskografia Pawła Wójcika i Tomasza Sarniaka: "Piosenki ze szkłem" (2013), "Obrazki" (2014), "Uliczna" (2016), "Wysocki po mojemu" (2018), "Dama Pik" (2019), „W Piwnicy pod Baranami” (2019), „Pierwsza dycha” (2021).

plakat Waldemara Krygiera /mat. Teatru Laboratorium/Archiwum Instytutu Grotowskiego

5 czerwca (niedziela)
20:00 Kinoteatr Rialto
Teatr Jerzego Grotowskiego
Akropolis
[projekcja filmu poprzedzona wstępem]
Bilety w cenie 19 i 16 zł do nabycia w Kinoteatrze Rialto.

Jerzy Grotowski (ur. w 1933 w Rzeszowie, zm. w 1999 w Pontederze) -  polski reżyser teatralny, teoretyk teatru, pedagog. Jeden z największych reformatorów teatru XX wieku. Absolwent studiów aktorskich i reżyserskich w PWST w Krakowie. Twórca idei "teatru ubogiego" i "aktu całkowitego", reżyser Teatru 13 Rzędów w Opolu, założyciel Teatru Laboratorium we Wrocławiu. Po okresie twórczości nazywanej "teatrem przedstawień", podczas którego powstały ikoniczne dla światowego teatru spektakle "Kordian", "Akropolis", "Tragiczne dzieje Doktora Fausta", "Książę niezłomny" i "Apocalypsis cum figuris" Grotowski porzucił teatr na rzecz badań, które należy umieścić na pograniczu antropologii, psychologii, religioznawstwa i teatrologii. Kolejne etapy działań Grotowskiego określono jako parateatr, teatr źródeł, dramat obiektywny, badania nad sztukami rytualnymi. W 1985 roku Grotowski przeniósł się do Pontedery we Włoszech, gdzie w 1986 roku założył Workcenter of Jerzy Grotowski. Tam powstało ostatnie dzieło Grotowskiego, zatytułowane „Akcja”, zrealizowane ze swoim najbliższym współpracownikiem i kontynuatorem idei mistrza Thomasem Richardsem. „Akcja” to „opus performatywne” nie potrzebujące widza, którego rzeczywistym odbiorcą są sami działający. Pod koniec życia Grotowski przyjął rolę nauczyciela, który sprawuje duchową opiekę nad swoimi uczniami. Wykładał na wielu uczelniach całego świata.

„Akropolis”, w reżyserii Jerzego Grotowskiego, uznawany jest za swoistą materializację „teatru ubogiego” i zaliczany do kanonu arcydzieł teatru XX wieku. Spektakl, który po raz pierwszy pokazano w październiku 1962 roku w Opolu, podlegał w ciągu następnych miesięcy i lat licznym zmianom (warianty: I, II, III, IV, V).
Jak pisał Ludwik Flaszen, współpracownik Grotowskiego: „Za kluczowe uznał Grotowski słowa poety, wedle których ten akcję swojego dramatu umieścił na ‘plemion cmentarzysku’, dając niejako – w zamierzeniu – summę naszej cywilizacji. Współczesnym ‘plemion cmentarzyskiem’ – miejscem, gdzie wyznaczono spotkanie ludom i kulturom, gdzie poddano je ostatecznym próbom – były obozy koncentracyjne”.
W 2022 roku przypada 60. rocznica premiery spektaklu „Akropolis” w reżyserii Jerzego Grotowskiego oraz 100. rocznica urodzin Józefa Szajny, który odpowiadał za kostiumy, rekwizyty i współrealizację dramatu Wyspiańskiego w Teatrze Laboratorium.

Projekcję filmu poprzedzi wstęp Jarosława Freta, dyrektora Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu.

5 czerwca (niedziela)
22:00 parking Uniwersytetu Śląskiego (ul. Moniuszki)
Teatr A Part
Lear, kurwa!
[spektakl plenerowy] +18
Wstęp wolny.

Człowiek właściwy niczem więcej nie jest, jak takiem biednem, nagiem, dwunożnem zwierzęciem.
„Król Lear”, Akt 3, Scena IV

Przedstawienie plenerowe „Lear, kurwa!” to drugi spektakl Teatru A Part (obok przedstawienia scenicznego „Nic. Szkice do Króla Leara” z 2017 roku) nawiązujący do motywów i wątków zawartych w „Królu Learze” Williama Szekspira.
O ile w „Nic. Szkice do Króla Leara” oś tematyczną spektaklu stanowiły intymne motywy trudnych relacji córek i ich ojców oraz piekło przemijania, starości i niedołężności, o tyle w „Lear, kurwa!” centralnym tematem przedstawienia jest starczy despotyzm, dążenie do władzy absolutnej, zatrata w konflikcie i wojnie i entropia – towarzyszący temu rozpad, erozja struktur społecznych i moralnych.
Obok dramatu „Król Lear” inspiracją do powstania spektaklu była powieści „Jesień patriarchy” Gabriela Garcii Marqueza.
Widowisko „Lear, kurwa!” jest kolażem obrazów scenicznych, posiadającym wszystkie cechy stylu charakterystyczne dla poprzednich przedstawień plenerowych Teatru A Part, takich jak „Femina”, „El Niño. Miłość w czasach niepokoju” i „Faust”. Podobnie jak w poprzednich przedstawieniach na jego stronę wizualną składają się surowe metalowe konstrukcje i ruchome podesty, szczudła, żywioł ognia i ekspresyjne aktorstwo.

Scenariusz, reżyseria, scenografia: Marcin Herich
Występują: Alina Bachara, Kamil Ciesielski, Daniel Dyniszuk, Maciej Dziaczko, Katarzyna Gogacz, Dawid Kozak, Cezary Kruszyna, Grzegorz Król, Marek Radwan, Monika Wachowicz, Marta Zielonka
Kostiumy: Natalia Kruszyna, Marta Zielonka
Światło: Maciej Dziaczko
Muzyka: fragmenty utworów
Arms & Sleppers, Dark Sanktuary, Joji Hirota & London Taiko Drummers, Monolake, Olafur Arnalds, Raime, Ryuichi Sakamoto, Tuatara
Premiera: 2.06.2019

6 czerwca (poniedziałek)
18:00 Teatr Korez
Divadlo FRAS (Czechy)
Medař
[spektakl lalkowy]
Bilety w cenie 30 zł do nabycia w Teatrze Korez.

Niewerbalny pokaz kukiełkowy „Medař” powstałej w 2019 grupy teatralnej FRAS (wcześniej: Československé klacky), założonej przez studentów Departamentu Teatru Dramatycznego (DAMU) praskiej Akademii Sztuk Performatywnych, opowiada o niebezpiecznej podróży Joshiego z nepalskiej wsi po cudowny leczniczy miód dla swojej siostry.

„W wysoko położonej wiosce w wysokich górach mieszka człowiek o imieniu Joshi. Był szczęśliwy i niczego mu nie brakowało, dopóki jego siostra nie zachorowała. Nikt nie mógł jej pomóc. We wsi nie było lekarstwa. Wtedy wszystko się zmieniło i Joshi musiał podjąć decyzję. Aby uratować siostrę, udaje się w góry, aby znaleźć lekarstwo. Musi znaleźć gniazdo największych pszczół miodnych i poprosić ich królową o cudowny miód, który pomoże jego siostrze. Nie będzie to droga łatwa, będzie pełna strachu i pułapek, ale jeśli Joshi zdobędzie miód, zdąży wrócić na czas i nie ulegnie pokusie, zdoła ją ocalić.”

Przedstawienie, prezentowane na początku bieżącego roku podczas czeskiego showcase Malá Inventura w Pradze, było jednym z najciekawszych spektakli tegorocznej edycji festiwalu.

Autor i reżyser: Johana Bártová
Obsada: Jakub Šulík, Matěj Šumbera
Dźwięk: Johana Bártová
Premiera: 11.09.2021
Wsparcie: DAMU, DRAMA LABEL, NOVÁ SÍŤ

6 czerwca (poniedziałek)
20:00 Teatr Rozbark w Bytomiu
Bytomski  Teatr Tańca i Ruchu Rozbark
Czas ryby?
[teatr tańca, performans] +16
Bilety w cenie 20 i 30 zł do nabycia w Teatrze Rozbark.

Teatr Rozbark działa w Bytomiu od 2014 roku i w tym czasie przygotował ponad 20 premier, zaznaczając swoją obecność na ogólnopolskiej mapie tanecznej. W postindustrialnej przestrzeni byłej Cechowni KWK Rozbark tworzymy przede wszystkim spektakle taneczne, uczestniczymy w międzynarodowych projektach artystycznych, a także prowadzi działania edukacyjne i społeczne dla różnych grup odbiorców. W 2017 roku był współorganizatorem Polskiej Platformy Tańca – jednego z najważniejszych wydarzeń sztuki tańca w Polsce, a także Ogólnopolskiej Konferencji Kultury. Z swoimi spektaklami odwiedził najważniejsze ośrodki taneczne w Polsce, występował również w Niemczech, Francji, Holandii i na Węgrzech.

Performans taneczny „Czas ryby?” wywodzi się z inspiracji tytułem nadanym przez Annę Piotrowską, dyrektorkę teatru, sezonowi artystycznemu 2021/202 w bytomskim Teatrze Rozbark. Czym jest tytułowy „Czas ryby”? Badamy tę przestrzeń w zbiorowej kreacji, wykorzystując różne narzędzia i bazując na koncepcji, strukturze, improwizacji, procesując materię obrazów, dźwięków i zdarzeń. W procesie pracy nad spektaklem pojawiły się pytania, które popchnęły nas do działania. Czy jako społeczeństwo upłynniamy istotę rzeczy? Czy jako ludzie stajemy się rybami? Kim i czym jest człowiek-ryba? Ciałem bez osobowości? Ciałem przepływającym z rutyny w rutynę, bezrefleksyjnie odbijającym się w pędzącej codzienności? Czy umiejętnie upłynniamy problemy w niedowidzeniu i niedopowiedzeniu? Czy w dzisiejszych czasach jest miejsce na własną, indywidualną relację ze światem? Wpływamy w czas niedosłyszenia, w niemy determinizm. Bezmyślna głowa podążą za instynktem i intuicją. Ciało grupuje się w ludzkie ławice. Porządek tworzonej formacji zachowywany jest w oparciu o relacje pomiędzy bezpośrednimi sąsiadami, a te tworzone są głównie przez bodźce docierające do układu linii bocznej, wzroku oraz słuchu. Niemożność rybiej wypowiedzi niesie za sobą niechęć i rezygnację. Jednak we wszystkim jesteśmy razem. Współodczuwanie - to tego musimy się wciąż uczyć, by przebudzić się w czasie ryby. Być albo nie być rybą? Żyć albo nie żyć w czasie ryby?

Koncepcja, reżyseria: Anna Piotrowska
Kreacja i wykonanie: Kamil Bończyk, Joanna Brodniak, Julia Lewandowska, Anna Piotrowska, Łukasz Szleszyński, Katarzyna Zioło, Daniel Zych
Reżyseria światła: Paweł Murlik
Realizacja światła: Dastin Greczyło
Realizacja dźwięku: Jakub Ritter
Wsparcie techniczne: Krzysztof Soszka
Premiera: 20.11.2021

7 czerwca (wtorek)
18:00 Scena/Atelier Teatru A Part
8 czerwca (środa)
20:00 Scena/Atelier Teatru A Part
Teatr A Part
Four More
[teatr fizyczny i wizualny] +18
Bilety w cenie 50 zł. Obowiązuje ścisła rezerwacja miejsc.
Rezerwacje: [email protected].

"Four More" to bezsłowny ciąg kompozycji scenicznych na cztery performerki i ich ciała, przestrzeń, dźwięk i światło. Spektakl jest kontynuacją koncepcyjną i estetyczną powstałego w 2018 roku przedstawienia teatralno-tanecznego „Cztery”.

Starożytni uczyli, że każdy całościowy osąd musi być poczwórny. Mówiono o czterech stopniach istnienia: zwykłe (jak kamień), istnienie wraz ze wzrostem (rośliny), istnienie wraz ze wzrostem i czuciem (zwierzęta) oraz istnienie wraz ze wzrostem, czuciem i rozumem (człowiek). Według stoików dusza przeżywa cztery rodzaje wzruszeń: pożądanie, radość, lęk i smutek. Carl Gustav Jung stawia tezę, że przed Platonem filozofia grecka skłaniała się do „myślenia kwaternarycznego” i że większość symboli – jeśli nie są to postacie ludzkie, lecz mają naturę geometryczną lub liczbową – ma „charakter „czwórcy”. Z kolei Biblia porównuje człowieka do naczynia z czterech powodów: utworzenia, zawartości, przydatności i pożytku.
Za: Michał Szurek, Liczby w kulturze

Jedna z najsłynniejszych rycin Albrechta Dürera to „Cztery nagie kobiety” (lub „Cztery czarownice”). W ciasnym, pustym pokoju stoją cztery nagie kobiety. Każda z nich jest ustawiona inaczej wobec widza, a ich spojrzenia skierowane są ku czemuś niewidzialnemu. Jedna ma małą głowę na dużym ciele i surowy, regularny, prawie klasyczny profil. Druga ma łagodnie wyprofilowaną, ładną twarz z wyrazem cierpienia, a jej ciało jest młodsze niż reszty. Trzecia odwrócona jest do nas plecami – jej twarz nie jest widoczna. Czwarta, która jest na wpół ukryta za resztą, ma rustykalną twarz z niesamowicie ciasnymi wargami. Ich ciała są ciężkie. Obraz interpretowano czasem jako przedstawienie Afrodyty (tyłem) i jej trzech służek, Gracji, które często wyobrażano nago. Choć ideały piękna zmieniają się, to wydaje się, że Dürer nie miał zamiaru przedstawić idealnych piękności w tym grawerowaniu. Naturalność i żywiołowość przedstawionych na obrazie ciał sprawia, że nie myślimy o starożytnych Gracjach, ale raczej o żywej naturze. W owych czasach mężczyźni i kobiety często odwiedzali łaźnie razem. Dürer prawdopodobnie inspirował się obserwowanymi tam kobietami, które mogły mu również pozować nago. Pod stopami kobiet leży kość i czaszka, zaś zza drzwi wygląda diabeł.
Za: Painting Planet

Tetrafobia to niechęć lub strach przed liczbą 4. Jest to szeroko rozpowszechniony przesąd w Azji Wschodniej, m. in. w Chinach, na Tajwanie, w Japonii, Korei i Wietnamie. W większości dialektów języka chińskiego i innych językach azjatyckich, które mają z chińskiego wiele zapożyczeń, słowo „cztery” (sì) brzmi podobnie do słowa „śmierć”. W budynkach unika się numeru czwartego do oznaczania kondygnacji, dotyczy to zarówno hoteli, bloków mieszkalnych, jak również szpitali. W przypadku kompleksów mieszkalnych unika się numeracji bloków jako 4, 14, 24 zastępując je numerami 3A, 13A czy 23A. W Korei używa się natomiast litery F zamiast piętra 4. W Chinach liczby 14, 24 i 74 są uznawane za jeszcze bardziej pechowe, ponieważ 14 brzmi podobnie do „chcieć śmierć”, 24 jak „łatwa śmierć”, a 74 jak „na pewno śmierć”.
Za: Wikipedia

Kto rozmyśla nad czterema rzeczami, lepiej byłoby dla niego, żeby się nigdy nie narodził: nad tym, co jest nad, co jest pod, co jest przed i co jest po.
Za: Hagigah, Talmud

Scenariusz i reżyseria: Marcin Herich
Współpraca choreograficzna: zespół
Występują: Alina Bachara, Katarzyna Gogacz, Karolina Wosz, Marta Zielonka
Muzyka: Clint Mansell, Dark Sanctuary, Fetisch Park,  Mr Geoffrey & JD Franzke, Social Interiors
Współpraca przy aranżacji przestrzeni, scenografii i światła: Cezary Kruszyna
Premiera: 11.11.2021

fot. Tobiasz Papuczys/mat. teatru

7 czerwca (wtorek)
20:00 Sala koncertowa KMO
8 czerwca (środa)
18:00 Sala koncertowa KMO
Monika Wachowicz, Jarosław Fret
Szeol / שאול
[seans teatralny] +16
Bilety w cenie 50 zł do nabycia na godzinę przed spektaklem w miejscu prezentacji.
Płatność tylko gotówką.
Rezerwacje: [email protected].

„Szeol/ שאול” to teatralny seans a równocześnie na wskroś współczesna lamentacja dla umarłych i nieumarłych, urodzonych i nieurodzonych. To zstępowanie po cienkiej linii oddechu, głosu, dźwięku na samo dno ciszy, która jak mityczny Szeol zakrywa, zamyka, stając się zasłoną, przez którą nie może przebić się żadne uczycie, żaden obraz. Jedyną siłą, która może uratować zstępujących do Szeolu jest Miłość. Zstępowaniu towarzyszy muzyka, a raczej jej niezwykła gęstość – jakby nasze ciała były „tylko” dźwiękiem, czy też instrumentem i zarazem ścieżką w głąb, bez dna.
„Szeol / שאול” to opowieść o pragnieniu i gotowości do życia pełnego i rozwibrowanego jak oddychanie ogniem.
Projekt „Szeol / שאול” powstał z inspiracji i fascynacji „III Symfonią Pieśni żałosnych” Henryka Mikołaja Góreckiego. Rozbrzmiewa w nim też „Kwartet na koniec świata” Oliviera Messiaena oraz „Miserrere” Gregorgio Allegriego. Nad wszystkim jednak góruje głos trąbki – kreśląc i przecinając zenit i nadir dźwięku, aby:

„Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozkładać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego, puszczać ją w kłąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią. – W górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje.
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.
Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.”
Adam Mickiewicz, 1839, Lausanne

Koncept: Monika Wachowicz i Jarosław Fret
Ruch sceniczny, kostiumy i wykonanie: Monika Wachowicz
Teksty: Monika Wachowicz i Jarosław Fret
Opracowanie muzyczne fragmentów jazzowych: Marcin „Cozer” Markiewicz
Wykonanie „Kwartetu na koniec czasu” Oliviera Messiaena: Jan Skopowski, Kamil Grabowski
Scenografia: Jarosław Fret, wykonana przez zespół Instytutu im Jerzego Grotowskiego pod kierunkiem Piotra Jacyka
Produkcja: Instytut im. Jerzego Grotowskiego
Premiera: 3.12.2021

9 czerwca (czwartek)
18:00 Sala 211 KMO
Aleksandra Kugacz-Semerci, Mertcan Semerci
Nikt (nie) spotyka Nikogo
[teatr fizyczny]
Bilety w cenie 50 zł do nabycia na godzinę przed spektaklem w miejscu prezentacji.
Płatność tylko gotówką.
Rezerwacje: [email protected].

„Nikt (nie) spotyka Nikogo” to duet teatralny, luźno inspirowany lekturą dramatu „Nikt nie spotyka nikogo” Petera Asmussena, zrealizowany przez aktorów Teatru ZAR: Aleksandrę Kugacz-Semerci i Mertcana Semerci.

„Istniejemy w istnieniu Innych. Dzięki założeniu, że istnieje TY, nabieramy pewności co do istnienia JA. Nawet wtedy, kiedy TY zmienia się w ON. Nawet wtedy, kiedy nie zauważamy tego. Nawet wtedy, kiedy nie jesteśmy już w stanie odróżnić TY od ON.
Jesteśmy częściami własnych historii tworzonych dla siebie nawzajem. Tworzonych w głowach, które wciąż zasypiają obok siebie, lecz śnią zawsze osobno.
Czy dla potwierdzenia i urzeczywistnienia własnej tożsamości potrzebny jest nam inny, stale obecny człowiek, który jest świadkiem naszej egzystencji, naszego umierania i zapominania? Ciągłego odchodzenia.
Wychodzimy.
Wybieramy się do innego TY. Wybieramy się do innego ON. Do innego miasta. Do innego życia. Na inną planetę. Do innego świata.
Wychodzimy…
Zostajemy w przedpokoju, zatrzymani przez chaos, który nigdy nie zrodzi żadnej gwiazdy.
Zostajemy, porażeni własnymi myślami, jakbyśmy złapali niezabezpieczony kabel pod napięciem podczas banalnej czynności wymiany żarówki w obawie przed wieczystą ciemnością.
Lecz dopóki się świeci, planujemy wyjść.
Wyjść z Innego, z jego życia, z jego słów, z jego opowieści.
Samotność jest jak ulicznica, dająca szybką uciechę wraz z chusteczką na otarcie łez.
Jest Inna. Jest tylko moja. Jest jak Ja.
Spotkanie Innego nie jest już konieczne. Tu tylko Nikt spotyka Nikogo. Tu tylko Nikt stara się Nikogo nie spotkać.”

Scenariusz i wykonanie: Aleksandra Kugacz-Semerci i Mertcan Semerci
Tekst: „Nikt nie spotyka nikogo” Petera Asmussena (w przekładzie na język polski Pawła Partyki i na język angielski Andersa Dohna i Simona Boberga)
Współpraca inscenizacyjna: Jarosław Fret
Współpraca nad ruchem scenicznym: Joanna Jaworska-Maciaszek
Realizacja świateł: Dawid Ilczyszyn
Kamery: Krzysztof Jaworski (Endorfina Artmedia), Piotr Gardecki
Montaż: Jarosław Fret, Maciej Mądry
Produkcja: Instytut im. Jerzego Grotowskiego
Premiera: 8.02.2019

9 czerwca (czwartek)
20:00 Kinoteatr Rialto
Teatr Jerzego Grotowskiego
Książę niezłomny
[projekcja filmu poprzedzona wstępem]
Bilety w cenie 19 i 16 zł do nabycia w Kinoteatrze Rialto.

Prezentacja rejestracji przedstawienia Teatru Laboratorium według dramatu Pedra Calderona de la Barca w parafrazie Juliusza Słowackiego i reżyserii Jerzego Grotowskiego, którego premiera odbyła się w kwietniu 1965 roku we Wrocławiu.
„Książę niezłomny” to spektakl legenda, ikona dwudziestowiecznej rewolucji teatralnej, uznawany za szczytowe osiągnięcie aktorskie zespołu kierowanego przez Grotowskiego, z arcydzielną kreacją Ryszarda Cieślaka w roli Don Fernanda.
W ciągu kolejnych lat jego prezentowania, w składzie wykonawców zachodziły zmiany, skutkujące powstaniem kolejnych wariantów (I, II, III). Najbardziej znany z nich jest wariant II ze Stanisławem Ścierskim, który zastąpił Gastona Kuliga w roli Don Henryka (premiera w listopadzie 1965 roku we Wrocławiu). To właśnie ta wersja została sfilmowana z ukrytej kamery w Spoleto w lipcu 1967 roku, po czym do nagrania dołączono rejestrację dźwiękową z Oslo z marca 1966. Powstały w ten sposób zapis spektaklu, opatrzony wielojęzycznymi napisami przez zespół pod kierunkiem Ferruccio Marottiego z Uniwersytetu La Sapienza w Rzymie stanowi źródło wiedzy o przedstawieniu dla kolejnych pokoleń.

Projekcję filmu poprzedzi wstęp Jarosława Freta, dyrektora Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu.

fot. Dawid Galiński/mat. teatru

10 czerwca (piątek)
20:00 Sala teatralno-kinowa Pałacu Młodzieży
Teatr ZAR
Anhelli. Skowyt
[spektakl muzyczny]
Bilety w cenie 50 zł do nabycia na godzinę przed spektaklem w miejscu prezentacji.
Płatność tylko gotówką.
Rezerwacje: [email protected].

„Anhelli. Skowyt” jest spektaklem muzycznym, śpiewanym na żywo i skomponowanym na bazie pieśni ormiańskich, greckich hymnów i prawosławnych irmosów. Pierwsza wersja przedstawienia zatytułowana „Anhelli. Wołanie” miała premierę w 2009 roku. W 2019 roku zespół w częściowo zmienionym składzie zrealizował kolejną, aktualną wersję przedstawienia. Spektakl stanowi trzecią część tryptyku „Ewangelie dzieciństwa”.

„W spektaklu zadajemy podstawowe pytanie o niemożność doświadczenia i wyrażenia śmierci, której nie można ani opowiedzieć, ani zbudować żadnej jej reprezentacji. Dlatego skupiamy się na tych kilku minutach żałoby, kiedy w domu osoby, która odeszła, zbierają się żałobnicy i dokonują pożegnania, odprawienia zmarłego. Nie chodzi jednak tylko o gest pożegnania, ale o prawdziwe odłączenie, odesłanie, może uwolnienie duszy. Śmierć jest nie tylko momentem przejścia, ale także procesem, który wymaga czasu.
Główny bohater poematu ‘Anhelli’ Juliusza Słowackiego i towarzyszące mu osoby – jedna jest wybranką jego doczesnego życia, a druga aniołem – posłużą nam, aby opowiedzieć o procesie duchowego oddzielania. Spektakl mówi o kilku minutach pożegnania, ale tak naprawdę proces ów będzie trwał godzinę, czterdzieści dni, rok albo dłużej. Tak jakby czas zatracił swoją linearność, mierzoną wskazówkami zegara.
W spektaklu złożony zostaje muzyczny i sceniczny hołd Słowackiemu. Jego poemat jest jednak tylko punktem literackiego zaczepienia, dlatego jedyne słowa, które padają na początku przedstawienia, są zarazem ostatnimi wersami poematu. Za pomocą muzycznej dramaturgii, pochodzącej z liturgii chrześcijańskiej i z różnych obrządków pogrzebowych, wpisujemy w nasz spektakl figurę Anhellego-Zbawiciela. Wykorzystujemy także teksty gnostyckie, widząc w towarzyszących głównemu bohaterowi kobietach Marię Magdalenę.
Unikalna kolekcja pieśni, wykonywanych przez aktorów Teatru ZAR, powstawała w trakcie co najmniej dziesięciu lat poszukiwań. Nasza metoda opiera się na długotrwałej pracy z pieśniarzami z różnych tradycji – do momentu, w którym potrafimy zaśpiewać każdą pieśń i uczestniczyć we wspólnej liturgii czy rytuale pogrzebowym. Dopiero wtedy pieśń może stać się elementem spektaklu.
Widzimy w naszej pracy podobieństwo do japońskiego teatru nō, który skupia się na uobecnianiu. Twórcy teatru nō wiedzą, że jedynymi technikami, jakimi dysponują w teatrze, są techniki reprezentacji. Nie ma dostępu do innych. Dzięki włączaniu widzów tworzymy teatr, który uobecnia. W przypadku ‘Anhellego’ za sprawą inscenizacji i pieśni pogrzebowych uobecniamy moment śmierci i żałobę.”
Jarosław Fret

Reżyseria i koncepcja: Jarosław Fret
Dramaturgia muzyczna: Jarosław Fret we współpracy z Aleksandrą Kotecką i Tomaszem Wierzbowskim
Przygotowanie głosowe: Aleksandra Kotecka i Tomasz Wierzbowski
Realizacja świateł: Maciej Mądry
Aktorzy: Mertcan Semerci (Anhelli) oraz Davit Baroyan, Ditte Berkeley, Alessandro Curti, Ekaterina Egorowa, Jarosław Fret, Kamila Klamut, Aleksandra Kotecka, Aleksandra Kugacz-Semerci, Orest Sharak, Tomasz Wierzbowski
Premiera: 7.09.2019

11 czerwca (sobota)
18:00 Scena/Atelier Teatru A Part
Márta Ladjánszki, Zsolt Varga (Węgry)
LetMeC_natur
[eksperyment teatralny] +18
Uwaga! Spektakl naturystyczny. Obligatoryjna nagość widzów.
Bilety w cenie 50 zł. Obowiązuje ścisła rezerwacja miejsc.
Rezerwacje: [email protected].

Márta Ladjánszki studiowała balet klasyczny, gimnastykę oraz taniec jazzowy i nowoczesny w Budapeszcie i Wiedniu. W 1996 roku była współzałożycielką zespołu teatru tańca współczesnego KOMPmÁNIA, w którym Ladjánszki pracowała zarówno jako performer, jak i współchoreograf. W 2001 roku wstąpiła do budapesztańskiego Stowarzyszenia L1 i od tego czasu pełni w nim funkcję wicedyrektora artystycznego. Po 20 latach bycia niezależną choreografką i tancerką, w 2015 roku ukończyła Węgierską Akademię Tańca jako tancerka współczesna i lider prób. O pracach choreograficznych Márty Ladjánszki napisano: „Jej inspiracja pochodzi bezpośrednio z samego ciała i przekształca wewnętrzne myśli w to, co widzialne. Ladjánszki mocno wierzy, że wszyscy jesteśmy różni (nie tylko fizycznie) i to wzbogaca nasze życie. Dlatego w każdym tworzonym przez siebie utworze celebruje ciało.”  Ladjánszki podziela opinię Mary Starks Whitehouse, tancerki i pedagożki, twórczyni praktyki „ruchu autentycznego” i „tańca w głąb”, iż: „ciało jest widoczną reprezentacją osobowości.”

Zsolt Varga jest muzykiem, kompozytorem, multiinstrumentalistą, artystą dźwięku i ruchu w Budapeszcie na Węgrzech, od 2011 roku prezesem Stowarzyszenia L1.

Prace nad spektaklem/eksperymentem tanecznym „LetMeC_natur” rozpoczęły się w 2016 roku na zajęciach choreograficznych u Antala Fodora, a następnie były kontynuowane podczas pracy z tancerzami Derida Dance Center w ramach dwutygodniowego programu rezydencji w Sofii w Bułgarii. Pomysł i choreografia stopniowo rozwijały się podczas prezentacji na żywo, ponieważ utwór ten jest w czułym dialogu zarówno z przestrzenią, jak i z publicznością. Dzięki różnym reakcjom widzów każdy spektakl jest inny, choć ma mocną i przejrzystą podstawę strukturalną. Spektakl był pierwotnie prezentowany w wersji tekstylnej (od 2016 roku jako „LetMeC”), aby przeewoluować w wersję nagą, która stała się częścią „cyklu prezentacji tanecznych z nagą publicznością”, realizowanego przez Ladjánszki we współpracy z węgierskim środowiskiem naturystycznym (od 2018 roku jako „LetMeC_nude”). Spektakl w nagiej wersji był prezentowany na Węgrzech, na Słowacji oraz w Polsce (w 2019 roku podczas Malta Festival w Poznaniu).

Wydarzenie jest częścią „Serii występów tanecznych z nagą publicznością”, realizowanych przez Stowarzyszenia L1 we współpracy z Wirtualnym Stowarzyszeniem Naturystów (NaVKE).

Projekt powstał dzięki wsparciu EMMI, NKA, Derida Dance Center w Sofii, Fabrik Potsdam, Műhely Alapítvány.

Koncept i choreografia: Márta Ladjánszki
Kompozycje, muzyka na żywo: Zsolt Varga
Wykonawcy: Márta Ladjánszki, Zsolt Varga
Produkcja: L1 Independent Artists Association of Public Utility
Premiera: 10.05.2018

11 czerwca (sobota)
20:00 Kinoteatr Rialto
Teatr Jerzego Grotowskiego
Apocalypsis cum figuris
[projekcja filmu poprzedzona wstępem]
Bilety w cenie 19 i 16 zł do nabycia w Kinoteatrze Rialto.

Prezentacja trzeciego najsłynniejszego przedstawienie Jerzego Grotowskiego (obok „Akropolis” i „Księcia niezłomnego”), będącego zarazem ostatnim dziełem teatralnym artysty. Przedstawienie współreżyserował Ryszard Cieślak. Pierwsze zamknięte pokazy spektaklu miały miejsce w lipcu 1968 roku, zaś oficjalna premiera w lutym 1969 roku.
W trakcie trwających ponad dziesięć lat prezentacji przedstawienie zmieniało się coraz wyraźniej w dzieło pograniczne, otwierające nową fazę prób i poszukiwań Grotowskiego, nazywaną przez reżysera parateatrem. Stopniowo rezygnowano ze znaków teatralnych. Na przykład zamiast białych kostiumów z początków prezentacji spektaklu, aktorzy zaczęli zakładać codzienne ubrania i zamiast leżeć w milczeniu w sali w oczekiwaniu na widzów, wkraczali do niej po nich, pojedynczo, rozglądając się i witając ze znajomymi.
Dla zdecydowanej większości świadków obejrzenie „Apocalypsis cum figuris” było doświadczeniem wstrząsającym, zmieniającym życie, a nie tylko poglądy na teatr. Pewne wyobrażenie o spektaklu dają liczne zdjęcia, nagrania dźwiękowe oraz wersja filmowa w reżyserii Ermanna Olmiego, zrealizowana dla telewizji włoskiej w roku 1979.

Projekcję filmu poprzedzi wstęp Jarosława Freta, dyrektora Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu.

12 czerwca (niedziela)
20:00 Teatr Mały w Tychach
Grupa Artystyczna Teatr T.C.R.
CPK. Całkiem Piękny Kraj
[spektakl, performans]
Bilety w cenie 20 zł do nabycia w Teatrze Małym.

Grupa Artystyczna Teatr T.C.R. rozpoczęła działalność w 2011 roku w następstwie znajomości nawiązanych podczas festiwalu Tyskie Spotkania Teatralne. Tworzy spektakle, monodramy, performanse, akcje artystyczne oraz koncerty poetyckie. Przedstawienia grupy były prezentowane na wielu festiwalach i przeglądach teatralnych w Polsce. T.C.R. jest również pomysłodawcą, organizatorem pierwszych sześciu edycja, a obecnie współorganizatorem jednego z najważniejszych festiwali sztuki performance w Polsce - Tyskiego Festiwalu Performance.

"CPK. Całkiem Piękny Kraj" to projekcja marzeń. Snów wielkich o potędze. Wielkości. O idei.
Spektakl – performans wieńczący obchody dziesięciolecia Grupy Artystycznej Teatr T.C.R. mocno zakorzeniony jest w rodzinnym mieście Tychy.
Wszyscy, którzy znają T.C.R. z poprzednich produkcji mogą być zdziwieni i zszokowani najnowszym obliczem grupy, która tym razem „odleciała” wysoko w chmury fantazji i wyobraźni sugerując, że Centralny Port Komunikacyjny mógłby powstać w Tychach…

Reżyseria: Maciej Dziaczko
Tekst: Marcin Stachoń, Maciej Dziaczko
Obsada: Alina Bachara, Paulina Koniarska, Dawid Kozak, Jakub Maćkowiak, Marcin Stachoń, Piotr Kumor, Maciej Dziaczko
Opieka i realizacja techniczna: Grzegorz Porcz
Produkcja: #wszystkierodzajeteatru, Teatr T.C.R., Miejskie Centrum Kultury w Tychach
Partner: Teatr Mały w Tychach
Premiera: 27.12.2021

12 czerwca (niedziela)
22:00 parking Uniwersytetu Śląskiego (ul. Moniuszki)
Teatr Terminus A Quo
Radżas
[spektakl plenerowy] +18
Wstęp wolny.

Teatr Terminus A Quo jest jednym z najstarszych działających do dzisiaj polskich teatrów alternatywnych. Działa od 1976 roku w Nowej Soli. Teatr wykorzystuje eksperymentalne formy pracy scenicznej oparte na doświadczeniach Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego, a sala teatru nosi imię jednego z aktorów Laboratorium, Ryszarda Cieślaka. Założycielem teatru, reżyserem wszystkich przedstawień i autorem większości z nich jest Edward Gramont.
Na przestrzeni 45 lat swojej działalności grupa zrealizowała ponad 200 premier. Są to zarówno spektakle autorskie, jak i adaptacje sceniczne poezji oraz działania performatywne. Zespół przygotowuje też spektakle uliczne i widowiska plenerowe, często nawiązujące do lokalnych tradycji, świąt i uroczystości. Grupa prowadzi też warsztaty teatralne, a także organizuje kilkudniowe imprezy artystyczne w Nowej Soli dla innych teatrów offowych oraz turnieje poetyckie.

Radżas (w tradycji i filozofii hinduistycznej i buddyzmie) – guna pasji, jedna z trzech gun (guna czyli jakość, cecha, cnota, a dosłownie: sznur). Gunę pasji charakteryzuje wzajemny pociąg kobiety i mężczyzny. Kiedy guna pasji wzrasta, rozwija się żądza przyjemności materialnych czyli pragnienie zadawalania zmysłów. Pod wpływem guny pasji wzrasta również pragnienie szacunku społecznego czy narodowego, chęć posiadania domu, rodziny i dzieci.
Za: Wikipedia

Zanim w 2004 roku miało swoją premierę kinową kultowe „Wesele” Wojciecha Smarzowskiego, już od 6 lat grany był „Radżas”, widowisko plenerowe zrealizowane przez nowosolski Teatr Terminus A Quo, które w krzywym zwierciadle ukazuje polską uroczystość weselną. Treścią przedstawienia - podobnie jak w filmie Szmarzowskiego - jest obraz chorego społeczeństwa, które pod płaszczykiem utartych ceremonii uwydatnia swoją prawdziwą, drapieżną i nieposkromioną naturę. Z jednej strony widzimy więc stoicki spokój panny młodej i jej romantyczne miraże, z drugiej strony niszczycielską tłuszczę, nie przebierającą w swych krwiożerczych zapędach. Spektakl jest przesłaniem do społeczeństwa o okiełznanie szaleńczej żądzy autodestrukcji.
Scenariusz tego widowiska to wspólna praca Edwarda Gramonta i Jakuba Kaprala, który po upływie czasu, w miarę grania spektaklu uległ modyfikacjom na rzecz wizji Gramonta.
Ze względu na drastyczne sceny spektakl przeznaczony jest wyłącznie dla widzów dorosłych.

Wybór muzyki, konstrukcja spektaklu i reżyseria: Edward Gramont
Scenariusz: Edward Gramont i Jakub Kapral
Występują: Ada Bednarek, Michał Bonicki, Magdalena Budzyniak, Patrycja Gandera, Edward Gramont, Eliasz Gramont, Konrad Gramont, Marta Gramont, Natanael Gramont, Kamila Anna Gutowska, Kinga Kaczmarek, Emilia Kałuska, Adrianna Kołpak, Julita Łyko, Agnieszka Małecka, Tomasz Michniewicz, Cezary Molenda, Maja Nawrocka, Hubert Polowczyk, Aleksandra Samborska, Bartosz Siudak
Premiera: 11.09.1998