„Kartoteka” Tadeusza Różewicza w reż. Rolfa Almego w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Rafał Turowski na swoim blogu. 

fot. Marcin Nowak / mat. teatru

Wyszedłem z teatru nieco zdezorientowany, bo choć na małej scenie łódzkiego Jaracza udało się zrealizować porywające i znakomicie zagrane widowisko, to owa forma nadana ikonicznemu przecież dramatowi była dość zaskakująca. Więc jeśli nastawicie się na coś „sierioznego” (w końcu to Różewicz!), to możecie się zdziwić.

„W naszej Kartotece chcieliśmy wykorzystać tekst Różewicza do opowiedzenia o teraźniejszości, a kluczem do tego okazał się absurdalny świat snów" – mówił reżyser w rozmowie z PAP. Zastanawiam się właśnie – o jakiej teraźniejszości jest ta opowieść, o jakim jej aspekcie? Bo odniosłem nieodparte wrażenie, że mamy tu do czynienia wyłącznie z zabawą formą, a jeśli ten Różewicz był istotnie opowieścią o tu i teraz, to tych odniesień nie udało mi się zrozumieć. Rzecz faktycznie dzieje się w snach naszego Bohatera, co zresztą kilkakrotnie podkreślano, nie mam pewności, czy niezbyt dosłownie, a ponieważ we śnie trudno o logikę czy sens i ten spektakl jest takim właśnie zestawem luźno albo zgoła nie połączonych ze sobą scen (przyszła mi myśl, że były to jakby zajęcia z przedmiotu Elementarne zadania aktorskie), więc – WŁAŚCIWIE – zgodnie z oryginałem. 

Dość znaczącą różnicą jest jednak to, że Różewiczowski Bohater jest zrezygnowany, przegrany, nie mogący się skutecznie skomunikować ze sobą i ze światem, gdy tymczasem w naszym scenicznym Bohaterze, czyli w pięciorgu aktorach odnalazłem i energię, i chemię, i – porozumienie zgoła znakomite. Z tym rozziewem nie umiem sobie poradzić.

Jako się rzekło - spektakl jest świetnie zagrany, mam nadzieję, że fantastyczna aktorka, jaką jest Maja Polka znajdzie tu swoją przystań, znakomity jest występujący również gościnnie Wiktor Piechowski, swoją klasę potwierdzili Łukasz Stawowczyk i Krystian Pesta, mamy także więcej niż udany debiut na Jaracza Aleksandry Posielężnej.