Dziś dotarła do nas wiadomość o śmierci Aliny Obidniak. Miała 90 lat. W pięknych słowach pożegnał wielką damę jeleniogórskiej kultury, na swoim facebookowym profilu, prezydent Jeleniej Góry, Jerzy Łużniak.
fot. Andrzej Rybczyński/PAP
Trudno pogodzić się z myślą o śmierci Aliny Obidniak, bo to oznacza pożegnanie się z żywą legendą jeleniogórskiej sceny teatralnej.
Była wizjonerką w każdym tego słowa znaczeniu – potrafiła odnaleźć młodych twórców, angażować ich do pacy w Teatrze im. C.K. Norwida, a potem cieszyć się ich sukcesami, w Polsce i na świecie. Integrowała środowisko twórcze, była w znacznym stopniu autorytetem nie tylko dla aktorów i reżyserów, ale także innych, którzy w sztuce teatru widzieli swoją rolę – kompozytorów, instrumentalistów, plastyków, fotografów…
Ale najważniejszym jej osiągnięciem, które nie powinno być zapamiętane przez wszystkich przedsięwzięcie – MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL TEATRÓW ULICZNYCH. To Ona wymyśliła tę formułę w poprzednim ustroju, kiedy granice były zamknięte, ale nie przed Nią. Ona zaprosiła skutecznie i niemal bezinwestycyjnie wybitne zespoły z wielu krajów Europy do Jeleniej Góry i to Ona sprawiła, że „fiesty” MTFU oglądali po raz pierwszy w życiu liczni mieszkańcy Lubawki, Mirska, Gryfowa Śląskiego, czy Lubomierza. Wielu mieszkańców ówczesnego województwa jeleniogórskiego przed Jej inicjatywą nigdy nie widziało aktora „na żywo”, a mogli zobaczyć ich wielu na swoim podwórku, na swojej ulicy, w swoim malutkim miasteczku.
Nie była łatwym partnerem w negocjacjach z instytucjami, ale potrafiła być apodyktyczna w taki sposób i z takim wdziękiem, że trudno było Jej nie ulec. Dlatego ulegali jej wszyscy, a Ona potrafiła dowieść, że dla Sztuki warto się zdobyć na rozmaite wyrzeczenia.
Jej śmierć jest cezurą dla kultury w Jeleniej Górze, ale Jej osiągnięcia zostaną w naszej pamięci, tak jak i Ona sama…
Prezydent Miasta Jerzy Łużniak”
Alina Obidniak urodziła się 29 czerwca 1931 roku w Krośnie. Ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, gdzie rozpoczęła się jej wieloletnia przyjaźń z Jerzym Grotowskim. Ukończyła także studia reżyserskie we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie, a także reżyserię filmową w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Reżyserowała na deskach teatrów w Polsce oraz za granicą. Była dyrektorką naczelną i artystyczną Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1964-1970) oraz Teatru im. C.K. Norwida w latach 1973-1988 oraz w 2000.
Jako ich dyrektorka przyczyniła się do tego, że zaczęły odgrywać ważną rolę również w europejskim życiu teatralnym: w 1978 roku Teatr im. Norwida, jako jedna z nielicznych europejskich scen dramatycznych, został nagrodzony przez krytykę na Festiwalu Teatru Narodów (Théâtre des Nations) w Caracas. Obidniak nawiązała współpracę z uznanymi twórcami, m.in. Henrykiem Tomaszewskim, Krzysztofem Pankiewiczem, Jean-Marie Pradierem i Adamem Hanuszkiewiczem. Zapraszała młodych reżyserów, umożliwiając im debiuty. Odkryła talenty reżyserskie, między innymi Mikołaja Grabowskiego, Waldemara Zawodzińskiego i Krystiana Lupy, któremu stworzyła dogodne, niemal laboratoryjne warunki dla rozwoju[1]. Za jej pierwszej dyrekcji zaangażowała do zespołu jeleniogórskiego teatru między innymi Marię Maj, Irenę Dudzińską, Janinę Szarek, Krzysztofa Janczara, Wojciecha Ziemiańskiego, Piotra Skibę, Andrzeja Szczytkę i Krzysztofa Bienia. Zaś za drugiej dyrekcji, ponownie oddała scenę reżyserom młodego pokolenia: Mai Kleczewskiej, Aldonie Figurze i Piotrowi Kruszczyńskiemu.
Z jej inicjatywy od 1973 odbywają się coroczne Jeleniogórskie Spotkania Teatralne z udziałem zespołów krajowych i zagranicznych, a od 1983 Międzynarodowy Festiwal Teatru Ulicznego. W 1979 w Jeleniej Górze przy Teatrze im. C. K. Norwida założyła Ośrodek Badań i Praktyk Kulturowych, który miał charakter międzynarodowy i prowadził interdyscyplinarne badania teatralne. W 1988 roku Obidniak wycofała się z kierowania teatrem. Po demontażu systemu komunistycznego w Polsce stała się działaczką feministyczną i wkrótce została polską laureatką nagrody „Kobieta Europy” przyznawanej przez Komisję Europejską. Laureatką kilkudziesięciu nagród w dziedzinie teatru, m.in. nagród za reżyserię na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych oraz nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. W 1990 roku pełniła funkcję zastępcy dyrektora w nowo powstałym Ośrodku Grotowskiego we Wrocławiu (dzisiejszy Instytut im. Jerzego Grotowskiego), utworzyła Laboratorium Samorozwoju, była prezesem Stowarzyszenia Centrum Inicjatyw Kulturotwórczych.