„Nasze czasy” wg scen. Weroniki Szczawińskiej i Piotra Wawera Jr. w reż. autorki w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Przemysław Gulda w „Wysokich Obcasach”.

fot. Karolina Jóźwiak

Przejdziesz kawałek po pokoju. Minęła minuta. Rozwiniesz wstęgę taśmy klejącej. Już. Kolejna minuta. Zaśpiewasz zwrotkę ulubionej piosenki. Już, jeszcze jedna minuta. Tak mijają kolejne minuty twojego życia. Jedne zdają się biec błyskawicznie, inne wloką się niemiłosiernie.Tak zaczynają się „Nasze czasy", najnowszy spektakl Weroniki Szczawińsklej w warszawskim Teatrze Dramatycznym. Na początku te rozważania o czasie, jego odczuwaniu, jego znaczeniu wydają się lekkie i zabawne, ale z każdą minutą atmosfera zdaje się zagęszczać. Choćby wtedy, kiedy zaczyna wybrzmiewać temat nieporównywalności doświadczania czasu przez mężczyzn i kobiety. Czy jeszcze jesteś atrakcyjna, czy już stara? Czy wciąż możesz grać role przynależne młodości? Takich pytań mężczyźni nie muszą sobie zadawać. A kiedy ze sceny padają kwestie ostateczne, spektakl robi się przejmujący: ile ci jeszcze zostało czasu?

Obsada tego spektaklu nie jest duża, ale reprezentuje kilka pokoleń, każda osoba znajdzie tu więc co najmniej kilka pytań, kilka zwierzeń, kilka obserwacji, do których z racji wieku będzie jej bardzo blisko. Bliskość w ogóle jest w tym przedstawieniu czymś fundamentalnym: aktorzy opowiadają osobiste, momentami wręcz intymne historie. Rozładowują napięcie zabawnymi gestami inscenizacyjnymi. Warto znaleźć czas na ten spektakl. To będzie dobry czas, ważny czas, nasz czas. 

Weronika Szczawińska, Piotr Wawer jr „NASZE CZASY", reż. Weronika Szczawińska, Teatr Dramatyczny, Warszawa