„Co gryzie Gilberta Grape'a" wg Petera Hedgesa w reż. Karolina Kowalczyk w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.

fot. Marianna Kulesza/mat. teatru

Mamy oto prostą historię rodzinną - o traumach, marzeniach, miłości, przywiązaniu, o granicach tychże uczuć, o tym, co wśród najbliższych jest wypowiedziane, i - o czym się nie mówi. Mamy chorobliwie otyłą, właściwie ubezwłasnowolnioną matkę (świetny Michał Jarmicki), którą dopiero niebezpieczeństwo grożące jej dziecku odspawa od zapewniającego bezpieczeństwo fotela na pięterku. Mamy nieobecnego - a jednak będącego szóstym bohaterem tej opowieści – ojca, który popełnił samobójstwo i mamy zwykłe – a jednak toczące się wokół tej śmierci - życie rodziny Grape’ów. I w owej codzienności jakoś próbują się odnaleźć : Gilbert (Andrzej Kłak), jego siostry – Amy (Aleksandra Bożek) i Ellen (Natalia Lange) oraz niepełnosprawny brat Arnie (bardzo dobra rola Daniela Krajewskiego, aktora Teatru 21).

Ten tekst, choć bardzo wdzięczny, to wydaje mi się także jakoś niebezpieczny, bo z jednej strony właściwie zawsze „wyjdzie”, z drugiej jednak – widzowie mogący znać książkę Hedgesa,  film, czy znakomity skądinąd krakowski dyplom w reż. Marcina Czarnika – mogą mieć wobec nowej inscenizacji oczekiwania więcej niż duże. Liczyłem więc na „ździebko coś innego” niż już znam i spektakl w Powszechnym tychże oczekiwań może nie zawiódł, ale jednak pozostawił pewien niedosyt. Coś bym przy naszych bohaterach pomajstrował, coś połobuził, zamienił długość na szerokość, spróbował podzielić przez zero, właśnie takie rebelianckie pragnienia podczas oglądania tego spektaklu mię  naszły.

Napiszę to głośno – mamy do czynienia z udanym debiutem i – z ładnym przedstawieniem, ale byłem gotowy dać się mocniej porwać, a nawet łzę uronić (szczególnie w finale, gdy Bonnie rusza na ratunek Arniemu), jednak powiek mych osuszać potrzeby nie było.