"Joanna Szalona, królowa", Teatr im. Żeromskiego w Kielcach, fot. Jerzy Borkiewicz

Kobiety pisane mężczyzną1
Jolanta Janiczak i Wiktor Rubin od lat - za pomocą mikroherstorii - zwracają narrację kobietom, często wymykającą się normatywnym schematom, i opowiadają na nowo wydarzenia historyczne, by pokazać, jak rezonują w zbiorowej pamięci czy świadomości oraz umacniają przemocowy system wiedzy-władzy. W spektaklach takich jak Joanna Szalona Królowa, „Caryca Katarzyna”czy Hrabina Batory prezentowali nieznane oblicza słynnych władczyń, poruszając kwestie dominacji męskiej narracji, konstrukcji mitów historycznych czy cielesności posągowych postaci kobiecych w całej swej materialności, fizyczności i fizjologiczności przekraczającej „ciało społeczne" [Kościelniak]. We wszystkich swoich przedstawieniach rozprawiają się z konstruktami myślowymi dotyczącymi normatywności ciała, cielesności i seksualności, które są uwikłane w relacje władzy, zawarte w języku oraz przez niego wytwarzane, kształtowane, przedłużane i umacniane.