Lenie Frankiewicz zawdzięczam w zeszłym roku jedno z moich ulubionych przedstawień teatralnych - "Jak być kochaną" w Teatrze Narodowym, według opowiadania Kazimierza Brandysa. Jak widać, zasmakowała w tym autorze. W ten poniedziałek obejrzycie w Teatrze Telewizji "Inkarno" nakręcone pod jej batutą.

Napisane w roku 1962 jako dramat, wystawione przez kilka teatrów, potem zostało zapomniane. Siedem lat później Brandys stworzył jego drugą wersję jako opowiadanie. Głód poszukiwania dobrych tekstów scenicznych skierował uwagę na pisarza bez wątpienia bardzo sprawnego. Panią reżyser trzeba jednak ostrzec.

Porwała się na utwór będący po części komedią, w każdym razie naszpikowany komediowymi akcentami, którego akcja dzieje się w szpitalu psychiatrycznym. Nazywanym kiedyś, jak mówi kierujący nim Profesor, domem wariatów, nawet jeśli jego formalna nazwa brzmi: Klinika Leczenia Nerwic.

Żartów i gagów z udziałem pacjentów jest tu sporo. Tym- czasem oświecona opinia reaguje na nie coraz gorzej. Owszem, mają te zabawy bogatą tradycję literacką. Ale skoro nawet film "Joker", traktujący serio problem szaleństwa, nie uniknął ataków Ba, Wojciech Pszoniak, przedrzeźniający w zbożnej wszak intencji zdemaskowania PiS umysłowo chorego, został skarcony.

Jako główni aktorzy zostali przedstawieni Gabriela Muskała i Jan Frycz, gwiazdy z "Jak być kochaną". Ale show kradnie jak zawsze pełen sardonicznego wdzięku, coraz wytrawniejszy jak najświetniejsze wino, Jan Englert w roli Profesora i Wiktoria Gorodeckaja w roli piekielnie zimnej, a potem pogrążającej się w szaleństwie doktor Małgorzaty. Jest i galeria chorych, wśród których wybijają się Arkdiusz Janiczek oraz sędziwy Jerzy Łapiński. Jest wszystko, aby mieć poczucie udziału w dobrym teatrze