"Bowie w Warszawie" Doroty Masłowskiej w reż. Marcina Libera w STUDIO teatrgalerii w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
fot. Natalia Kabanow
Bowie faktycznie był w Polsce, wracał z Moskwy, wysiadł na Gdańskim, kupił sobie płytę Śląska, po czym odjechał do Berlina, a następnie napisał o Warszawie kultowy dziś utwór. Jak to się stało, że płyta właśnie ludowego zespołu wpadła w ręce tego artysty? Otóż…
Nie, nie, może warto uprzedzić fanów - to nie jest spektakl o DB. Oglądamy bowiem kryminalno-lesbijską (sic) opowieść o Polsce już nie pod gomułkowskim zamordyzmem, a w czasach wczesnego Gierka, który rozbudzał w Polakach radość posiadania (cudowna scena z kalkulatorem). Ale także nie radzę nastawiać się na milicyjną intrygę rodem z Chmielewskiej, a dość odważne sceny k/k nie czynią ze spektaklu jakiegoś manifestu safistycznego.
Widzimy bowiem stylizowaną latami 70-tymi zupełnie współczesną opowieść o wolności i jej rozpaczliwym niekiedy szukaniu, o źródłach polsko-polskiej niechęci, o naszych zwykle nieudanych próbach komunikacji z innymi ludźmi i ze światem, w czym język niestety tylko przeszkadza; o tym wreszcie, że wciąż nie uciekliśmy od narodzonej wówczas pieczarkarnianej elitarności, scena finałowa nie pozostawia złudzeń ani nadziei, tak, ten momentami bardzo zabawny spektakl, jest jednak również bardzo gorzki.
Brawurowe aktorstwo, fantastyczne role Eweliny Żak, Marty Zięby, Dominiki Biernat i – może mniej efektowna, ale i najtrudniejsza i najważniejsza - Mai Pankiewicz; jestem także fanem niedoszłego narzeczonego Reginy, znerwicowanego posiadacza pieczarkarni (Robert Wasiewicz) i - zwracam uwagę na znakomitą – zauważmy, że wymagającą jednak pewnego przygotowania od widza - scenę rozmowy Reginy z kierownikiem księgarni (Andrzej Szeremeta).
Mamy zatem bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń tego sezonu, aliści skróciłbym całość o jakiś kwadrans, na co w kilku scenach odnalazłem pewną przestrzeń, spektakl nie straciłby na tym, a zyskałoby - widowisko.