„Dziadek do orzechów” Piotra Czajkowskiego w choreografii Massimo Gerardiego z Teatru im. Gerharta Hauptmanna w Goerlitz. Pisze Piotr Grosman w portalu naszeinformacje.pl.
fot. Piotr Grosman
Ciekawą propozycję rozrywki w przedświątecznym czasie przygotował Teatr im. Gerharta Hauptmanna w Goerlitz. Historia dwuaktowego przedstawienia „Dziadek do orzechów” Piotra Czajkowskiego jest powszechnie znana, ale to, co pokazali artyści tancerze TanzCompagnie G-H-T, jest prawdziwie nowatorską wizją tego rosyjskiego baletu. Autorem pomysłu i choreografii jest Massimo Gerardi, który klasyczny balet zestawił z tańcem jazzowym i współczesnym.
Ta reinterpretacja „Dziadka do orzechów” nie tylko prezentuje unikalną interpretację klasycznej historii, ale także zaprasza widzów do refleksji nad wszechobecnym konsumpcjonizmem, który głęboko kształtuje dzisiejszy okres Bożego Narodzenia.
Scena przekształca się w lustrzane odbicie społeczeństwa przesiąkniętego kompulsywnym konsumpcjonizmem. Staje się platformą, na której za pośrednictwem tańca współczesnego pojawiają się humorystyczne sceny. To właśnie w tym otoczeniu dwoje kontrastujących ze sobą głównych bohaterów spotyka się i, pomimo nieudanych prób zbliżenia, ujawnia własne priorytety życiowe.
W miarę rozwoju fabuły jeden z bohaterów (świetny Jun Wang) wyrusza w głęboką podróż transformacji, która prowadzi go do ważniejszych wartości, takich jak bliskość i uczucie. Ta zmiana tematu podkreśla wagę relacji międzyludzkich i otwiera nową perspektywę dla spektaklu, jednocześnie stawiając pytania o prawdziwe wartości naszego społeczeństwa.
Publiczność ma zafundowany spacer po galerii handlowej, w której przedmioty ze sklepowych półek ożyją i zabiorą nas w taneczną podróż dookoła świata. W konsekwencji marzenie Klary (wzruszająca Eefje van den Bergen) o przeżyciu wielkiej miłości znajdzie swe spełnienie, bo przecież w baśni wszystko musi skończyć się szczęśliwie.
Wielkim walorem przedstawienia, oprócz świetnej zabawy dla dorosłych widzów, jest obecność międzynarodowych tancerzy w różnych grupach wiekowych: Jun Wang, Filippo Nannucci, Eefje van den Bergen, Gianna Sargent, Ruri Wakiyama, Florian Enzo Gerhardt, Rafail Boumpoucheropoulos, Szymon Walawender, Giovanni Saba, Catherine Rinehart Beer, Madeleine Limmer i Frida Stenvall. Widać, że na scenie czują się swobodnie, zadania taneczne i aktorskie wykonują z radością i zaangażowaniem, pokazują, że taniec jest przede wszystkim radością. Znakomity był tańczący niemiecki projektant mody Karl Lagerfeld w wykonaniu pochodzącego z Krakowa wyrazistego Szymona Walawendera, który współpracował także z krakowskim Teatrem KTO Jerzego Zonia (w latach 1989–95 pełnił funkcję dyrektora Teatru im. Norwida w Jeleniej Górze). Z przyjemnością ogląda się na scenie Filippo Nannucciego, który potrafi doskonale przechodzić od płynnych ruchów do nagłych zatrzymań. Przyciągał wzrok pełny temperamentu rozbrykany Giovanni Saba, bez znaczenia czy tańczył w grupie, czy w duecie, skupiało się na nim uwagę.
„Dziadek do orzechów” w znakomitej choreografii Massimo Gerardiego nie tylko prowadzi widzów przez emocjonalną eksplorację, ale także zachęca ich do refleksji nad fundamentalną naturą relacji międzyludzkich. Zagłębiając się w szeroki wachlarz emocji, to artystyczne przedsięwzięcie wykracza poza zwykłe przedstawienie i angażuje widzów w refleksję nad dynamiką naszego społeczeństwa konsumpcyjnego. Warstwa instrumentalna, wykonywana na żywo przez wszechstronnego Narihito Mukedy (fortepian), staje się integralną częścią widowiska, podkreślając emocjonalne punkty zwrotne i pogłębiając atmosferę scen.
